Przymus (brydż) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Przymus – rodzaj rozgrywki brydżowej, polega na doprowadzeniu przez rozgrywającego do sytuacji, w której przynajmniej jeden z obrońców, posiadający zatrzymania w co najmniej dwóch kolorach, jest zmuszony do pozbycia się jednego z nich, a rozgrywający może wykorzystać wyrobioną w ten sposób dodatkową lewę lub lewy^[1].

Do opisania sytuacji przymusowych używane jest specjalistyczne słownictwo:

• Karty które mogą zostać lewami po wyrzuceniu przez przynajmniej jednego z obrońców wyższej karty (lub kart) w tym kolorze nazywamy groźbami^[2].
• Karty trzymane przez obrońców które muszą być odrzucone zanim zostanie wyrobiona groźba (lub groźby) to zatrzymania^[2].

Aby sytuacja przymusowa mogła zaistnieć, spełnione muszą zostać następujące warunki:

• Rozgrywający musi posiadać groźby w przynajmniej dwóch kolorach.
• Przynajmniej jeden z obrońców musi posiadać zatrzymania w przynajmniej dwóch kolorach w których rozgrywający ma groźby.
• Przynajmniej jedna z gróźb musi być położona za zatrzymaniem.
• Rozgrywającemu oddaje tylko jedną lewę, co w większości przypadków oznacza, że ma o jedną lewę mniej niż kart w ręce. Jeżeli tak nie jest, musi on oddać wcześniej wystarczającą liczbę lew obrońcom (tzw. redukcja lew)^[3]. Warunek ten nie musi być spełniony w pewnych sytuacjach przymusowych takich jak przymus kaskadowy, przymus bezredukcyjny lub przymus wpustkowy.

Poniżej przedstawiona jest prosta sytuacja przymusowa z rozgrywającym na pozycji S (kontrakt bezatutowy):

Po zagraniu przez rozgrywającego asa trefl, obrońca siedzący na pozycji W musi albo zrzucić asa kier wyrabiając w ten sposób leżącego w dziadku króla, albo figurę pik pozwalając na wyrobienie waleta w tym kolorze.
Konieczność redukcji lewy ilustruje poniższy przykład, bardzo podobny po pierwszego:

Po zagraniu asa trefl obrońca W nie jest w sytuacji przymusowej, bo może wyrzucić siódemkę karo. Jeżeli jednak we wcześniejszej fazie rozgrywki rozgrywający oddałby przygrywającą lewę karową obrońcom, zaistniałaby sytuacja identyczna do tej z pierwszego przykładu.

Pozycja przymusowa łącząca elementy przymusów atutowego, złożonego i przeciwko ochronie.

Atutami są trefle i rozgrywający gra z ręki asa trefl zrzucając ze stołu blotkę w czerwonym kolorze. Gracz E staje w pierwszym przymusie. Zrzucenie przez niego pika pozwala rozgrywającego na przejście czerwonym asem do dziadka i wyrobienie pika przebitką w ręce (przymus atutowy), E zmuszony jest więc do odrzucenia czerwonej karty.

S gra z ręki następnego trefla i w przymusie staje gracz W, nie może on wyrzucić pika (przymus przeciwko ochronie), bo rozgrywający przejdzie do dziadka, zgra asa pik i zagra na ekspas w tym kolorze, musi więc zrzucić kartę w czerwonym kolorze (innym od tego, jaki odrzucił jego partner o lewę wcześniej). Rozgrywający pozbywa się drugiej czerwonej blotki z dziadka, a W odrzuca drugą kartę w kolorze pierwszej zrzutki.

Zakładając, że E wyrzucił z ręki dwa kara, powstaje sytuacja jak na diagramie po lewej stronie. Rozgrywający gra teraz kartę do asa w kolorze, z którego E się odrzucił (w tym przypadku są to kara) i E ponownie staje w przymusie – jeżeli dorzuci piki, to umożliwi rozgrywającemu wyrobienie pików przebitką, a jeżeli odrzuci kiera to rozgrywający, zagra asa kier wyrabiając w tym kolorze blotkę w ręce do której może wejść przebitką pik.