Paweł Rabiej – Wikipedia, wolna encyklopedia

Paweł Rabiej

Data urodzenia	7 lipca 1971
Wiceprezydent m.st. Warszawy
Okres	od 28 listopada 2018 do 3 listopada 2020
Przynależność polityczna	Nowoczesna
Multimedia w Wikimedia Commons

Paweł Mariusz Rabiej (ur. 7 lipca 1971 w Puławach) – polski dziennikarz i publicysta, jeden z założycieli i liderów partii Nowoczesna, rzecznik prasowy ugrupowania w latach 2016–2017, przewodniczący rady politycznej od 2017. W latach 2018–2020 pierwszy zastępca prezydenta m.st. Warszawy.

W 1995 ukończył studia na Wydziale Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego^[1]. Absolwent studiów o specjalności Special educational program for leading business journalists na Columbia University w Nowym Jorku (1998) oraz studiów podyplomowych Akademii Psychologii Przywództwa w Szkole Biznesu Politechniki Warszawskiej (2011).

W 1993 pomagał w kampanii wyborczej Porozumienia Centrum^[1]. Karierę dziennikarską rozpoczął w 1991 w III Programie Polskiego Radia w audycji Zapraszamy do Trójki^[2]. Publikował w tygodniku „Wprost”. Pracował w „Gazecie Bankowej” jako dziennikarz i redaktor ekonomiczny w latach 1995–1997^[2]. W 1998 otrzymał nagrodę Citibank Award for Excellence in Journalism, w której nagradzane są najlepsze teksty ekonomiczne dotyczące gospodarki.

W latach 1997–2000 był wydawcą i redaktorem naczelnym magazynu „Kalejdoskop” kolportowanego przez Polskie Linie Lotnicze LOT^[2], a także wiceprezesem do spraw wydawniczych Business Press, pełniąc również funkcję wydawcy miesięcznika biznesowego „Businessman Magazine”^[2] oraz redaktora naczelnego tytułów wydawanych przez Business Press. W latach 2000–2002 był kierownikiem konsorcjum złożonego z Business Press, Onet.pl, wydawnictwa Pascal oraz Instytutu Adama Mickiewicza. Konsorcjum, działając na zlecenie polskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, było odpowiedzialne za kampanię reklamową w publikacjach wydawniczych i w Internecie, promującą Polskę przed jej przyjęciem do Unii Europejskiej. Był dyrektorem Festiwalu Komunikacji Marketingowej Crackfilm 2002 w Krakowie. Od 2003 do 2008 pełnił funkcję dyrektora ds. rozwoju w polskiej edycji magazynu „Harvard Business Review”^[3]. Wydawca Magazynu „ThinkTank”^[4]. Członek Stowarzyszenia Profesjonalnych Mówców w Polsce^[5][2] i Klubu Polskiej Rady Biznesu.

W 2015 był jednym z założycieli tworzonej przez Ryszarda Petru partii Nowoczesna^[6]. Od listopada 2016 do stycznia 2017 pełnił funkcję jej rzecznika prasowego^[1]. 3 czerwca 2017 został rekomendowany przez partię na kandydata na prezydenta Warszawy^[7], jednak 23 listopada 2017 wycofał się ze startu w wyborach oraz poparł kandydata Platformy Obywatelskiej Rafała Trzaskowskiego, w wypadku zwycięstwa którego miałby zostać jego zastępcą^[8]. Do 16 grudnia 2017 zasiadał w zarządzie Nowoczesnej, tego dnia stanął na czele nowo powołanej rady politycznej tej partii.

8 czerwca 2017 został wybrany przez Sejm w skład Komisji do spraw usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich^[9].

23 listopada 2018 został powołany przez prezydenta Rafała Trzaskowskiego na stanowisko pierwszego zastępcy prezydenta m.st. Warszawy^[10]. Został przez niego zdymisjonowany 3 listopada 2020, gdy jako wiceprezydent odpowiedzialny za obszar zdrowia w Urzędzie m.st. Warszawy w czasie pandemii COVID-19 wyjechał na urlop bez jego wiedzy i zgody^[11].

We wrześniu 2016 w programie Polsat News Pociąg do polityki ujawnił, że jest gejem^[12]. Jego partnerem jest Michał Cessanis, dziennikarz i podróżnik^[13][14].

Wspólnie z Ingą Rosińską^[2] wydał książki:

• Kim pan jest, panie Wachowski?, Wydawnictwo BGW, Warszawa 1993
• Droga cienia – Wachowski bez cenzury, Wydawnictwo Axel, Łódź 1993