Umowa pożyczki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Umowa pożyczki – umowa, w ramach której pożyczkodawca oddaje na własność pożyczkobiorcy pieniądze lub rzeczy oznaczone co do gatunku, a pożyczkobiorca zobowiązuje się do oddania tej samej ilości pieniędzy lub rzeczy (tego samego gatunku i jakości) po upływie ustalonego w umowie czasu (art. 720 § 1 kc).

Jeżeli termin zwrotu pożyczki nie został przez strony w umowie oznaczony, dłużnik obowiązany jest ją zwrócić w ciągu sześciu tygodni od wypowiedzenia dokonanego przez dającego pożyczkę (art. 723 kc).

W zależności od woli stron, pożyczka może być odpłatna lub nieodpłatna. Najczęstszą formą odpłatności za pożyczkę pieniężną są odsetki – ustawowe lub ustalone przez strony (umowne).

Jeżeli wartość pożyczki jest wyższa aniżeli tysiąc złotych, to umowa pożyczki powinna być zawarta w formie dokumentowej. Jest to jednak forma zastrzeżona jedynie dla celów dowodowych (ad probationem).

Jeżeli zwrot pożyczki jest wątpliwy ze względu na złą sytuację majątkową biorącego pożyczkę, wówczas dający pożyczkę (o ile o tych okolicznościach nie wiedział i nie mógł się z łatwością dowiedzieć) może odstąpić od umowy i – co się z tym wiąże – odmówić wydania przedmiotu pożyczki.

Gdyby się okazało, że rzeczy otrzymane przez biorącego pożyczkę mają wady, wtenczas dający ma obowiązek naprawić szkody, jakie wyrządził biorącemu przez to, iż pomimo że wiedział o wadach, nie zawiadomił go o ich istnieniu. Okolicznością wyłączającą powstanie powyższego obowiązku jest sytuacja, w której biorący mógł z łatwością owe wady zauważyć. Zasada ta ma jednak charakter dyspozytywny – strony umowy mogą kwestię naprawienia szkody zmodyfikować lub wyłączyć z umowy^[1].

Roszczenie biorącego pożyczkę, o wydanie jej przedmiotu, przedawnia się z upływem sześciu miesięcy licząc od momentu, w którym przedmiot miał zostać wydany (czyli nie liczy się tu moment zawarcia umowy).

• Prawa i obowiązki stron umowy pożyczki