Uziom – Wikipedia, wolna encyklopedia

Uziommetalowa elektroda lub zespół elektrod umieszczony w wilgotnej warstwie gruntu, zapewniający połączenie przedmiotów uziemianych i gruntu („ziemi”) z możliwie małą rezystancją.

W elektrotechnice uziomami nazywa się przedmioty metalowe (pręty, rury, płyty) nieizolowane, znajdujące się w ziemi i przeznaczone lub wykorzystywane do celów uziemienia. Uziomy w postaci pojedynczych prętów, drutów, płyt, pierścieni itd. nazywa się uziomami prostymi lub uziomami pojedynczymi. Natomiast uziomy składające się z połączonych ze sobą w ziemi lub nad ziemią dwóch lub większej liczby elementów (uziomów) prostych nazywamy układami uziomowymi lub uziomami wielokrotnymi. Elementy proste w układzie uziomowym są do siebie równoległe, prostopadłe lub tworzą ze sobą kąty ostre (zwykle nie mniejsze niż 60°).

Rodzaje uziomów:

  • sztuczne:
    • pionowe – rury, pręty,
    • poziome – taśma stalowa,
    • płytowe – blacha,
  • naturalne:
    • zbrojenia, rury wodociągowe, ołowiane powłoki i metalowe płaszcze kabli.

Stosowanie uziomów jest konieczne w przypadkach, gdy:

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Aleksy Brodowski, Jerzy Chabłowski, Jerzy Auerbach: Radio i Telewizja. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1971.
  • Konstanty Wołkowiński: Uziemienia urządzeń elektroenergetycznych, WNT, Warszawa 1967.