Witalis (Wwiedienski) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Witalis

Władimir Wwiedienski
Arcybiskup tulski i bielowski
Kraj działania	ZSRR
Data i miejsce urodzenia	8 lipca 1870 Pieskowate
Data śmierci	25 marca 1950
Miejsce pochówku	Cmentarz Piatnicki
Arcybiskup dmitrowski
Okres sprawowania	1946–1950
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Eparchia moskiewska
Śluby zakonne	1919
Prezbiterat	1891
Chirotonia biskupia	15 sierpnia 1920
Multimedia w Wikimedia Commons

Witalis, imię świeckie Władimir Fiodorowicz Wwiedienski (ur. 26 czerwca^?/8 lipca 1870 w Pieskowatym, zm. 25 marca 1950) – rosyjski biskup prawosławny, w latach 1933–1941 Pierwszy Hierarcha Żywej Cerkwi.

W 1890 ukończył seminarium duchowne w Tule. Od 1891 został kapelanem mniszek monasteru w Bielowie. Następnie był katechetą szkoły realnej w Bielowie (1903–1905) i gimnazjum żeńskiego w tym samym mieście. W 1915 Świątobliwy Synod Rządzący nominował go na biskupa alaskańskiego, wikariusza archieparchii amerykańskiej, jednak z powodu trwających działań wojennych ks. Wwiedienski odmówił jej przyjęcia. Był delegatem białego duchowieństwa eparchii tulskiej na Sobór Lokalny Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. W 1919 złożył wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię Witalis, natychmiast otrzymał godność archimandryty. Rok później, 15 sierpnia 1920, przyjął chirotonię biskupią z tytułem biskupa jepifańskiego, wikariusza eparchii tulskiej i bielowskiej.

W 1922 ogłosił przejście do Żywej Cerkwi. Duchowieństwo tegoż ruchu wybrało go w tym samym roku na odnowicielskiego biskupa tulskiego. W tym samym roku otrzymał godność arcybiskupa. Uczestniczył w soborze Żywej Cerkwi w 1923, który niekanonicznie ogłosił pozbawienie patriarchy moskiewskiego i całej Rusi Tichona wszystkich godności cerkiewnych. W 1926 otrzymał godność metropolity. W 1930, po śmierci Beniamina (Muratowskiego) został przewodniczącym Świętego Synodu Żywej Cerkwi z tytułem metropolity moskiewskiego i tulskiego. Od 1933 posługiwał się tytułem Pierwszego Hierarchy cerkwi prawosławnych w Związku Radzieckim. W 1941 odszedł w stan spoczynku.

W 1944 złożył akt pokutny i został ponownie przyjęty do kanonicznego Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, zachowując godność biskupią (jako uzyskaną z rąk kanonicznych hierarchów). W 1944 objął zarząd katedry tulskiej i bielowskiej. Objął również kierownictwo Rady Misyjnej przy Świętym Synodzie Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. W 1946 przeniesiony do eparchii moskiewskiej jako jej wikariusz, z tytułem biskupa dmitrowskiego, zachowując kierownictwo Rady Misyjnej. Był też honorowym proboszczem cerkwi Zmartwychwstania Pańskiego w Moskwie–Sokolnikach^[1]. Zmarł w 1950 i został pochowany na cmentarzu Piatnickim w Moskwie^[1].

• Biogram w bazie danych o prawosławiu rosyjskim