Sultan ibn Ahmad – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sultan ibn Ahmad – imam Omanu z dynastii Al Busa’id. Panował 1792–1804. Władzę po nim przejęli wspólnie jego synowie Salim ibn Sultan i Sa’id ibn-Sultan.

1798 i 1800 podpisał układy o współpracy z Wielką Brytanią, co doprowadziło do powstania brytyjskich placówek handlowych na wybrzeżu Omanu i uzależnienie tego kraju od polityki Londynu. W zamian Brytyjczycy pomagali zwalczać tendencje odśrodkowe i bunty.

• Encyklopedia Historyczna Świata, tom IX Azja, cz. 2, Kraków 2002, s. 233-234.