Tapioka – Wikipedia, wolna encyklopedia
Tapioka, skrobia tapiokowa – produkt skrobiowy otrzymany z manioku. Proces izolacji tapioki jest zbliżony do pozyskiwania skrobi ziemniaczanej i obejmuje: mycie oraz obieranie korzeni, rozdrabnianie, wymywanie skrobi, oddzielenie wody sokowej, oczyszczanie, odwadnianie i suszenie[1]. Występuje w postaci perłowych kulek, płatków i mąki.
Zawiera lekkostrawne węglowodany i niewiele białka. Jest hipoalergiczna i pozbawiona smaku. Nie zawiera glutenu i cholesterolu.
Tapioki w postaci mąki używa się jako zagęszczacza do sosów, musów. Granulat tapioki stosuje się do wyrobu legumin, kisieli mlecznych i owocowych. Tapioka stanowi podstawowy produkt do wyrobu herbaty bąbelkowej.
Tapioka jako produkt bezglutenowy zalecana jest osobom z celiakią i nietolerancją tego białka. Zawiera głównie węglowodany. Białka, tłuszcze, błonnik, witaminy i składniki mineralne występują w śladowej ilości. Tapioka jest dobrym źródłem skrobi opornej, która wspomaga funkcjonowanie układu pokarmowego. Zalecana jest także w takich jednostkach chorobowych jak choroba Leśniowskiego-Crohna czy w prewencji cukrzycy typu 2[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Günther Tegge , Skrobia i jej pochodne, Polskie Towarzystwo Technologów Żywności, Oddział Małopolski, 2010, ISBN 978-83-929686-0-3 .
- ↑ Ewa Świndryk, Tapioka – bezglutenowe źródło skrobi opornej, „BonaVita” [dostęp 2017-07-02] (pol.).