Wasil Mżawanadze – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wasil Mżawanadze

ვასილ მჟავანაძე

Data i miejsce urodzenia	7 września 1902 Kutaisi
Data i miejsce śmierci	31 sierpnia 1988 Moskwa
I sekretarz KC Komunistycznej Partii Gruzji
Okres	od 20 września 1953 do 29 września 1972
Przynależność polityczna	Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego
Poprzednik	Aleksandre Mircchulawa
Następca	Eduard Szewardnadze
Odznaczenia

Wasil Mżawanadze (gruz. ვასილ მჟავანაძე; ros. Васи́лий Па́влович Мжавана́дзе, Wasilij Pawłowicz Mżawanadze; ur. 25 sierpnia^?/7 września 1902 w Kutaisi, zm. 31 sierpnia 1988 w Moskwie) – radziecki (gruziński) polityk, generał porucznik, oficer polityczny Armii Czerwonej, I sekretarz KC Komunistycznej Partii Gruzji od 1953 do 1972, zastępca członka Prezydium (Biura Politycznego) KC KPZR, deputowany do Rady Najwyższej ZSRR od 4 do 8 kadencji, Bohater Pracy Socjalistycznej (1962). Został odwołany z urzędu z powodu oskarżenia o korupcję.

W 1924 wstąpił do Armii Czerwonej, a w 1927 do WKP(b). W 1937 ukończył Leningradzką Wojskową Akademię Polityczną im. Lenina i podjął pracę wojskowo-polityczną. Brał udział w wojnie zimowej przeciwko Finlandii 1939-1940 jako szef wydziału politycznego armii i komisarz polityczny sztabu armii. Po podbiciu przez ZSRR wschodniej Finlandii został naczelnikiem Specjalnego Przybałtyckiego Okręgu Wojskowego^{[potrzebny przypis]}.

Od 1941 uczestnik wojny z Niemcami jako szef wydziału politycznego 16 Dywizji Piechoty, później komisarz 118 Dywizji Piechoty na Froncie Leningradzkim, w listopadzie 1941 został szefem wydziału politycznego i członkiem Rady Wojennej Nadmorskiej Grupy Operacyjnej Wojsk Frontu Leningradzkiego założonej w celu obrony przyczółka oranienbaumskiego. Od grudnia 1942 był członkiem Rady Wojennej 42 Armii Frontu Leningradzkiego, potem 3 Frontu Nadbałtyckiego (6 grudnia 1942 otrzymał stopień generała majora), od kwietnia do czerwca 1944 członkiem Rady Wojennej 2 Armii Uderzeniowej, później członkiem Rady Wojennej 21 Armii na Froncie Leningradzkim, 3 Białoruskim i 1 Ukraińskim w stopniu generała porucznika. Brał udział m.in. w operacji wyborskiej, sandomiersko-śląskiej, górnośląskiej, berlińskiej i praskiej.

Po wojnie został członkiem Rady Wojennej Charkowskiego Okręgu Wojskowego (od października 1945 do 6 maja 1946), Kijowskiego Okręgu Wojskowego (od stycznia 1947 do lipca 1950) i Karpackiego Okręgu Wojskowego (od lipca 1950 do września 1953), jednocześnie od 28 stycznia 1949 do 23 marca 1954 wchodził w skład KC KP(b)U/KPU. Od 20 września 1953 do 29 września 1972 był I sekretarzem KC Komunistycznej Partii Gruzji, od 29 czerwca 1957 zastępcą członka Prezydium KC KPZR, a od 8 kwietnia 1966 do 18 grudnia 1972 zastępcą członka Biura Politycznego KC. Następnie przeszedł na emeryturę. Był zwolennikiem utworzenia Muzeum Stalina w Gori.

• Medal Sierp i Młot Bohatera Pracy Socjalistycznej (21 września 1962)
• Order Lenina (trzykrotnie, 15 listopada 1950, 21 września 1962 i 2 grudnia 1971)
• Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie, 9 maja 1940, 10 lutego 1943 i 3 listopada 1944)
• Order Suworowa II klasy (6 kwietnia 1945)
• Order Kutuzowa I klasy (22 czerwca 1944)
• Order Kutuzowa II klasy (21 lutego 1944)
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (11 marca 1985)

I medale.

• Nino Mzavanaze, Marika Kakhaze, Vasil Mzavanaz: aset'i iqo c'emi Sak'art'velo, „Sak'art'velos XXI saukunis“ sagamomc'emlo c'entri, Tbilisi 2003
• Biografia na warheroes.ru (język ros.)
• Przewodnik po historii Partii Komunistycznej i ZSRR (ros.)