Bazylika Sant’Apollinare Nuovo w Rawennie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nowa bazylika św. Apolinarego w Rawennie
Sant’Apollinare Nuovo
Ilustracja
Państwo

 Włochy

Miejscowość

Rawenna

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Wezwanie

św. Apolinarego

Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, u góry znajduje się punkt z opisem „Nowa bazylika św. Apolinarego w Rawennie”
Ziemia44°25′00,73″N 12°12′14,90″E/44,416870 12,204140
Strona internetowa
Plan kościoła
Wnętrze kościoła w kierunku absydy
Wnętrze kościoła z orszakiem męczennic

Sant’Apollinare Nuovobazylika znajdująca się w Rawennie. Jeden z wczesnochrześcijańskich zabytków, zaliczany także do okresu bizantyńskiego, wpisany w 1996 na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Kościół został wybudowany na początku VI wieku przez króla Ostrogotów Teodoryka jako kaplica pałacowa, przeznaczona dla arian. Po zdobyciu Rawenny w 540 roku przez Bizantyńczyków, za Justyniana Wielkiego, kościół w 561 roku został ponownie konsekrowany i przekazany katolikom. Nadano mu wówczas wezwanie św. Marcina z Tours i częściowo zmieniono wystrój wnętrza. Wezwanie św. Apolinarego bazylika otrzymała dopiero w IX wieku, gdy sprowadzono do niej z bazyliki Sant’Apollinare in Classe relikwie tego świętego. Od niego pochodzi nazwa budowli: nowa bazylika św. Apolinarego (starszą był Sant’Apollinare in Classe).

Kościół jest ceglany i ma formę trójnawowej bazyliki. We wnętrzu ściany boczne dekorowane są mozaikami składającymi się z trzech pasów przedstawień. W górnym ukazano sceny z Nowego Testamentu: cuda Jezusa i jego mękę. Poniżej, między oknami, apostołów i proroków. Pas dolny pierwotnie ukazywał dwa orszaki dworskie – orszak króla Teodoryka, opuszczającego swój pałac i zmierzający ku Chrystusowi oraz orszak królowej, która wychodzi z portu Classe i zmierza ku Maryi z Dzieciątkiem. Ten drugi dodatkowo poprzedzają Trzej Królowie. Te dwa najniższe ciągi scen zostały przerobione w VI wieku tak, iż obecnie ukazują dwie procesje – męczenników i męczennic. Podczas tej modyfikacji, zapewne omyłkowo, z mozaiki z pałacem Teodoryka niezbyt dokładnie usunięto wizerunki orantów, pozostawiając ich dłonie.

Panorama lewej ściany bazyliki
Panorama lewej ściany bazyliki
Panorama prawej ściany bazyliki
Panorama prawej ściany bazyliki

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jastrzębowska Elżbieta: Sztuka wczesnochrześcijańska, Warszawa 1988
  • Kłosińska Janina: Sztuka bizantyńska, Warszawa 1975
  • Stern Henri: Sztuka bizantyńska, Warszawa 1975

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]