Wojna sukcesyjna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2009-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Wojna sukcesyjna, wojna o sukcesję – wojna między pretendentami (potencjalnymi następcami) do tronu po zmarłym władcy. Może się ona toczyć w łonie samej dynastii, lub między kandydatami poszczególnych dynastiami.

Przykłady wojen sukcesyjnych:

• Wojna o sukcesję w Bretanii 1341–1364
• Wojna o sukcesję hiszpańską 1701–1714
• Wojna o sukcesję polską 1733–1735
• Wojna o sukcesję austriacką 1740–1748
• Wojna o sukcesję bawarską 1778–1779

Wojna sukcesyjna oznacza również wojnę hegemoniczną w której głównymi rywalami do zajęcia pozycji poprzedniego dominującego mocarstwa są inne, nowe mocarstwa. N.p. tzw. "II wojna trzydziestoletnia" (czyli obie wojny światowe 1914–1945) – o sukcesję brytyjską (przejęcie roli hegemona po Wielkiej Brytanii) między USA, Niemcami i ZSRR zakończona zwycięstwem Stanów Zjednoczonych i Związku Radzieckiego.