Piotr Turzyński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Piotr Turzyński

Biskup tytularny Usuli
Piotr Turzyński (2015)
Ecclesia Mater – Mater Ecclesiae Kościół Matka – Matka Kościoła
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	28 września 1964 Radom
Biskup pomocniczy radomski
Okres sprawowania	od 2015
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	diecezja radomska
Prezbiterat	28 maja 1988
Nominacja biskupia	17 stycznia 2015
Sakra biskupia	28 lutego 2015
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Piotr Wojciech Turzyński^[1] (ur. 28 września 1964 w Radomiu) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor habilitowany nauk teologicznych, biskup pomocniczy radomski od 2015.

Urodził się 28 września 1964 w Radomiu^[1]. Kształcił się w miejscowym IV Liceum Ogólnokształcącym im. Tytusa Chałubińskiego^[1], gdzie w 1982 złożył egzamin dojrzałości^[2]. Podczas nauki w szkole średniej był animatorem Ruchu Światło-Życie^[1]. W latach 1982–1988 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu^[2]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 28 maja 1988 w konkatedrze radomskiej biskup Edward Materski. Inkardynowany został do diecezji sandomiersko-radomskiej^[3]. Magisterium z teologii uzyskał na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim^[1]. Od 1989 do 1992 kontynuował studia w Instytucie Patrystycznym Augustinianum w Rzymie, kończąc je z licencjatem z teologii i nauk patrystycznych^[3]. Dalsze studia odbył w latach 1992–1995 na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie^[3], gdzie w 1996 otrzymał doktorat z nauk teologicznych na podstawie dysertacji Il Cantico nuovo nella teologia di sant’Agostino. Specialmente nelle Enarrationes in Psalmos (Canticum novum w teologii świętego Augustyna. Studium nad Komentarzem do Psalmów)^[4]. Habilitację uzyskał w 2014 na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie po przedłożeniu rozprawy Piękno w teologii świętego Augustyna. Próba systematyzacji augustyńskiej estetyki teologicznej^[4].

W latach 1995–2006 pełnił funkcję ojca duchownego w Wyższym Seminarium Duchownym w Radomiu, a w 2006 objął urząd wicerektora seminarium^[5]. Podjął w nim wykłady z patrologii, wstępu do teologii i teologii duchowości^[3], a także prowadził klerycki teatr^[1]. W 2000 został adiunktem na Wydziale Teologicznym w Radomiu (przemianowanego następnie w Instytut Teologiczny) przy Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. W latach 2006–2012 był zastępcą dyrektora instytutu, zajmując się w szczególności sprawami studiów niestacjonarnych i Centrum Myśli Benedykta XVI. W 2013 został mianowany adiunktem na Wydziale Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II w Instytucie Historii Kościoła i Patrologii przy katedrze patrologii greckiej i łacińskiej^[1].

W latach 1988–1989 pracował jako wikariusz w parafii Matki Odkupiciela w Ostrowcu Świętokrzyskim. W tym czasie prowadził w parafii m.in. młodzieżową grupę oazową, a w mieście duszpasterstwo nauczycieli^[1]. Po reorganizacji struktur diecezjalnych w Polsce w 1992 został włączony do prezbiterium diecezji radomskiej^[5]. W 1999 został mianowany dyrektorem diecezjalnej rady ds. stałej formacji kapłanów, a w 2006 dyrektorem diecezjalnej rady ds. życia konsekrowanego^[3]. W 2002 wszedł do rady kapłańskiej diecezji^[5]. W 2008 podczas II synodu diecezjalnego objął funkcję przewodniczącego synodalnej komisji ds. kultury, mediów i nowej ewangelizacji. Prowadził dni skupienia i rekolekcje dla kapłanów, sióstr zakonnych i kleryków, a także misje oraz rekolekcje parafialne i młodzieżowe^[3]. Włączył się w działalność Domowego Kościoła^[2]. Przygotowywał spotkania dla młodzieży z diecezji radomskiej pod nazwami Kuźnia Młodych, Apele Młodych i Diecezjalne Dni Młodzieży. Brał udział w zakładaniu stowarzyszenia „Młyńska. Verum, Bonum, Pulchrum”, organizującego Tygodnie Kultury Chrześcijańskiej^[3]. Na antenie diecezjalnego Radia AVE i Radia Plus Radom prowadził audycje ewangelizacyjne^[1][3]. W 2003 został mianowany kanonikiem Kapituły Ostrobramskiej w Skarżysku-Kamiennej^[3].

17 stycznia 2015 papież Franciszek mianował go biskupem pomocniczym diecezji radomskiej ze stolicą tytularną Usula^[5][6]. Święcenia biskupie otrzymał 28 lutego 2015 w katedrze Opieki Najświętszej Maryi Panny w Radomiu^[7][8]. Udzielił mu ich arcybiskup Celestino Migliore, nuncjusz apostolski w Polsce, któremu asystowali Wacław Depo, arcybiskup metropolita częstochowski, i Henryk Tomasik, biskup diecezjalny radomski^[7]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Ecclesia Mater – Mater Ecclesiae” (Kościół Matka – Matka Kościoła)^[9]. W kurii diecezjalnej objął urząd wikariusza generalnego^[10].

W ramach Konferencji Episkopatu Polski w 2015 został delegatem ds. Duszpasterstwa Nauczycieli^[11], a w 2022 delegatem ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej^[12], ponadto w 2018 wszedł w skład Rady Stałej^[13], w 2020 Komisji Nauki Wiary^[14], w 2021 Rady ds. Społecznych^[15], w 2023 Komisji Duchowieństwa^[16], a w 2024 Komisji Wspólnej Przedstawicieli Rządu RP i KEP^[17].

• Nota biograficzna Piotra Turzyńskiego na stronie diecezji radomskiej. [dostęp 2015-02-28].
• Piotr Turzyński na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2024-09-08].
• Piotr Turzyński [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2015-01-17]  (ang.).
• Piotr Turzyński, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2015-01-17] .