Specnaz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wojska Specjalnego Przeznaczenia
Войска / Силы специа́льного назначе́ния
Ilustracja
Logo Specnaz
Historia
Państwo

 ZSRR
 Rosja

Działania zbrojne
m.in. Wojna R-U
Organizacja
Dyslokacja

Moskwa i inne

Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe, marynarka wojenna, wojska wewnętrzne, służby specjalne

Rodzaj wojsk

siły specjalne

Podległość

SZ FR, FSB FR, SWR FR, MSW FR, Rosgwardia

Multimedia w Wikimedia Commons
3 Brygada Specnazu GRU

Wojska / Siły Specjalnego Przeznaczenia (ros. Войска / Силы специа́льного назначе́ния), potocznie Specnaz (ros. Спецназ) – ogólne i popularne określenie sił specjalnych Związku Radzieckiego oraz Rosji i innych państw WNP. Organizacyjną zwierzchność nad wojskami tego typu w Siłach Zbrojnych ZSRR pełnił VIII Zarząd Głównego Zarządu Wywiadowczego Szt. Gen. Sił Zbr. ZSRR.

Etymologia[edytuj | edytuj kod]

Nazwa Specnaz (SpecNaz) jest zbitką słów specjalnoje naznaczienije, co znaczy specjalne przeznaczenie. W Federacji Rosyjskiej słowo specnaz to synonim określenia jednostki specjalne (czasti specjalnowo naznaczenija). Pododdziały, oddziały tego typu SZ ZSRR nazywane były Specnaz (choć bywały też OsNaz), zaś te podległe KGB, MWD miały skrótowiec Osnaz, wywodzący się z nazwy – „osobyje naznaczenije” (analogiczne do spec. naz.).

Historia[edytuj | edytuj kod]

Na świecie jako „Specnaz” określa się przede wszystkim wojskowe siły specjalne podległe wcześniej radzieckiemu, a obecnie rosyjskiemu wywiadowi wojskowemu GRU (choć obecnie, lata 20 XXI w. są też osobne wojskowe Siły Operacji Specjalnych). Po raz pierwszy użyte zostały podczas wojny domowej w Hiszpanii. Działały także podczas II wojny światowej, jednak ich największy rozwój rozpoczął się w latach 50 XX wieku. Według Wiktora Suworowa z czasem miały składać się z 20 brygad (po ok. 700-1000 ludzi) i 41 samodzielnych kompanii, łącznie ok. 30 tys. żołnierzy. Każda flota, armia i front dysponowały własnymi oddziałami komandosów. W czasie zimnej wojny doradcy ze Specnazu wspierali ruchy niepodległościowe w koloniach państw Zachodu, niekiedy biorąc czynny udział w walkach. Najkrwawsze walki w XX w. radziecki Specnaz prowadził podczas radzieckiej interwencji w Afganistanie, gdzie jego żołnierze zasłynęli zarówno odwagą, sprawnością w walce, jak i okrucieństwem.

Po upadku ZSRR Specnaz mocno podupadł, o czym świadczyły porażki w czasie I wojny czeczeńskiej. Miano elity przejęły jednostki podporządkowane FSB FR, mianowicie „Alfa”, „Wympieł” bądź „Zenit”, i mimo że nie są to jednostki Specnazu, to znaczna ilość ich żołnierzy pochodzi właśnie z tej formacji. Również oddziały specjalne Ministerstwa Spraw Wewnętrznych FR (MWD RF) chętnie nazywają się Specnazem. Miana tego używają kompanie tzw. czerwonych beretów funkcjonujące przy dużych oddziałach (dywizjach, brygadach) wojsk wewnętrznych podlegających temu ministerstwu. Najsłynniejsza spośród nich jest jednostka Witiaź, obecnie wchodząca w skład tzw. Rosgwardii.

Początkowo Witiaź był plutonem, następnie kompanią o numerze taktycznym 9 (obecnie 604), obecnie jest pod nazwą centrum specjalnego przeznaczenia (co znaczy jest wielkości pułku bądź ma samodzielność pułku). To było nawiązanie do niemieckiej GSG 9. Twórcą oddziału był płk Lisiuk, powołano go ok. 1978 r. jako formację do walki z terrorem i do uwalniania zakładników, z myślą o planowanych LIO w Moskwie. Jedną z podawanych przyczyn była chęć ukrycia wówczas ściśle tajnej jednostki KGB „A”. To właśnie na tej ostatniej spoczywała odpowiedzialność za nowy rodzaj działań specjalnych, jakim było zwalczanie grup terrorystycznych operujących w miastach i uwalnianie zakładników z rąk zabarykadowanych porywaczy. Rosjanie nie prowadzili przez długie lata wymiany szkoleniowej w tym zakresie z innymi krajami, natomiast poprzez różne formy wywiadu pozyskiwali informacje o sposobach działania, wyposażeniu i organizacji tego rodzaju jednostek w Europie Zachodniej i USA.

Podobnie jak Izraelczycy, Rosjanie posiadają bogate doświadczenie w walce ze skrajną przestępczością i terrorem. Przeprowadzili, podobnie jak Francuzi, mnóstwo przedsięwzięć uwalniania zakładników, chociaż organizacja tych działań i ich przebieg jest kontrowersyjny. Z całą pewnością rosyjscy komandosi są mocno zdeterminowani, doświadczeni, a w ich działaniu dominuje obok profesjonalnego wyszkolenia osobiste poświęcenie. Przykładem tego jest śmierć jednego z operatorów w Biesłanie w trakcie zasłaniania dzieci przed wybuchem granatu. Rosjanie obok właśnie Francuzów i Izraelczyków są jednymi z nielicznych, mających doświadczenie w operacjach na dużych obiektach z wielką liczbą zakładników.

Obecnie w ramach FSB FR istnieje Centrum Specjalnego Przeznaczenia (ros. CSN), w ramach którego funkcjonują co najmniej dwa oddziały: Zarząd „A” – do uwalniania zakładników, Zarząd „W” – jako wielozadaniowa formacja specjalna. Dla tych jednostek istnieją połączone struktury logistyczne, wsparcia, oraz planowania i dowodzenia. Wiedza na temat tych formacji jest niepełna i nie zawsze wiarygodna, co ma związek z dość niejawnym funkcjowaniem. Natomiast skala przedsięwzięć w jakich te jednostki specjalne zarówno Federalnej Służba Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej, jak i innych organizacji biorą udział zalicza je do najbardziej doświadczonych bojowo na świecie.

Służba Wywiadu Zagranicznego (SWR RF) także dysponuje tego typu siłą specjalną znaną jako Zasłon.

Siłami specjalnymi związanymi ze środowiskiem wodnym są określane skrótowcami ros. OMRP i zwalczania PDSS.

Kontrowersje[edytuj | edytuj kod]

Wiele spośród przeprowadzonych operacji typu ratunkowego miało wysoki stopień trudności, stąd i liczba ofiar po stronie zakładników bywała znaczna. To przyczyna surowej oceny rosyjskich jednostek i ich operacji takich jak: atak na Budionnowsk, atak na moskiewski teatr na Dubrowce czy atak terrorystyczny na szkołę w Biesłanie.

Nierzadko żołnierze specnazu, będąc przygotowywanymi do pełnienia służby wojskowej, muszą brać udział w brutalnych treningach sprawnościowych, w trakcie których są torturowani oraz szkoleni na wypadek pojmania przez wroga i przesłuchań[1]. W ten sposób uczą się jak przywyknąć do bólu fizycznego[1][2].

Związki taktyczne i oddziały[edytuj | edytuj kod]

Jednostki sił specjalnego przeznaczenia podporządkowane GRU SG SZ FR w 2008 r.[3]
Nazwa Okręg wojskowy Miejsce stacjonowania
Komponent sił specjalnego przeznaczenia w ramach Wojsk Lądowych SZ FR
2 Brygada Specjalnego Przeznaczenia Leningradzki OW Promierzycy
3 Gwardyjska Warszawsko-Berlińska BSpecNaz[a] Przywołżńsko-Uralski OW Roszinskij
10 Brygada Specjalnego Przeznaczenia[b]. Północno- Kaukaski OW Molkino
12 Brygada Specjalnego Przeznaczenia[a] Przywołżańsko-Uralski OW Azbest 5
14 Brygada Specjalnego Przeznaczenia Dalekowschodni OW Ussuryjsk (Chabarowsk)
16 Brygada Specjalnego Przeznaczenia Moskiewski OW Tambow
22 Brygada Specjalnego Przeznaczenia[b]. Północnokaukaski OW Balszoj Miszkin (Rostów)
24 Brygada Specjalnego Przeznaczenia[c] Dalekowschodni OW Ułan Ude
67 Brygada Specjalnego Przeznaczenia[a] Syberyjski OW Berdsk
Komponent sił specjalnego przeznaczenia w ramach Marynarki Wojennej FR [d]
42 Morski Punkt Rozpoznania Flota Oceanu Spokojnego [e] w rejonie Władywostoku
420 Morski Punkt Rozpoznania Flota Północna[f] rejonie Polarny
431 Morski Punkt Rozpoznania Flota Czarnomorska w rejonie Tupase
561 Morski Punkt Rozpoznania Flota Bałtycka[g] w rejonie Parusnoje
Komponent sił specjalnego przeznaczenia w ramach Wojsk Powietrznodesantowych FR
45 Pułk/Brygada Specjalnego Przeznaczenia Kubinka

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c W 2009 kontynuowano rozformowanie 12, 67 oraz 3 BSpecNaz[4].
  2. ↑ a b W 2012, na bazie wydzielonych elementów z 33 BPG oraz 22 i 10 BSpecNaz w Stawropolu sformowano 25 pułk SpecNaz podporządkowany dowództwu 49 Armii Płd DOS[4].
  3. ↑ W kwietniu 2009 rozpoczęto reorganizację przebazowanej do Irkucka 24 BSpecNaz[4].
  4. ↑ W komponencie morskim specnaz występują morskie punkty rozpoznania (samodzielne morskie punkty wywiadowcze specjalnego przeznaczenia. W okresie pokoju podporządkowane są one strukturom wywiadowczym Marynarki Wojennej Rosji, które z kolei wchodzą w skład piątego wydziału GRU. Każdy z takich punktów formalnie liczy około 124 żołnierzy i skupia trzy pododdziały nurków-zwiadowców, pododdział podwodnego minowania, pododdział obsługujący przerzut nurków oraz zabezpieczenia[5].
  5. ↑ W strukturze Floty Oceanu Spokojnego funkcjonuje 42 MPR oraz 311 samodzielny oddział do walki z podwodną dywersją (50-60 żołnierzy) w Pietropawłowsku Kamczackim[6].
  6. ↑ Flota Północna dysponuje 420-MPR oraz 313 samodzielnym oddziałem do walki z podwodną dywersją (50-60 żołnierzy), który stacjonuje w Sputniku[6].
  7. ↑ We Flocie Bałtyckiej funkcjonuje 561 MPR oraz 205 samodzielny oddział do walki z podwodną dywersją (50-60 żołnierzy) w Bałtijsku[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Tiwari, Shivam (2017-04-24). „The Most Inhumane And Barbaric Special Forces Training Methods”. defencelover.in. (ang.) [dostęp 2018-11-04].
  2. ↑ „The 5 Toughest Training Programs In The World”. relativelyinteresting.com. 2018-09-06. (ang.) [dostęp 2018-11-04].
  3. ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 217.
  4. ↑ a b c Depczyński 2015 ↓, s. 218.
  5. ↑ Grabowski 2011 ↓, s. 156–157.
  6. ↑ a b c Grabowski 2011 ↓, s. 157.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Marek Depczyński: Rosyjskie siły zbrojne: od Milutina do Putina. Warszawa: Bellona SA, 2015. ISBN 978-83-11-13505-5.
  • Tomasz Grabowski: Rosyjska siła. Siły Zbrojne i główne problemy polityki obronnej Federacji Rosyjskiej w latach 1991-2010. Częstochowa: Instytut Geopolityki, 2011. ISBN 978-83-61294-52-8.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Służby specjalne Rosji i byłego ZSRR
Obecne
Historyczne
Tematy wspólne

Godło ZSRR

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Specnaz&oldid=74190006”