Stanisław Nowicki (rotmistrz) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy rotmistrza. Zobacz też: inne postaci noszące imię i nazwisko Stanisław Nowicki.

Stanisław Nowicki

rotmistrz
Data i miejsce urodzenia	16 maja 1897 Wilno
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	19 Dywizja Piechoty
Stanowiska	oficer taborowy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Nowicki^[a] (ur. 16 maja 1897 w Wilnie, zm. ?) – rotmistrz Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 16 maja 1897 w Wilnie, w rodzinie Tadeusza i Konstancji z Jeleńskich^[2]. Uczęszczał do gimnazjum w Wilnie, a od 1912 w Briańsku^[3]. Był członkiem Związku Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej^[4].

7 maja 1916 wstąpił do armii rosyjskiej^[4]. 3 lutego 1917, po ukończeniu szkoły wojskowej w Kijowie, został mianowany chorążym^[5]. Walczył w szeregach Kaukaskiej Dywizji Kawalerii^[6]. 20 grudnia tego roku wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji i został przydzielony do 7. szwadronu 3 pułku ułanów^[4]. W marcu 1918 został ranny pod Kopatkiewiczami^[7]. Po demobilizacji korpusu (maj 1918) zorganizował konny oddział Samoobrony Mozyrskiej, na którego czele walczył z bandami chłopów i Petlurowcami^[5]. W końcu grudnia 1918 zreorganizował szwadron i wziął udział w walkach o Wilno, w ramach Samoobrony Wileńskiej^[5]. W lipcu 1920 zorganizował dywizjon jazdy ochotniczej^[5], który podlegał bezpośrednio dowódcy 1 Armii^[8]. Wyróżnił się 25 lipca 1920 dowodząc obroną rzeki Bug na odcinku Granne–Sledzianowo^[9].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy. W maju 1921 był przydzielony do Inspektoratu Armii Nr III w Kórniku^[10]. Później kontynuował służbę w 23 pułku ułanów, który stacjonował w Wilnie, a następnie w Podbrodziu^{[1][11][12][13][14]}. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 404. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)^[15], a 19 marca 1928 prezydent RP nadał mu stopień rotmistrza z dniem 1 stycznia 1928 i 34. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[16][17]. W grudniu 1934 został przeniesiony do 19 Dywizji Piechoty w Wilnie na stanowisko oficera taborowego^[18]. Na tym stanowisku pozostał do 1939^[19].

W ramach osadnictwa wojskowego otrzymał działkę o powierzchni 18 ha we wsi Skorbuciany, Rudomino (gmina)^[7]. Miał także posiadłość miejską na Saskiej Kępie nr 6 w Wilnie^[7].

Był żonaty, miał córkę Krystynę Dorotę Marię (ur. 6 lutego 1932) i syna Stanisława (ur. 1 stycznia 1934)^[7].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2348^{[20][21][22][23][24]}
• Krzyż Walecznych^[25]
• Medal Niepodległości – 16 marca 1937 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[26][27][b]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 1938^[30][31]
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej – 3 marca 1926^[32][25]
• Medal za Ratowanie Ginących^[25]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[25]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[25]
• Medal Zwycięstwa^[25][33]

• Nowicki Stanisław XI. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.4-410 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-17].
• Nowicki Stanisław XI. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.17-1067 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-17].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Nakładem „Przeglądu Kawaleryjskiego”, 1930.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
• Franciszek Wiktor Karassek: Zarys historji wojennej 23-go pułku ułanów grodzieńskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.