Pajęczynówka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pajęczynówka, opona pajęcza (łac. arachnoidea) – jedna z trzech opon mózgowo-rdzeniowych, znajdująca się pomiędzy oponą twardą i miękką. Od strony zewnętrznej zrasta się z oponą twardą. Od wewnątrz oddzielona jest od opony miękkiej wąską przestrzenią (przestrzeń podpajęczynówkowa), wypełnioną płynem mózgowo-rdzeniowym, składającym się głównie z wody. Jest bardzo cienka i delikatna. Z oponą miękką łączy się za pomocą pasm przypominających pajęczynę (beleczek pajęczynówki). Jest nieunaczyniona i nieunerwiona.

W budowie pajęczynówki wyróżnia się zewnętrzną płytę, zbudowaną z tkanki łącznej właściwej zbitej oraz beleczki łącznotkankowe, lączące się z oponą miękką. Zarówno płyta jak i beleczki pokryte są nabłonkiem pochodzenia mezodermalnego.

Zewnętrzna powierzchnia pajęczynówki wraz z wewnętrzną powierzchnią opony twardej tworzą ziarnistości pajęczynówki – kosmki, pokryte nabłonkiem o licznych porach, które ulegają otwarciu gdy wzrasta ciśnienie płynu mózgowo-rdzeniowego, umożliwia to utrzymanie właściwej osmolarności.

• Adam Bochenek, Michał Reicher: Anatomia człowieka – Tom IV: Układ nerwowy ośrodkowy. Warszawa: PZWL, 2009, s. 441–448. ISBN 978-83-200-4025-8.
• Wojciech Sawicki, Jacek Malejczyk: Histologia ISBN 978-83-200-4349-5