Pietro Ottoboni – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pietro Ottoboni
Kardynał biskup
Ilustracja
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

2 lipca 1667
Wenecja

Data i miejsce śmierci

29 lutego 1740
Rzym

Dziekan Kolegium Kardynalskiego
Okres sprawowania

3 września 1738–29 lutego 1740

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

14 lipca 1724

Sakra biskupia

4 lutego 1725

Kreacja kardynalska

7 listopada 1689
Aleksander VIII

Kościół tytularny

S. Lorenzo in Damaso

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

4 lutego 1725

Konsekrator

Benedykt XIII

Współkonsekratorzy

Fabrizio Paolucci
Francesco Barberini

Pietro Ottoboni (ur. 2 lipca 1667 w Wenecji, zm. 29 lutego 1740 w Rzymie) – włoski kardynał.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Krewny papieża Aleksandra VIII, który w listopadzie 1689 mianował go kardynałem tytułu S. Lorenzo in Damaso, wicekanclerzem Świętego Kościoła Rzymskiego, generalnym superintendentem Stolicy Apostolskiej oraz gubernatorem Fermo, Tivoli i terytorium Capranica, a rok później legatem w Awinionie. Od 1709 roku był protektorem Francji w Kurii Rzymskiej i z tej racji przysługiwały mu dochody z licznych francuskich beneficjów (np. z opactwa St. Paul de Verdun). Był też archiprezbiterem bazyliki Matki Bożej Większej.

W 1725 papież Benedykt XIII mianował go kardynałem-biskupem Sabiny i osobiście udzielił mu sakry biskupiej, a rok później postawił na czele Rzymskiej Inkwizycji. W 1730 został kardynałem biskupem Frascati (do 1734) oraz archiprezbiterem bazyliki laterańskiej. Subdziekan kolegium kardynalskiego i biskup Porto e Santa Rufina 1734-38, a od 1738 dziekan i biskup Ostia e Velletri. Stał na czele joannickiego Wielkiego Przeoratu Irlandii. Był protektorem artystów, zwłaszcza muzyków. Wśród jego protegowanych byli Arcangelo Corelli, Georg Friedrich Händel i Antonio Vivaldi. Osobiście pisał dla nich teksty kantat.

Pod względem moralnym nie cieszył się dobrą opinią wśród współczesnych. Jakkolwiek przekazana przez Monteskiusza informacja, jakoby miał ok. 60-70 nieślubnych dzieci, wydaje się przesadzona, faktem jest, że jego liczne romanse nie były tajemnicą. W papieskich archiwach zachowała się nawet pisemna reprymenda dla niego ze strony Aleksandra VIII. Jego kochanki często pozowały do obrazów, które następnie wieszał w swych apartamentach. Bardzo dobrze udokumentowany jest jego długotrwały związek z Margaritą Pio Zeno (1670-1725) z Sabaudii. W listach do niej kardynał wielokrotnie pisał, że nie czuł nigdy powołania do stanu duchownego. Święcenia kapłańskie przyjął dopiero w lipcu 1724 pod naciskiem papieża Benedykta XIII.

W 1740 zachorował podczas konklawe po śmierci Klemensa XII i musiał je opuścić. Zmarł jeszcze przed wyborem papieża Benedykta XIV. Jego majątek po śmierci został zlicytowany, albowiem pomimo ogromnych dochodów czerpanych z posiadanych beneficjów jego długi przewyższały masę spadkową.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]