Koralówka tępowierzchołkowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Koralówka tępowierzchołkowa

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	siatkoblaszkowce
Rodzina	siatkoblaszkowate
Rodzaj	koralówka
Gatunek	koralówka tępowierzchołkowa
Nazwa systematyczna
Ramaria obtusissima (Peck) Corner Monograph of Clavaria and allied Genera (Annals of Botany Memoirs No. 1): 609 (1950)
Multimedia w Wikimedia Commons

Koralówka tępowierzchołkowa (Ramaria obtusissima (Peck) Corner) – gatunek grzybów z rodziny siatkoblaszkowatych (Gomphaceae)^[1].

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Ramaria, Gomphaceae, Gomphales, Phallomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy opisał go w 1913 r. Charles Horton Peck, nadając mu nazwę Clavaria obtusissima. W 1950 r. Edred John Henry Corner przeniósł go do rodzaju Ramaria^[1]. Pozostałe synonimy^[2]:

• Clavaria obtusissima var. minor Peck 1913
• Ramaria flava var. scandinavica (R.H. Petersen) Christan 2008
• Ramaria obtusissima var. gigantea K.S. Thind & Dev 1957
• Ramaria obtusissima var. incarnata Corner 1970
• Ramaria obtusissima var. scandinavica R.H. Petersen 1989

Polską nazwę zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r.^[3]

Owocnik

Klawarioidalny, krzaczkowaty, osiągający wymiary do 19 × 17 cm, kształt szeroko jajowaty do kulistego. Trzon do 10 × 5 cm, często mniejszy, pojedynczy, solidny, zaokrąglony u nasady do tępo zwężającego się, gładki, często otoczony kępami małych gałązek, w miejscach zacienionych biały, powyżej blado matowo ochrowy, nie zmieniający barwy po uciśnięciu. Dzieli się na 2–4 główne gałęzie o grubości do 3 cm, wznoszące się prawie pionowo, klapowane, kanałowe lub pofałdowane, w młodym wieku blado matowo ochrowe, z wiekiem ciemniejące do głęboko mięsistych, często rozszczepiające się wzdłużnie pod ciężarem górnej części. Górne gałązki tej samej barwy, o grubości do 1,5 cm. Stosunek długości między rozgałęzieniami gwałtownie maleje w okresie dojrzałości. Wierzchołki w młodym wieku palczaste, szorstkie, żółtoochrowe z wiekiem rozszerzają się do nieregularnie słupkowatych, i stają się ciemno złotoochrowe, ostatecznie blaknąc do koloru gałęzi. Miąższ miękki, wilgotny, ale nie śliski o lekko zjełczałym zapachu i gorzkim smaku^[4].

Cechy mikroskopowe

Strzępki w tramie górnych gałęzi o średnicy 2,5–17 µm, szkliste, czasami ze sprzążkami, cienkościenne, równoległe. Sprzążki w kształcie cebulki, ze ścianami o grubości do 1,5 µm, gładkie. Strzępki gleocystydialne występują sporadycznie, jako nieograniczone krótkie odcinki strzępek refrakcyjnych. Podstawki 49–55 × 8–11 µm, maczugowate, 4-sterygmowe ze sprzążkami i zawartością jednorodną lub z kilkoma rozproszonymi, małymi gutulami. Bazydiospory 12,6–15,8 × 4,0–4,3 µm, cylindryczne do beczułkowatych, płowożółte z zawartością jednorodną lub z 1-3 ciemnymi wtrąceniami. Ściana o grubości do 0,3 µm, powierzchnia gładka, co najwyżej z kilkoma wąskimi, niewyraźnymi, podłużnymi prążkóami. Wyrostek wnęki wydatny, prawie prostopadły do osi zarodników^[4].

Gatunki podobne

Jest wiele podobnych gatunków koralówek. Cechami charakterystycznymi dla koralówki tępowierzchołkowej są tępe, z wiekiem nabrzmiałe, słupkowate wierzchołki gałązek, barwa od żółtej do ochrowej i gładkie zarodniki^[4].

Występuje w Ameryce Północnej, Europie i Azji^[5]. W Polsce w 2003 r. W. Wojewoda przytoczył jedno stanowisko^[3], w późniejszych latach podano kilka następnych^[6]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status E – gatunek wymierający, którego przeżycie jest mało prawdopodobne, jeśli nadal będą działać czynniki zagrożenia^[7]. Występuje w iglastych lasach^[3].