Wołosaty – Wikipedia, wolna encyklopedia
Wołosaty w Ustrzykach Górnych | |
Kontynent | |
---|---|
Państwo | |
Rzeka | |
Długość | 27,8 km |
Powierzchnia zlewni | 118,2 km² |
Źródło | |
Miejsce | południowy stok Kopy Bukowskiej |
Wysokość | ok. 1140 m n.p.m. |
Współrzędne | |
Ujście | |
Recypient | San |
Miejsce | |
Wysokość | ok. 550 m n.p.m. |
Współrzędne | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego | |
Położenie na mapie powiatu bieszczadzkiego | |
Położenie na mapie gminy Lutowiska |
Wołosaty – rzeka w Bieszczadach Zachodnich, lewy dopływ Sanu. Długość wynosi 27,8 km. Zlewnia ma powierzchnię równą 118,2 km²[1]. Źródło znajduje się w grupie Tarnicy, na południowym zboczu Kopy Bukowskiej (ok. 1140 m n.p.m.), ujście – w Stuposianach (ok. 550 m n.p.m.). Doliną przebiegają drogi wojewódzkie: nr 897 na odcinku Ustrzyki Górne – Wołosate oraz 896 (część wielkiej pętli bieszczadzkiej) Ustrzyki Górne – Stuposiany.
Górny odcinek nosi nazwę Wołosatka. Płynąc na północny zachód przez Wołosate, oddziela masyw Tarnicy od pasma granicznego. W Ustrzykach Górnych wpada do niej z prawej strony Terebowiec, a następnie – z lewej – Rzeczyca. Od tego miejsca nazwa zmienia się na "Wołosaty". Dalej rzeka płynie w kierunku północnym, pomiędzy Połoniną Caryńską, Magurą Stuposiańską i Kosowcem z lewej strony a grzbietami grupy Tarnicy z prawej, przez miejscowości: Bereżki, Pszczeliny i Stuposiany, gdzie uchodzi do Sanu[2].
Z rzadkich w Polsce gatunków roślin w dolinie Wołosatki występują turzyca skąpokwiatowa i tojad wschodniokarpacki[3].
Główne dopływy
[edytuj | edytuj kod]Głównymi dopływami są:[4]
- lewe:
Zgniły, Szczawinka, Wołosatczyk, Kanczowa, Rzeczyca, Bystry
- prawe: Zworec, Polaniec, Zwór (spod Szerokiego Wierchu), Zakopaniec, Terebowiec, Zwór (na zachód od Bukowego Berda)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Podkarpacki Portal Turystyczny
- ↑ Bieszczady i Góry Sanocko-Turczańskie. Mapa turystyczna. Skala 1:75 000. Wydanie trzecie. Warszawa: PPWK SA. ISBN 83-7329-436-8.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
- ↑ Bieszczady. Mapa turystyczna 1:50 000. Kraków: Compass. ISBN 978-83-7605-070-6.