Sztych (broń) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sztych

Sztych (z niem. der Stich, pchnięcie)[1] – ostre zakończenie głowni broni białej. Stanowi zazwyczaj trzecią część długości głowni, najbardziej oddaloną od rękojeści[2].

Potocznie sztychem określa się niekiedy „pchnięcie” przeciwnika ostrym końcem broni białej w trakcie walki. W języku niemieckim koniec głowni to der Ort[1].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Duden – Deutsches Universalwörterbuch. Mannheim: Dudenverlag, 2001, s. 1170, 1518. ISBN 3-411-05504-9.
  2. Michał Gradowski, Zdzisław Żygulski: Słownik uzbrojenia historycznego. Warszawa: PWN, 2010, s. 4-5. ISBN 978-83-01-16260-3.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]