Umer – Wikipedia, wolna encyklopedia
wieś | |
Elektrownia wiatrowa | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2021) | 441[2] |
Strefa numeracyjna | 41 |
Kod pocztowy | 26-050[3] |
Tablice rejestracyjne | TKI |
SIMC | 0280123[4] |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego | |
Położenie na mapie powiatu kieleckiego | |
Położenie na mapie gminy Zagnańsk | |
50°59′16″N 20°34′59″E/50,987778 20,583056[1] |
Umer (dawniej Humer lub Humra[5]) – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie kieleckim, w gminie Zagnańsk[6][4].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
W przeszłości był niewielką osadą fabryczną. W 1827 r. liczył 10 domów i 69 mieszkańców i należał do parafii Tumlin[5]. W XIX w. funkcjonował tu zakład fryszerski, który przerabiał m.in. surówkę z huty "Józef" w niedalekim Samsonowie[7]. W 1875 r. wyprodukował 10 tys. pudów (ok. 160 ton) kutych wyrobów żelaznych[5].
W miejscowości znajduje się zbiornik retencyjny na rzece Bobrzy, ze strzeżonym kąpieliskiem od strony wschodniej. Zbiornik oddano do użytku w 2004 r.
Dojazd z Kielc zapewniają autobusy komunikacji miejskiej linii 32.
Części wsi
[edytuj | edytuj kod]SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
0997393 | Komorniki | przysiółek |
0997401 | Zarzecze | przysiółek |
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]- Pozostałości dawnej fryszerki
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 142889
- ↑ Zestawienie statystyczne. Liczba mieszkańców na dzień 31.12.2021
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1314 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
- ↑ a b c Umer, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 218 .
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Sylwester Kowalczewski: Góry Świętokrzyskie. Przewodnik turystyczny, wydanie V. poprawione i rozszerzone, wy. Sport i Turystyka, Warszawa 1967, s. 82