Prawo wyborcze – Wikipedia, wolna encyklopedia

Prawo wyborcze – ogół przepisów prawa i norm prawnych regulujących proces wyborów, na który składają się między innymi rozstrzygnięcia w zakresie ordynacji wyborczej i takich kwestii jak na przykład: tryb zgłaszania kandydatów, tryb przeprowadzania wyborów, warunki ważności wyborów, zasady prowadzenia i finansowania kampanii wyborczej.

Najczęściej termin "prawo wyborcze" (właściwie: prawa wyborcze) stosowany jest jako uprawnienie do głosowania. Wyróżnia się wówczas czynne i bierne prawo wyborcze.

W Polsce prawo wyborcze reguluje Kodeks wyborczy, który wszedł w życie 1 sierpnia 2011 roku. Określa on m.in. tryb przeprowadzania wyborów parlamentarnych, wyborów prezydenckich, wyborów samorządowych i wyborów do Parlamentu Europejskiego i warunki ich ważności. Zastąpił on poprzednio obowiązujące ustawy wyborcze. Jest to przykład kodyfikacji prawa.

Prócz tego związek z wyborami mają:

• ustawa lustracyjna,
• ustawa o partiach politycznych.

Prawa wyborcze (czynne) są ponadto uwzględniane w przypadku:

• referendum ogólnokrajowego,
• referendum lokalnego.

Prawo federalne (Konstytucja USA oraz USC) reguluje wyłącznie zasady wyborów Prezydenta, członków Izby Reprezentantów oraz senatorów.

• Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. Przepisy wprowadzające ustawę – Kodeks wyborczy (Dz.U. z 2011 r. nr 21, poz. 113)
• Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. – Kodeks wyborczy (Dz.U. z 2022 r. poz. 1277)