William James – Wikipedia, wolna encyklopedia

William James
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

11 stycznia 1842
Nowy Jork

Data i miejsce śmierci

26 sierpnia 1910
Chocorua

Zawód, zajęcie

filozof, psycholog, psychofizjolog, psycholog religii, prekursor psychologii humanistycznej i fenomenologii

Narodowość

amerykańska

William James (ur. 11 stycznia 1842 w Nowym Jorku, zm. 26 sierpnia 1910 w Chocorua w stanie New Hampshire[1]) – amerykański filozof, psycholog, psychofizjolog, psycholog religii, prekursor psychologii humanistycznej i fenomenologii[2]. Był bratem pisarza Henry'ego Jamesa.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Studiował filozofię w Stanach Zjednoczonych oraz Niemczech. Po ukończeniu studiów pracował na Uniwersytecie Harvarda, na którym, w 1885, został profesorem filozofii, a w 1899 profesorem psychologii[2].

Poglądy

[edytuj | edytuj kod]

W filozofii współtwórca pragmatyzmu[2] – metody filozoficznej oceniającej twierdzenia metafizyczne według praktycznych konsekwencji. Przeciwstawiał się poszukiwaniu prawdy absolutnej na rzecz koncepcji „względności prawdy”, czyli jej uzależnienia od użyteczności w zaspokajaniu ludzkich potrzeb[2]. Jego zdaniem także poglądy religijne i wiara powinny być oceniane w ten sposób. Tylko wiara może powodować, że przyjmujemy religię (the will to believe): mamy do tego prawo, gdyż i tak jesteśmy na nią zdani – w praktyce postępujemy tak, jakbyśmy wierzyli, że Bóg istnieje albo że nie istnieje. Wiele uwagi James poświęcił analizie doświadczenia. Jego zdaniem „czyste” jest neutralne wobec przedmiotu i podmiotu – przeciwstawienie to ma względny charakter. W metafizyce James uważał, że składniki rzeczywistości są współzależne od sąsiadujących składników (ten pogląd nazwał synechizmem), ale niezależne od całości (ten pogląd określał jako tychizm). Z tego wynikało, że mogą powstawać rzeczy nowe, a w świecie istnieje wolność.

James wniósł liczący się wkład do psychologii, był zwolennikiem funkcjonalizmu i prekursorem zarówno behawioryzmu, jak i psychologii humanistycznej, autorem dogłębnych analiz i samoobserwacji „strumienia świadomości” oraz słynnego pytania „Czy świadomość istnieje?” (1905). Wniósł do psychologii wiele interesujących idei: podał charakterystykę świadomości za pomocą pięciu cech i jest twórcą tzw. fizjologicznej teorii uczuć (teoria Jamesa-Langego)[3]. Był także założycielem (w 1875 roku) pierwszego psychologicznego laboratorium eksperymentalnego (przed Wundtem).

Jako pierwszy wprowadził pojęcie jaźni jako zdolności do postrzegania samych siebie jako obiektów[4].

Trzy rodzaje jaźni

[edytuj | edytuj kod]
  • Jaźń materialna – obiekty fizyczne postrzegane przez ludzi jako część ich istnienia: „Ja” materialne u Jamesa przejawia się, gdy łączymy proces naszego samookreślania z otaczającymi nas bytami materialnymi i/lub cielesnymi. Noszone przez nas ubrania, są dla większości ludzi czymś więcej niż izolacją termiczną – budują także tożsamość. Podobnie mieszkanie, dom, współcześnie samochód – tam gdzie możemy coś wybrać – wybór tej czy innej opcji wpływa na naszą samoocenę i samookreślenie[5].
  • Jaźń społeczna – odczucia w stosunku do samego siebie na podstawie kontaktów z innymi: „Ja” społeczne wykształca się w aktach komunikacji i wiąże się z naszymi ocenami artykułowanymi przez bliźnich, lecz tylko tymi ocenami i opiniami, które znamy. James wychodzi tu z założenia, że każda opinia na nasz temat wywiera jakiś na nas wpływ (chociażby minimalny i pozornie niezauważalny) i kształtuje nasze relacje z osobą opiniującą i oceniającą. Społeczna natura zmusza nas do takiego kształtowania naszej samoświadomości by korespondowała ona z oczekiwaniami społecznymi[6].
  • Jaźń duchowa – ogólna organizacja poznawcza: „Ja” duchowym James nazywa zdolność do pojmowania siebie jako podmiot myślący i poznający a także zbiór psychicznych władz umożliwiających myślenie i poznawanie. Ja „duchowe” przejawia się w samym fakcie „myślenia o sobie jako o myślicielu”[7].

Teoria uczuć (emocji)

[edytuj | edytuj kod]

Współczesny specjalista w dziedzinie badań emocji i uczuć, António Damásio (profesor neurologii, neurobiologii i psychologii, zdecydowany przeciwnik dualizmu) uważa, że hipoteza Williama Jamesa, sformułowana ponad 100 temu, jest zaskakująco zgodna z dzisiejszym stanem wiedzy. Jako dobitny przykład cytuje zdania Jamesa, „dalece wyprzedzające zarówno jego, jak i nasze czasy”[8]:

Nie mogę wręcz sobie wyobrazić, cóż pozostałoby z uczucia strachu, gdyby nie owo przyspieszone bicie serca, spłycony oddech, drżenie warg, uczucie nóg jak z waty, gęsiej skórki i skurczu jelit. Czy można nacieszyć się w pełni własną wściekłością, wyzbywszy się uczucia wrzenia w piersiach, krwi uderzającej do głowy, falowania nozdrzy, zgrzytania zębami, przemożnej chęci gwałtownego działania? Czy można jej prawdziwie doznawać ze spokojnymi mięśniami nóg, równym oddechem i kamienną twarzą?

W. James, 'The Principles of Psychology', Vol. 2, NY 1890 (cyt. według A. Damásio)[8]

Cytat ułatwia analizowanie schematów Jamesa:

postrzeżenie pewnych faktów (percepcja myślowa) → ekspresja cielesna → emocja (efekt myślowy)

np. utrata fortuny → płacz→ żal, zobaczenie niedźwiedzia → ucieczka → strach, a właściwie pojawienie się niedźwiedzia → zobaczenie go → ucieczka→ strach, i wtedy zmienia się wzór:

pojawienie się faktu → jego odbiór → ekspresja cielesna → emocja

Damásio zwraca uwagę, że James pomija znaczenie myśli, np. takich, „…które toczyły się w umyśle Otella, nim rozbudziły się w nim gniew i zazdrość[8][a].

Główne prace

[edytuj | edytuj kod]
  • 1890: Principles of Psychology[2]
  • 1907: Pragmatyzm (wyd. pol. 1911, 1957)[2]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wyrażając podziw dla przenikliwości Williama Jamesa António Damásio sugeruje, że przedstawione schematy nie dotyczą dorosłego człowieka, który reaguje na bodźce (zob. bodziec w fizjologii i psychologii) inaczej niż małe dziecko, niezgodnie z wrodzonym zachowaniem instynktowym – „…emocje wyzwalane są dopiero po nieautomatycznym, zainicjowanym wolą, umysłowym procesie oceny”[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. James William, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-12-20].
  2. a b c d e f Wincenty Okoń: Nowy słownik pedagogiczny. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie "Żak", 2001, s. 150-151. ISBN 83-88149-41-5.
  3. Władysław Witwicki: Psychologia. T. 2. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1963, s. 70. OCLC 749892690.
  4. Psychologia Williama Jamesa. W: Teresa Rzepa: Psychologia Władysława Witwickiego. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 1991, s. 59. ISBN 83-232-0332-6.
  5. Wiktor Werner, Iwona Werner, Od duszy do świadomości, od jednostki do społeczeństwa. Szkice z historii intelektualnej, Instytut Historii UAM, Poznań 2008, s. 142
  6. Wiktor Werner, Iwona Werner, Od duszy do świadomości..., s. 143
  7. Wiktor Werner, Iwona Werner, Od duszy do świadomości..., s. 144
  8. a b c d António Damásio: Błąd Kartezjusza. Emocje, rozum i ludzki mózg (wyd. II). Poznań: Rebis, 2013, s. 151-153. ISBN 978-83-7510-586-5.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]