Taihō (1943) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Taihō
大鳳

Historia
Stocznia	stocznia Kawasaki, Kobe, Japonia
Położenie stępki	10 lipca 1941
Wodowanie	7 kwietnia 1943
Dai-Nippon Teikoku Kaigun
Wejście do służby	7 marca 1944
Wycofanie ze służby	19 czerwca 1944
Los okrętu	zatopiony przez okręt podwodny USS Albacore podczas bitwy na Morzu Filipińskim
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa - 29 300 ton, normalna - 34 600 ton pełna - 37 270 ton
Długość	260,6 m
Szerokość	27,7 m
Zanurzenie	9,6 m
Napęd
8 kotłów t. Kampon(inne języki), 4 turbiny główne t. Kampon o łącznej mocy 160 000 KM
Prędkość	33 węzły
Zasięg	10000 mil morskich przy prędkości 18 w.
Uzbrojenie
12 dział przeciwlotniczych kal. 100 mm Typ 98 (wz. 1938), 51 działek przeciwlotniczych kal. 25 mm Typ 96
Wyposażenie lotnicze
74 samoloty (planowane 84) - w tym samoloty torpedowe Aichi B7A Ryusei
Załoga	1751
Multimedia w Wikimedia Commons

Taihō (jap. 大鳳, Wielki Feniks) – japoński lotniskowiec z okresu II wojny światowej

Lotniskowiec Taihō był rozwiniętą wersją lotniskowców typu Shōkaku. Przy konstruowaniu tej jednostki wykorzystano również brytyjskie doświadczenia budowy lotniskowców typu Illustrious. Początkowo zamówiono 4 lotniskowce tego typu, lecz ostatecznie zbudowano tylko jeden lotniskowiec "Taihō"^[1].

Stępkę pod budowę tego lotniskowca położono w stoczni Kawasaki w Kobe w dniu 10 lipca 1941 r., wodowanie nastąpiło w dniu 7 kwietnia 1943 r., a ostatecznie został on wyposażony w dniu 7 marca 1944 r.

W budowie lotniskowca zastosowano po raz pierwszy w Japonii opancerzenie pokładu lotniczego na całej długości, w przeciwieństwie do brytyjskich "pancernych" lotniskowców. Pokład startowy posiadał pancerz o grubości 75-77,5 mm, co miało zapewnić ochronę przed eksplozją bomby o masie 455 kg^[2]. Dwukondygnacyjny hangar lotniczy o długości 150 metrów, według projektu, miał mieścić 84 samoloty, lecz z uwagi na to, że lotnictwo japońskie nie posiadało samolotów ze składanymi skrzydłami, praktyczna pojemność wynosiła do 74 samolotów.

Lotniskowiec "Taihō" w dniu 7 marca 1944 r. został włączony w skład 1. Dywizjonu Lotniskowców 3. Floty, a jego dowódcą został komandor Tomozo Kikuchi. Wraz z tą flotą podjął działania bojowe.

W dniu 15 kwietnia 1944 r. został okrętem flagowym 3. Floty i na jego pokład wszedł dowódca tej floty wiceadmirał Jisaburō Ozawa. Wraz z całą flotą skierował się na Morze Filipińskie w celu stoczenia bitwy z 58 zgrupowaniem floty amerykańskiej dowodzonym przez admirała Marka Mitschera. Do starcia doszło w dniu 19 czerwca 1944 r. Walczyły jedynie samoloty startujące z lotniskowców.

W tym czasie amerykański okręt podwodny USS "Albacore" natrafił na zgrupowanie japońskiej floty i wystrzelił salwę 6 torped w kierunku lotniskowca. Jeden z pilotów startujących z lotniskowca, chorąży Sakio Komatsu dostrzegłszy ślady torped w wodzie, po bezskutecznych próbach przestrzelenia jednej z nich z broni pokładowej samobójczo staranował pocisk tuż przed okrętem. Z pozostałych torped tylko jedna trafiła w okręt. Uszkodziła ona zbiorniki paliwa lotniczego, którego opary wypełniły szyb przedniej windy. Podjęto decyzję o przewietrzeniu okrętu, ale osiągnięto efekt odmienny od zamierzonego i cały okręt wypełnił się oparami paliwa. Pojawienie się iskry spowodowało eksplozję. Wtedy to z lotniskowca zszedł dowódca floty wiceadmirał Ozawa. Podjęta akcja ratownicza nie przyniosła efektu i po wybuchu oparów paliwa okręt zatonął na północ od wyspy Yap, w sześć godzin po trafieniu torpedą. Zginęło 1628 marynarzy.

• Opancerzenie (o łącznej masie 8940 ton):
  • burty: 56 – 152 mm (podaje się także 55 - 150 mm)
  • pokład: 94 mm (pierwszy lotniskowiec japoński o opancerzonym pokładzie)