Karabin maszynowy UB – Wikipedia, wolna encyklopedia

Uniwersalnyj Bieriezina (UB)
Ilustracja
Państwo

 ZSRR

Rodzaj

wielkokalibrowy karabin maszynowy

Historia
Prototypy

1939

Dane techniczne
Kaliber

12,7 mm

Nabój

Nabój 12,7 x 108 mm

Masa
karabinu właściwego

21,5 kg

Inne
Prędkość pocz. pocisku

860 m/s

Szybkostrzelność teoretyczna

1000 strz./min

Uniwersalnyj Bieriezina (UB) – radziecki wielkokalibrowy lotniczy karabin maszynowy.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1935 roku radziecki konstruktor lotniczej broni strzeleckiej Michaił Jewgieniewicz Bieriezin skonstruował zsynchronizowany karabin maszynowy kalibru 12,7 mm BS (Bieriezina Synchronnyj). W 1939 roku na bazie BS powstał karabin maszynowy UB. Poza drobnymi modyfikacjami podstawową różnicą w stosunku do starszego modelu było powstanie wersji przeznaczonych do montażu w wieżyczkach (UBT), skrzydłach samolotów (UBK) i zsynchronizowanej (UBS). UB wszedł do uzbrojenia w 1941 roku. Gazy prochowe odprowadzane były przez boczny otwór w lufie i miał ryglowanie klinowe.

Wersja UBT montowana była w samolotach szturmowych Ił-2 i Ił-10 oraz bombowcach Tu-2 i Pe-2 stanowiąc uzbrojenie tylnych stanowisk strzeleckich; wersję UBS montowano w samolotach myśliwskich Jak-1M, Jak-3, Jak-9T i Jak-9D. W późniejszych latach opracowano wersję UBK-E montowaną w samolocie MiG-15 UTI.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej(od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7.