Powiat lubawski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Powiat lubawski – powiat istniejący w latach 1818–1948 na terenie obecnego województwa warmińsko-mazurskiego, poprzednik obecnego powiatu nowomiejskiego. Mimo że nazwa powiatu wywodzi się od miasta Lubawy, ośrodkiem administracyjnym było ważniejsze pod względem społeczno-gospodarczym Nowe Miasto Lubawskie (dawniej Nowe Miasto nad Drwęcą).

Poprzednik powiatu lubawskiego, powiat Löbau powstał już 1 kwietnia 1818 na terenie Prus Zachodnich. Na mocy traktatu wersalskiego z 28 czerwca 1919 powiat został przyłączony do Polski 19 stycznia 1920.

W okresie międzywojennym i tuż po II wojnie światowej powiat należał do województwa pomor­skiego z siedzibą w Toruniu i był powiatem przygranicznym (na odcinku ok. 100 km). Był jednym z najrdzenniej polskich powiatów o wskaźniku 96,6% ludności polskiej. Po wojnie siedzibą powiatowej rady narodowej przejściowo została Lubawa, jako najsilniejszy ośrodek polski (w Nowym Mieście urzędował landrat pruski).

12 marca 1948 zmieniono nazwę powiatu na powiat nowomiejski^[1], który w 1950 przeniesiono do województwa olsztyńskiego (po raz pierwszy w dziejach Lubawy i Nowego Miasta Lubawskiego, miasta te podlegały pod Olsztyn). W 1975 roku, w związku z nową reformą administracyjną, oba silnie ze sobą związane miasta rozdzielono pomiędzy nowe województwo olsztyńskie i województwo toruńskie. W 1999 podział ten zachowano przez przyłączenie Lubawy do powiatu iławskiego i utworzenia powiatu nowomiejskiego z siedzibą w Nowym Mieście (chociaż znów w tym samym województwie).

• Władysław Skłodowski (–1932)^[2]

• II Rzeczpospolita
• Podział administracyjny II RP
• Podział administracyjny Polski (1944–1950)
• Powiat nowomiejski
• Powiat
• Powiat iławski

• Więcej o powiecie lubawskim