Staw kowadełkowo-młoteczkowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Staw kowadełkowo-młoteczkowy (łac. articulatio incudomallearis) – w anatomii człowieka połączenie pomiędzy kosteczkami słuchowymi ucha środkowego. Określane jest jako staw siodełkowy, staw śrubowy lub staw hamulcowy (zwany także zaporowym), ma jednak bardziej formę chrząstkozrostu niż stawu^[1].

Połączenie to występuje pomiędzy tylną stroną głowy młoteczka, a przednią stroną trzonu kowadełka^[2]. Pomiędzy nimi może istnieć szczelinowata jama stawowa, ale nie jest to regułą. Powierzchnie stawowe są zmienne w kształcie (stąd pochodzi podana wyżej niejednoznaczna klasyfikacja stawu), najczęściej raczej eliptyczne; mogą występować zęby zaporowe, czyli drobne wypukłe nierówności utrudniające wykonywanie ruchów. Poza tym w stawie może występować łąkotka (meniscus), dzieląca jamę stawową i mogąca zrastać się z chrząstkami stawowymi^[1].

Zakres ruchu wynosi do 5°^[1].

Zobacz hasło staw kowadełkowo-młoteczkowy w Wikisłowniku

• AdamA. Bochenek AdamA., MichałM. Reicher MichałM., Anatomia człowieka. Tom V. Układ nerwowy obwodowy. Układ nerwowy autonomiczny. Powłoka wspólna. Narządy zmysłów, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, ISBN 978-83-200-3258-1 .