Władysław Dragat – Wikipedia, wolna encyklopedia

Władysław Dragat

Orzechowski

pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	26 maja 1885 Warszawa
Data i miejsce śmierci	23 lipca 1958 Chicago
Przebieg służby
Lata służby	1914–1945
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Pułk Piechoty, 1 Pułk Piechoty Legionów, Dowództwo Okręgu Generalnego „Grodno” DOG „Kielce”, 28 Pułk Strzelców Kaniowskich, 16 Pułk Piechoty, Doświadczalne Centrum Wyszkolenia, 22 Dywizja Piechoty Górskiej, DOK III
Stanowiska	dowódca kompanii zastępca dowódcy pułku dowódca pułku dowódca piechoty dywizyjnej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa (bitwa pod Krzywopłotami, bitwa pod Laskami, bitwa pod Łowczówkiem, bitwa pod Kostiuchnówką), wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Władysław Filip Dragat, ps. „Orzechowski” (ur. 26 maja 1885 w Warszawie^[1], zm. 23 lipca 1958 w Chicago^[2][3]) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Urodził się 26 maja 1885^[1] w Warszawie, w rodzinie Antoniego Jerzego^[4] i Felicji. W 1908 zdał egzamin dojrzałości w Krakowie. Następnie studiował w Politechnice Lwowskiej, uzyskując absolutorium^[1]. Był członkiem Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego, odbywając kurs oficerski^[1].

Po wybuchu I wojny światowej był organizatorem półbatalionu we Lwowie, wraz z którym przystąpił do Legionów Polskich 13 października 1914 i został wcielony do 1 pułku piechoty w składzie I Brygady. W stopniu porucznika dowodził 4 kompanią I batalionu, zaś tymczasowo w trakcie bitwy pod Laskami 23 października 1914 kierował całym batalionem. Odniósł rany w bitwach: pod Krzywopłotami 17–18 listopada 1914^[5], pod Łowczówkiem 24 grudnia 1914, pod Kostiuchnówką 4 lipca 1916, po której przebywał na leczeniu w Krakowie^[6]. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty 1 listopada 1916. Po kryzysie przysięgowym był internowany w obozie w Beniaminowie^[1]. Został zwolniony w sierpniu 1918. Od tego czasu służył w szeregach Polskiej Siły Zbrojnej^[1]. Awansowany do stopnia majora 12 października 1918.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Podczas wojny polsko-bolszewickiej w stopniu majora od marca (5 lub 15) 1919 do 1920 (22 lutego lub 8 marca) był p.o. dowódcy 1 pułku piechoty Legionów. Został awansowany do stopnia podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[7][8]. Przechodząc z byłego Okręgowego Inspektoratu Piechoty w Dowództwie Okręgu Generalnego „Grodno”, od 18 września 1920 był sztabowym oficerem inspekcyjny piechoty w Dowództwie Okręgu Generalnego „Kielce”^[9]. 30 kwietnia 1921 roku został przydzielony do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie na stanowisko kierownika^[10].

Od 11 stycznia 1922 dowodził 28 pułkiem Strzelców Kaniowskich w Łodzi^[11]. W czerwcu 1923 został przydzielony do Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV z równoczesnym odkomenderowaniem na stanowisko komendanta Obozu Ćwiczeń Raducz na okres trzech miesięcy urlopu kuracyjnego ppłk. Kamila Jakescha^[12][13]. 1 marca 1924, w związku z likwidacją Rezerwy Oficerów Sztabowych przy Okręgach Korpusów, został przydzielony do 28 pp „ponad etat do pełnienia funkcji według dyspozycji dowódcy do czasu przydziału na stanowisko etatowe”^[14]. W tym czasie był prezesem Klubu Sportowego 28 pułku piechoty^[15]. W kwietniu 1924 został przeniesiony do 16 pułku piechoty w Tarnowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[16][17]. W październiku 1926 został przesunięty na stanowisko dowódcy pułku^[18][19]. Został awansowany do stopnia pułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927^[20]. Od 1929 do 1930 był komendantem Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia w Rembertowie^[21]. Od stycznia 1930^[22] do 1934 pełnił funkcję dowódcy piechoty dywizyjnej 22 Dywizji Piechoty Górskiej^[23]. W tym czasie odbył VI Kurs w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych, trwający od 10 listopada 1931 do 15 lipca 1932. W 1932 był zweryfikowany z lokatą 1 na liście starszeństwa pułkowników awansowanych 1 stycznia 1927^[24]. W 1934 został przeniesiony na stanowisko pomocnika dowódcy Okręgu Korpusu Nr III ds. uzupełnień w Grodnie. Z dniem 31 sierpnia lub października 1935 został przeniesiony w stan spoczynku. Do 1939 był przewodniczącym sądu koleżeńskiego Zarządu Okręgu Stołecznego Związku Legionistów Polskich w Warszawie^[25]. Od 2 maja 1939 był członkiem Sądu Honorowego odznaczonych Krzyżem i Medalem Niepodległości.

Po wybuchu II wojny światowej i kampanii wrześniowej był internowany w Rumunii, skąd został wydany Niemcom. Był osadzony w Oflagu VI E Dorsten i VI B Dössel. U kresu wojny odzyskał wolność po wyzwoleniu przez aliantów.

Po wojnie wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Zmarł 23 lipca 1958 w Chicago.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari^[26] nr 7064
• Krzyż Niepodległości (20 stycznia 1931)^[27]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych^[26] (dwukrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[28][26]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[26]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[26]
• Krzyż Żelazny II klasy (1916, Prusy)^[29]
• Medal Pamiątkowy 1918–1928 (1929, Łotwa)^[30]

• Rozkazy Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”. [dostęp 2018-05-08].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Włodzimierz Kozłowski. Dowódcy 28 Pułku Strzelców Kaniowskich (Łódź) 1918–1939. Próba charakterystyki. „Rocznik Łódzki”. LV, s. 91, 2008. Polskie Towarzystwo Historyczne. Oddział w Łodzi. ISSN 0080-3502. 
• Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Władysław Dragat. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2016-03-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-13)].