Tadeusz Abłamowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tadeusz Abłamowicz
Ilustracja
major rezerwy artylerii major rezerwy artylerii
Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1884
Kraków, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

1940
USRR, ZSRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

Pułk Artylerii Fortecznej Nr 2,
10 Pułk Artylerii Ciężkiej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Krzyż Wojskowy Karola Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Tadeusz Abłamowicz[1] (ur. 2 lutego 1884 w Krakowie, zm. 1940 w ZSRR) – major rezerwy artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 2 lutego 1884 w Krakowie jako syn Stanisława[2][3][4][5] i Marii z Matuszewiczów[6]. Miał 6 rodzeństwa: Stanisławę[7], Marię, Piotra, Adama, Włodzimierza i Witolda[5].

Zamieszkując w Nowej Wsi Narodowej uczył się w C. K. Gimnazjum św. Jacka w Krakowie, gdzie w 1902 ukończył VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości[8]. Następnie w 1906 ukończył studia na wydziale prawnym Uniwersytetu Jagiellońskiego[6].

W rezerwie korpusu artylerii fortecznej C. K. Armii został mianowany kadetem z dniem 1 stycznia 1909[9], następnie awansowany na chorążego 1 stycznia 1909[10] i na stopień podporucznika z dniem 1 stycznia 1912[11]. Był przydzielony do 2 pułku artylerii fortecznej w Krakowie[12][13][14][15][16]. Podczas I wojny światowej został awansowany na stopień porucznika w rezerwie artylerii fortecznej z dniem 1 lipca 1915[17]. Podczas wojny pozostawał z przydziałem do macierzystego pułku do 1918[18][19][20]. Walczył na frontach rosyjskim i serbskim[6].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył w obronie Lwowa[6]. Został awansowany na stopień majora rezerwy artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[21][22]. W 1923, 1924, jako oficer rezerwowy był przydzielony do 10 pułku artylerii ciężkiej w garnizonie Przemyśl[23][24]. W 1934 jako rezerwy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer po ukończeniu 40 roku życia i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[25].

12 lipca 1927 został wybrany prezesem komisji rozjemczej Giełdy Pieniężnej we Lwowie[26]. Pod koniec lat 20. był urzędnikiem bankowym we Lwowie[27]. 25 lutego 1937 został wybrany wiceprezesem zarządu koła Związku Oficerów Rezerwy we Lwowie[28].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów. W 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD[2]. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/4-46 oznaczony numerem 1)[2]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni[29].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ W ewidencji wojskowych C. K. Armii był określany w języku niemieckim jako „Thaddäus Abłamowicz”.
  2. ↑ a b c Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 1. [dostęp 2020-12-20].
  3. ↑ Tadeusz Abłamowicz. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2020-12-21].
  4. ↑ Tadeusz Abłamowicz. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2020-12-21].
  5. ↑ a b Stanisław Abłamowicz, „Nowa Reforma” (127), 5 czerwca 1901, s. 2.
  6. ↑ a b c d e f g Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1939, s. 1. [dostęp 2021-06-26].
  7. ↑ Józef Reiss, Aze schudła z ony chytrości do muzyki, „Dziennik Polski” (336), 7 grudnia 1946, s. 3.
  8. ↑ Sprawozdanie Dyrektora C. K. Gimnazyum św. Jacka w Krakowie za rok szkolny 1902. Kraków: 1902, s. 52, 67.
  9. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1910. Wiedeń: 1909, s. 1002.
  10. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1912. Wiedeń: 1911, s. 1011.
  11. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1914. Wiedeń: 1914, s. 894.
  12. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1910. Wiedeń: 1909, s. 1008.
  13. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1911. Wiedeń: 1910, s. 1013.
  14. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1912. Wiedeń: 1911, s. 1020.
  15. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1913. Wiedeń: 1912, s. 1079.
  16. ↑ a b Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1914. Wiedeń: 1914, s. 906.
  17. ↑ Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1916. Wiedeń: 1916, s. 895.
  18. ↑ a b Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1916. Wiedeń: 1916, s. 813.
  19. ↑ Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917, s. 1103.
  20. ↑ a b c Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 1368.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 837.
  22. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 762.
  23. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 797.
  24. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 715.
  25. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 133, 955.
  26. ↑ Komunikat Biura Giełdy Pieniężnej. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 158 z 14 lipca 1927. 
  27. ↑ Część urzędowa. „Gazeta Lwowska”. Nr 15, s. 2, 19 stycznia 1930. 
  28. ↑ Nowy zarząd Zw. Oficerów Rezerwy we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 47 z 28 lutego 1937. 
  29. ↑ Tadeusz Abłamowicz. nieobecni.com.pl. [dostęp 2020-12-21].
  30. ↑ M.P. z 1930 r. nr 12, poz. 18 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Abłamowicz&oldid=74540996”