SM Tb 73F – Wikipedia, wolna encyklopedia

SM Tb 73F (ex Alk)

Jednostka bliźniacza Tb 73, Tb 72 F
Klasa	torpedowiec
Typ	Kaiman
Historia
Stocznia	Danubius-Werft, Fiume
Położenie stępki	12 lutego 1909[1]
Wodowanie	2 października 1909
K.u.K. Kriegsmarine
Nazwa	Alk → Tb 73F → Tb 73
Wejście do służby	15 czerwca 1910
Wycofanie ze służby	1 listopada 1918[2]
Los okrętu	złomowany po 1920
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	projektowa 210 t pełna: 203,3 t
Długość	pełna: 56,9 m
Szerokość	5,4 m
Zanurzenie	1,4 m
Napęd
2 kotły parowe 1 maszyna parowa o mocy indykowanej 3000 KM
Prędkość	26,2 węzła
Uzbrojenie
4 x armata okrętowa 47 mm L/33 1 x karabin maszynowy 8 mm (od 1915 roku) 3 x wyrzutnia torpedowa kal. 450 mm
Załoga	38

SM Tb 73F – austro-węgierski torpedowiec z początku XX wieku i okresu I wojny światowej, dwudziesta czwarta jednostka typu Kaiman. Do 1913 roku nosił nazwę Alk, od roku 1917 sam numer 73 – skrót SM Tb oznaczał Seiner Majestät Torpedoboot (torpedowiec Jego Cesarskiej Mości).

Okręt był ostatnią zbudowaną jednostką typu Kaiman. Stępkę pod jego budowę położono w stoczni Danubius-Werft w Fiume (ob. Rijeka) 12 lutego 1909 roku, kadłub wodowano 2 października 1909 roku, a okręt oddano do służby 15 czerwca 1910 (wraz z „Echse” i „Molch”)^[1]. Początkowo nosił nazwę „Alk” (alka), lecz od 1 stycznia 1914 roku zastąpiono ją przez alfanumeryczne oznaczenie 73F („F” oznaczało, że okręt zbudowano w Fiume)^[1]. Rozkazem z 21 maja 1917 roku z oznaczenia torpedowca usunięto ostatnią literę i do końca wojny nosił on tylko numer 73^[3].

Okręt brał udział w I wojnie światowej. Po wojnie okręt w ramach podziału floty Austro-Węgier przekazano Wielkiej Brytanii, która sprzedała go w 1920 roku włoskiej stoczni złomowej^[3].

 Osobny artykuł: Torpedowce typu Kaiman.

Okręt posiadał dwa kotły parowe typu Yarrow i jedną pionową czterocylindrową maszynę parową potrójnego rozprężania. Okręt uzbrojony był w cztery armaty kalibru 47 mm L/33 (po dwie na każdej z burt) oraz trzy wyrzutnie torped kalibru 450 mm. W 1915 roku uzbrojenie wzmocniono pojedynczym karabinem maszynowym Schwarzlose 8 mm^[3].

• Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1906-1921. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1985, s. 339. ISBN 978-0-87021-907-8. (ang.).
• René Greger: Austro-Hungarian Warships of World War I. Londyn, 1976. ISBN 0-7110-0623-7. (ang.)