Sa’id ibn Ahmad – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sa’id ibn Ahmad – władca Omanu z dynastii Al Busa’id. Panował w latach 1783–1786.

Dokonał daleko posuniętej politycznej centralizacji kraju. W obawie przed atakami niechętnych dynastii panującej plemion, przeniósł w 1786 roku stolicę z położonego w głębi kraju Rustak, do nadmorskiego Maskatu. W walce z buntującymi się plemionami pomagała imamowi Sa’idowi ibn Ahmadowi Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska, co związało kraj z Wielką Brytanią.

• Encyklopedia Historyczna Świata, tom IX Azja -cz. 2, Kraków 2002, s. 233-234.