Triumph Spitfire – Wikipedia, wolna encyklopedia

Triumph Spitfire

Triumph Spitfire (1974)
Producent	Triumph Motor Company
Okres produkcji	1962-1980
Miejsce produkcji	Wielka Brytania, Coventry
Dane techniczne
Segment	G
Typy nadwozia	2-drzwiowy roadster
Silniki	Benzynowe: R4 1,1 l R4 1,3 l R4 1,5 l
Skrzynia biegów	4-biegowa manualna
Napęd	tylny
Długość	3683 mm
Szerokość	1448 mm
Wysokość	1219 mm
Rozstaw osi	2108 mm
Masa własna	711-790 kg
Zbiornik paliwa	40 l
Liczba miejsc	2
Dane dodatkowe
Pokrewne	Triumph Herald Triumph Vitesse Triumph GT6
Konkurencja	Austin-Healey Sprite MG Midget
Multimedia w Wikimedia Commons

Triumph Spitfire – dwumiejscowy sportowy samochód osobowy o 2-drzwiowym nadwoziu typu roadster produkowany przez brytyjskie zakłady Triumph Motor Company w latach 1962-1980. Jego prezentacja miała miejsce podczas London Motor Show 1962^[1]. Pojazd bazował na projekcie stworzonym dla marek Standard-Triumph w 1957 którego autorem był Giovanni Michelotti. Od strony konstrukcyjnej (podwozie, silnik, podzespoły) Spitfire oparty został na wersji sedan modelu Herald, produkcja odbywała się w fabryce Standard-Triumph zlokalizowanej w Coventry. Powstało pięć kolejnych generacji modelu, konkurował on z pojazdami Austin-Healey Sprite i MG Midget.

Do napędu pierwszej generacji użyto jednostki R4 1.1 OHV z modelu Herald, zasilana była przez podwójny gaźnik. Z pokrewnego pojazdu przejęto także układ zawieszenia. Samochód nazywano dwojako, Triumph Spitfire Mark I lub Spitfire 4^[2]. Silnik generował moc maksymalną 64 KM (47 kW) przy 5750 obr./min, maksymalny moment siły wynosił 97 Nm i osiągany był przy 3500 obr./min. Samochód mógł rozpędzić się do 148 km/h, czas przyspieszenia 0-60 mph wynosił 17,3 s^[2]. Od roku 1964 pojawiła się opcja montażu nadbiegu (dla 3. i 4. biegu)^[1].

Produkcję drugiego wcielenia modelu, Mark II, uruchomiono w marcu 1965 roku. Nowy Spitfire był podobny do pierwszej generacji, zastosowano jednak bardziej wysilony silnik. Zmiany objęły układ rozrządu (zmodernizowany wałek rozrządu), chłodzony cieczą kolektor dolotowy oraz kolektor wydechowy o innym przekroju. Zmiany zaowocowały wzrostem mocy maksymalnej do 68 KM (50 kW) przy 6000 obr./min^[2]. Prędkość maksymalna wzrosła do 154 km/h, czas przyspieszenia 0-60 mph skrócił się zaś do 15,5 s^[2]. Kosmetycznym zmianom poddano także nadwozie oraz elementy kabiny pasażerskiej.

Większe zmiany przyszły wraz z wprowadzeniem w marcu 1967 roku Spitfire'a Mark III. W celu podniesienia poziomu bezpieczeństwa zastosowano nowe zderzaki. Do napędu użyto nowego silnika R4 1.3 (powiększona z 69,3 do 73,7 mm średnica cylindra), osiągał on moc 76 KM (56 kW) przy 6000 obr./min i maksymalny moment obrotowy 102 Nm przy 4000 obr./min^[3]. Wpłynęło to pozytywnie na osiągi, prędkość maksymalna wzrosła do 153 km/h, czas przyspieszenia 0-60 mph skrócił się do 13,6 s^[3].

Od roku 1970 produkowano 4. generację modelu, Mark IV. Zmodernizowano wygląd nadwozia, zwłaszcza tylnego pasa. Przejęto silnik ze Spitfire'a Mark III, został on jednak osłabiony w celu spełnienia ostrzejszych norm emisji spalin do 62 KM (46 kW) przy 5500 obr./min, maksymalny moment obrotowy wynosił 92 Nm przy 2900 obr./min^[4]. Pogorszyły się w związku z tym osiągu samochodu, prędkość maksymalna wynosiła 140 km/h, czas przyspieszenia 0-60 mph wzrósł do 16,2 s^[2].

Od roku 1973 na rynek północnoamerykański, a od 1975 na pozostałe, oferowano Spitfire'a z silnikiem R4 1.5. Dzięki zwiększeniu skoku tłoka odniesiono wzrost wartości momentu obrotowego w większym zakresie prędkości obrotowej, co przekładało się na efektywniejszą jazdę w ruchu miejskim^[2]. Standardowo silnik osiągał stopień kompresji 8:1, na rynek USA przygotowano jednak odprężoną wersję (stopień sprężania 7,5:1) co pozwalało na pracę na benzynie o niższej liczbie oktanowej^[2]. Wersja ta osiągała moc 54 KM (40 kW).

Wersja na rynek brytyjski z powodu mniej restrykcyjnych norm spalin wyposażona była w silnik o stopniu kompresji 9:1 i większym gaźnikiem^[2]. Jednostka ta osiągała moc 72 KM (53 kW) przy 5500 obr./min i maksymalny moment obrotowy 111 Nm przy 3000 obr./min^[2]. Prędkość maksymalna wynosiła 160 km/h, czas przyspieszenia 0-60 mph zaś 13,2 s^[2]. Produkcję samochodu zakończono w sierpniu 1980 roku.