Sōhei – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sōhei (jap. 僧兵 mnich-wojownik) – zbrojni mnisi buddyjscy w feudalnej Japonii.

Sōhei walczyli w obronie swoich świątyń oraz o zachowanie wpływów, które w niektórych okresach historii były znaczące. Szeregi sōhei były zasilane przez bandytów, bezrobotnych oraz świeckich pracowników świątyni.

W okresie Sengoku sławni byli mnisi ze świątyni Negoro, którzy jako pierwsi zaczęli produkować i posługiwać się arkebuzami.

Najsłynniejszym mnichem-wojownikiem był Benkei, przyjaciel i wasal legendarnego szermierza Yoshitsune Minamoto.

Największymi oddziałami sōhei szczyciły się świątynie: Kōfuku-ji i Enryaku-ji, które dzięki nim powiększały swoje prawa i przywileje - nie wahały się używać swojej siły do rozwiązywania konfliktów.

W historii Japonii odnotowano również całkowicie odmienną warstwę wojowników od sōhei, których zwano yamabushi. W odróżnieniu od sōhei mieszkali w samotności w niedostępnych górskich rejonach i wędrowali po całej Japonii, korzystając z górskich szlaków.

• Samuraje Mitsuo Kure