Witold Jeszke – Wikipedia, wolna encyklopedia

Witold Jeszke

Witold Jeszke (przed 1936)
Data i miejsce urodzenia	5 marca 1891 Ruchocinek
Data i miejsce śmierci	4 listopada 1970 Poznań
Poseł III kadencji Sejmu i Senator IV kadencji (II RP)
Okres	od 1930 do 13 września 1938
Przynależność polityczna	BBWR
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Witold Jeszke (ur. 5 marca 1891 w Ruchocinku, zm. 4 listopada 1970 w Poznaniu) – polski działacz niepodległościowy i społeczny, doktor prawa, polityk, poseł na Sejm i senator w II RP.

Ukończył gimnazjum w Gnieźnie (zdał maturę w 1911 roku), następnie studiował filozofię i prawo na uniwersytetach w Królewcu, Lipsku i Wrocławiu (gdzie w 1917 roku obronił doktorat z prawa). Egzamin arendarski zdał w 1914 roku, a asesorski – w 1919 roku^[1].

W 1906 roku został wydalony z gimnazjum za udział w strajku szkolnym^[2]. Był członkiem Towarzystwa Tomasza Zana (w latach 1908–1911 był prezesem oddziału w Gnieźnie) oraz ZMP „Zet”. Był także współredaktorem pisma „Brzask”. Podczas studiów działał w tajnej organizacji „Grupy Narodowe”. Uczestniczył w powstaniu wielkopolskim, w 1919 roku był więziony przez władze niemieckie w Głogowie i Żaganiu^[1].

W latach 1919–1921 pracował jako referendariusz w Ministerstwie byłej Dzielnicy Pruskiej, w latach 1921–1922 był syndykiem Związku Spółek Zarobkowych i Gospodarczych. W 1921 otworzył praktykę adwokacką (od 1926 roku także notarialną) i prowadził aż do wybuchu II wojny światowej jedną z największych kancelarii adwokacko-notarialnych w Poznaniu. Był członkiem i dziekanem Rady Adwokackiej, prezesem Rady Notarialnej (w latach 1934–1936 i 1938–1939) oraz prezesem Zarządu Głównego Koła Adwokatów RP^[1].

W latach 1918–1919 współorganizował Związek Młodej Polski w Wielkopolsce (w roku 1923 był jego prezesem), w 1926 roku zainicjował utworzenie Związku Naprawy Rzeczypospolitej, który w 1928 roku połączył się z Partią Pracy tworząc Związek Polskiej Młodzieży Demokratycznej. W latach 1930–1935 był prezesem Rady Wojewódzkiej BBWR w Poznaniu, od 1931 – przewodniczącym Grupy Regionalnej posłów i senatorów BBWR w województwie poznańskim. Ponadto pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Polsko-Duńskiego oraz działał w zarządzie Towarzystwa Opieki nad Polakami za Granicą i Zjednoczeniu Pracy Wsi i Miast.

W 1930 roku został posłem na Sejm III kadencji (1930–1935) – mandat uzyskał z listy nr 1 (BBWR) z okręgu wyborczym w Gnieźnie, a w 1935 roku został senatorem IV kadencji (1935–1938) z województwa poznańskiego^[3]. W III kadencji pracował w komisjach: budżetowej, konstytucyjnej (referent), prawniczej (referent), spraw zagranicznych (sekretarz i referent). W IV kadencji – w komisjach: administracji (1937–1938), opieki społecznej (1935–1936, zastępca przewodniczącego), prawniczej i spraw zagranicznych (1937–1938)^[1].

Po wybuchu II wojny światowej od września 1939 roku przebywał w Rumunii, od 1940 roku – na Cyprze i od 1941 roku – w Ośrodku Zapasowym Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich w Palestynie i Egipcie. W latach 1944–1945 uczestniczył w kampanii włoskiej w szeregach 2. Korpusu Polskiego (w stopniu porucznika).

Od 1947 roku mieszkał w Londynie, gdzie był zarządcą polskiego hotelu „Princes Conot Hotel” i wiceprezesem Komisji Badania Spraw Polsko-Niemieckich (do 1959 roku). W 1961 roku powrócił do kraju i zamieszkał u córki w Warszawie^[1]. Został pochowany na Cmentarzu Junikowo w Alei Zasłużonych (pole AZ, kwatera 2-L-9)^[4].

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (27 listopada 1929)^[5]
• Krzyż Niepodległości (22 grudnia 1931)^[6]

Był synem Bolesława i Kazimiery z domu Lersz vel Lausz-Suffczyńskiej. Od 3 września 1920 roku^[2] był mężem Ireny z Kowalewiczów (1894–1972), mieli 2 córki: Aleksandrę po mężu Świechowską (1920–1989) – archeologa i przybraną córkę Irenę Rabską (ur. 1921)^[1].

• Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski słownik biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 299. ISBN 83-01-02722-3.