Prioniturus – Wikipedia, wolna encyklopedia

Prioniturus[1]
Wagler, 1832[2]
Ilustracja
Przedstawiciel rodzaju – listkogonka fioletowa (P. mada)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

papugowe

Rodzina

papugi wschodnie

Podrodzina

papugi wschodnie

Plemię

Psittaculini

Rodzaj

Prioniturus

Typ nomenklatoryczny

Psittacus platurus Vieillot, 1818

Synonimy
Gatunki

zobacz opis w tekście

Prioniturusrodzaj ptaków z podrodziny papug wschodnich (Psittaculinae) w obrębie rodziny papug wschodnich (Psittaculidae).

Zasięg występowania

[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj obejmuje gatunki występujące na Filipinach i w Indonezji[5].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała 27–37 cm; masa ciała 86–176 g[5]. Łatwo je odróżnić od innych papug dzięki dwóm wydłużonym piórom na ogonie, z łopatowatym rozszerzeniem na końcu[6].

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]

Etymologia

[edytuj | edytuj kod]
  • Prioniturus: rodzaj Prionites Illiger, 1811 (piłodziób); gr. ουρα oura „ogon”[7].
  • Discosurus: epitet gatunkowy Psittacus discosurus Wagler, 1832; gr. δισκος diskos „płyta”; -ουρος -ouros „-ogonowy”, od ουρα oura „ogon”[8]. Gatunek typowy: Psittacus discosurus Wagler, 1832 (= Psittacus discurus Vieillot, 1822).
  • Urodiscus: gr. ουρα oura „ogon”; δισκος diskos „płyta”[9]. Gatunek typowy: Psittacus discurus Vieillot, 1822.

Podział systematyczny

[edytuj | edytuj kod]

Do rodzaju należą następujące gatunki[10]:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Prioniturus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. J.G. Wagler. Conspectus systematicus generum et specierum ex ordine Psittacorum, adjectis generum characteribus. „Abhandlungen der Mathematisch-Physicalischen Klasse der Königlich Bayerischen Akademie der Wissenschaften”. 1, s. 490, 1832. (łac.). 
  3. Ch.-L. Bonaparte. Conspectus systematis ornithologiæ. „Annales des Sciences Naturelles, Zoologie”. Quatrième série. 1, s. 109, 1854. (fr.). 
  4. Ch.-L. Bonaparte. Tableau des Perroquets. „Revue et Magasin de Zoologie pure et appliquée”. 2e Série. 6, s. 155, 1854. (fr.). 
  5. a b S.M. Billerman: Old World Parrots (Psittaculidae), version 1.0. W: S.M. Billerman, B.K. Keeney, P.G. Rodewald & T.S. Schulenberg (red.): Birds of the World. Ithaca, NY: Cornell Lab of Ornithology, 2020. DOI: 10.2173/bow.psitta4.01. [dostęp 2020-10-21]. (ang.). Publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana rejestracja, też płatna, lub wykupienie subskrypcji
  6. J.M. Forshaw: Parrots of the World. Cooper, William T.. Wyd. 2. Londyn: David & Charles, Newton Abbot, London, 1981. ISBN 0-7153-7698-5.
  7. Prioniturus, [w:] The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-01-30] (ang.).
  8. Discosurus, [w:] The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-01-30] (ang.).
  9. Urodiscus, [w:] The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-01-30] (ang.).
  10. Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Psittaculini Vigors, 1825 (wersja: 2022-09-13). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2022-10-10].
  11. M. Schweizer, M. Güntert, S.T. Hertwig. Phylogeny and biogeography of the parrot genus Prioniturus (Aves: Psittaciformes). „Journal of Zoological Systematics and Evolutionary Research”. 50 (2), s. 145–156, 2012. DOI: 10.1111/j.1439-0469.2012.00654.x. (ang.).