Spawanie termitowe – Wikipedia, wolna encyklopedia

Spawanie termitowe (aluminotermiczne) – proces egzotermiczny, w którym źródłem ciepła jest reakcja chemiczna polegająca na spaleniu termitu, tj. : mieszanki tlenku żelaza (zgorzeliny hutniczej) i aluminium w stosunku 78:22.

Łączone części należy zaformować, pozostawiając szczelinę. Następnie masa formierska musi być wysuszona i wypalona. Łączone miejsca są podgrzewane do temp. ok. 800÷1000°C za pomocą palnika propan – butan. Termit jest umieszczany w tyglu i zapalany przy pomocy zapałów błyskawicznych o temp. zapłonu ok. 1300 °C. W rezultacie spalenia termitu otrzymuje się stal rozgrzaną do temp. ok. 2500÷2900 °C. Roztopioną stal wlewa się do formy. W wyniku kontaktu roztopionej stali z łączonymi detalami następuje nadtopienie krawędzi i trwałe zespolenie. Po ostygnięciu usuwa się formę, obcina nadlewy i szlifuje na gotowo.

• łączenie przedmiotów stalowych, staliwnych i żeliwnych o dużych przekrojach
• łączenie i naprawa szyn kolejowych^[1]
• naprawa wad odlewniczych
• naprawa pęknietych wałów i czopów stalowych

3/2 FeO + Al → 3/2 Fe + 1/2 Al₂O₃ + 440,5 kJ

1/2 Fe₂O₃ + Al → Fe + 1/2 Al₂O₃ + 426,5 kJ

3/8 Fe₃O₄ + Al → 9/8 Fe + 1/2 Al₂O₃ + 418,3 kJ

• Leon Mistur „Spawanie gazowe i elektryczne” WSiP 1984, ISBN 83-02-00826-5
• Jan Hillar, Stanisław Jarmoszuk „Ślusarstwo i spawalnictwo” WSiP 1995, ISBN 83-02-05832-7
• Marceli Mazur „Podstawy spawalnictwa” Wydawnictwo Politechniki Śląskiej 1993, ISBN 83-85718-30-3