Bitwa pod Sucharami – Wikipedia, wolna encyklopedia

Starcie pod Sucharami, odwet za Szczuczyn
II wojna światowa
Czas

16 maja 1944

Miejsce

rejon wsi Suchary

Terytorium

Polska pod okupacją niemiecką (Generalne Gubernatorstwo)

Wynik

zwycięstwo oddziału AK

Strony konfliktu
 Polskie Państwo Podziemne  III Rzesza
UkrainaUkraińska Policja Pomocnicza
Dowódcy
ppor. Jan Wasiewicz nieznany
Siły
1 kompania I batalionu 77 pułku piechoty około 200 żołnierzy oddziały z garnizonu w Szczuczynie i Lidzie
Straty
7 zabitych,
9 rannych
37 zabitych,
20 rannych
brak współrzędnych

Starcie pod Sucharami (Odwet za Szczuczyn) – walka stoczona przez kompanię ppor. Jana Wasiewicza "Lwa" z I batalionu 77 pułku piechoty AK 16 maja 1944 roku z oddziałem niemiecko-ukraińskim. W wyniku starcia zginęło 37 żołnierzy niemieckich i ukraińskich oraz 8 polskich.

Przed starciem

[edytuj | edytuj kod]

13 maja, major Maciej Kalankiewicz dowódca 77 pułku piechoty, wysłał 1 kompanie I batalionu, na skutek zaalarmowania dowództwa o oddziałach niemieckich przez okoliczne placówki Armii Krajowej, które próbowały wyegzekwować kontygenty.

Przebieg starcia

[edytuj | edytuj kod]

Wczesną godziną 16 maja żołnierze 1 kompanii zostali sprowokowani ogniem Niemców i Ukraińców, aby zmusić obrońców do wyjścia na niezbyt dogodny teren, co się udało. Potem gdy kompania opuściła swoje pozycje nagle zabrzmiały karabiny i rozpoczęła się wymiana ognia. Do pomocy według wcześniejszego planu przybyły 2 plutony. co umożliwiło pokonanie niemiecko-ukraińskiego oddziały. podczas potyczki, ze strony polskiej zginął m.in. dowódca plutonu III plut. pchor. Wiesław Nowocień. Przy ciałach żołnierzy niemieckich partyzanci przyczepianoartki z napisem "Odwet za Szczuczyn".

Po starciu

[edytuj | edytuj kod]

Wieczorem 16 maja 1 kompania została przerzucona do wsi Mociewczuki, gdzie znajdowało się obozowisko batalionu, na odpoczynek. Kilka dni później kompania została okresowo przeniesiona do batalionu VII. Mjr Maciej Kalenkiewicz wniósł 17 maja o nadanie Krzyży Walecznych Janowi Wasiewiczowi, Henryce Nowocień, (szefowi sanitarnemu kompanii), późniejszej żonie Aleksandra Tarnawskiego (ślub w 1950 r.) i pośmiertnie Wiesławowi Nowocieniowi, synowi Henryki.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Cezary Chlebowski, Pozdrówcie Góry Świętokrzyskie, Warszawa 1986.
  • Cezary Chlebowski, Reportaż z tamtych dni, Warszawa 1988.
  • Emil Marat, Michał Wójcik, Ostatni Historia cichociemnego Aleksandra Tarnawskiego, ps. "Upłaz", 2016