Sztylet tarczkowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sztylet tarczkowy z ok. 1490-1500 r.

Sztylet tarczkowyśredniowieczny rodzaj sztyletu, posiadającego jelec i głowicę o formie kolistych tarczek, stanowiących oparcie i osłonę dla dłoni. Szczególnie popularny w XIV-XV wieku wśród rycerstwa[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kwaśniewicz 1981 ↓, s. 195-196.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1981. ISBN 83-11-06559-4.