Park Karola Kurpińskiego w Poznaniu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Park Karola Kurpińskiego
Ilustracja
Park Kurpińskiego latem (w tle kościół św. Rocha)
Państwo

 Polska

Miejscowość

Poznań

Dzielnica

Osiedle Rataje

Powierzchnia

poniżej 1 ha

Data założenia

1938

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Park Karola Kurpińskiego”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Park Karola Kurpińskiego”
Położenie na mapie Poznania
Mapa konturowa Poznania, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Park Karola Kurpińskiego”
Ziemia52°23′56,8″N 16°56′51,8″E/52,399111 16,947722

Park Karola Kurpińskiego – park miejski w Poznaniu, na Świętym Rochu, na obszarze jednostki pomocniczej Osiedle Rataje, przylegający do ulic Serafitek i Świętego Rocha.

Park został urządzony w jesieni 1938. Niewielka przestrzeń (poniżej 1 ha) zagospodarowana została w sposób nietypowy dla ówczesnych poznańskich parków – zastosowano dużą liczbę roślin pnących i małą architekturę złożoną z kamieni i głazów. Park zastąpił wcześniej tu istniejącą strzelnicę bractwa kurkowego, sprzedaną miastu w 1920 (realizację parku opóźnił Wielki Kryzys, następnie szerzej zakrojony projekt Władysława Czarneckiego z 1936 odłożono z przyczyn finansowych, ostatecznie realizując skromniejszy zakres prac według projektu Romana Marcińca). Obiekt był w dwudziestoleciu międzywojennym szczególnie popularny wśród matek z dziećmi[1]. Po zaniedbaniach komunizmu i koniecznej rewitalizacji, został ponownie udostępniony spacerowiczom na przełomie lipca i sierpnia 2004. Od strony północnej stoi duża tablica informacyjna upamiętniająca Karola Kurpińskiego, ufundowana przez Towarzystwo Muzyczne im. Karola Kurpińskiego we Włoszakowicach we współpracy z Zarządem Zieleni Miejskiej.

Z roślin rosnących w tym miejscu należy wymienić: klony, brzozy, wiązy, lipy, wierzby, dęby, platany, żywotniki, grochodrzewy, kasztanowce i wejmutki. Istnieje też jedna morwa biała.

Dojazd zapewniają tramwaje linii 5, 13 i 16 do przystanku Politechnika.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jacek Y. Łuczak, Spacerownik Poznański, Biblioteka Gazety Wyborczej, Agora, Warszawa, 2013, s.207, ISBN 978-83-268-0055-9

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]