Przymus prosty – Wikipedia, wolna encyklopedia

Przymus prosty jest najprostszym przykładem przymusu w brydżu. Aby doszło do przymusu prostego, jeden z obrońców musi mieć w ręce dwa zatrzymania, rozgrywający musi posiadać dwie groźby w tych samych kolorach i przynajmniej jedna groźba musi znajdować się za zatrzymaniem.

Przykład 1.

                     ♠ A W                      ♥ K                      ♦ -                      ♣ -            ♠ K D               nieistotne           ♥ A                            ♦ -                            ♣ -                                ♠ 4                      ♥ 6                      ♦ -                      ♣ A 

Po zagraniu asa trefl, obrońca W staje w przymusie, zrzucenie honoru pikowego pozwala na wykorzystanie waleta w tym kolorze, zrzucenie asa kier pozwala na wykorzystanie króla w tym kolorze. Obie groźby (walet pik i król kier) znajdują się za zatrzymaniami, jeżeli zamienilibyśmy ręce obrońców, sytuacja przymusowa nie zaistniałaby, gdyż rozgrywający zostałby zmuszony do wyrzucenia z dziadka groźby przez tym jak obrońca zostałby zmuszony do odrzucenia zatrzymania. Ten typ przymusu nazywamy przymusem pozycyjnym.

Przykład 2.

                     ♠ A W                      ♥ 6                      ♦ -                      ♣ -            ♠ K D               nieistotne           ♥ A                            ♦ -                            ♣ -                                ♠ 4                      ♥ K                      ♦                       ♣ A 

W tym przykładzie, po zagraniu asa trefl w przymusie staje obrońca W, ale gdyby zamienić ręce obrońców, w przymusie stanąłby także gracz na E, dzieje się tak, gdyż jedna z gróźb znajduje się w ręce rozgrywającego, a więc jest zawsze "za" zatrzymaniem.

Odmianą przymusu prostego jest przymus wiedeński.