Su-5 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Su-5

Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Producent	Suchoj
Typ	samolot myśliwski
Konstrukcja	metalowa
Załoga	1
Historia
Data oblotu	6 kwietnia 1945
Dane techniczne
Napęd	1 x silnik tłokowy Klimow M-107A (WK 107A) 1 x motorjet WRDK
Ciąg	1225 kW (WK 107A) 3 kN (WRDK)
Wymiary
Rozpiętość	10,56 m
Długość	8,51 m
Wysokość	3,53 m
Powierzchnia nośna	17 m²
Masa
Własna	2954 kg
Startowa	3804 kg
Osiągi
Prędkość maks.	810 km/h (na wys. 7800 m)
Prędkość wznoszenia	11,9 m/s
Pułap praktyczny	12 000 m
Zasięg	600 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 x działko NS-23 mm (100 pocisków) 2 x karabin Berezin UB 12,7 mm (200 pocisków)
Użytkownicy
ZSRR
Multimedia w Wikimedia Commons

Su-5 (ros. Су-5) – radziecki samolot myśliwski o mieszanym napędzie tłokowym wspomaganym silnikiem odrzutowym typu motorjet, skonstruowany pod koniec II wojny światowej w biurze konstrukcyjnym Suchoja. Pozostał na etapie prototypu.

Su-5 jest typowym przykładem samolotów powstających jako doraźne rozwiązanie wynikające z potrzeby chwili. Pod koniec II wojny światowej radzieckie myśliwce zaczęły ustępować swoją prędkością najnowszym samolotom hitlerowskiej Rzeszy. Pojawiły się również pierwsze niemieckie konstrukcje z napędem odrzutowym i rakietowym, Messerschmitt Me 262 i Messerschmitt Me 163, a radziecki przemysł lotniczy na tym etapie swojego rozwoju nie był w stanie szybko zbudować sprawnego silnika odrzutowego, radykalnie poprawiającego maksymalną szybkość samolotów nim napędzanych. Postanowiono zatem sięgnąć po rozwiązanie zastępcze, jakim był prosty w swojej konstrukcji silnik odrzutowy ze sprężarką napędzaną silnikiem tłokowym; taki układ konstrukcyjny nazywany jest motorjet. Pracę nad samolotem podjęto w biurze konstrukcyjnym Pawła Suchoja, podobne prace prowadzono również w biurze Mikojana i Guriewicza (samolot I-250). Powstały prototyp samolotu Su-5 oblatany został 6 kwietnia 1945 roku, jednak w lipcu tego samego roku silnik tłokowy maszyny uległ poważnej awarii. Dalsze próby z samolotem przerwano i już ich nie kontynuowano, jako że zainteresowanie napędem mieszanym radykalnie spadło wobec rozwijania samolotów o napędzie turboodrzutowym.

Su-5 (oznaczenie wewnętrzne I-107) był jednomiejscowym, wolnonośnym dolnopłatem o całkowicie metalowej konstrukcji. Skrzydło o obrysie dwutrapezowym (poszerzone przy kadłubie). Kadłub o konstrukcji półskorupowej z opancerzoną kabiną pilota. Usterzenie klasyczne, wolnonośne. Podwozie o układzie klasycznym z goleniami głównymi z pojedynczymi kołami chowanymi do wnęk w skrzydłach oraz z kółkiem ogonowym. Układ napędowy składał się z dwunastocylindrowego, chłodzonego cieczą silnika tłokowego Klimow M-107A napędzającego czterołopatowe śmigło o średnicy 2,9 metra oraz silnika WRDK (powietrzny odrzutowy silnik sprężarkowy), który znajdował się w tylnej części kadłuba wraz z dyszą wylotową umieszczoną pod usterzeniem.

Samolot uzbrojony był w 23 mm działko NS-23 strzelające przez piastę śmigła i dwa karabiny maszynowe 12,7 mm UB zamontowane nad silnikiem tłokowym strzelające poprzez śmigło.

• Jerzy Świdziński, Suchoj Su-5, "Skrzydlata Polska", nr 6 (1989), s. 11, ISSN 0137-866x.

Porównywalne samoloty:

• I-250
• Ryan FR Fireball
• Curtiss XF15C

• Historia, zdjęcia i rysunki samolotu w serwisie Ugołok Nieba (ros.)