Wyżyna Wieluńska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wyżyna Wieluńska
Ilustracja
Typowy krajobraz Wyżyny Wieluńskiej, Kłobuck
Mapa regionu
Megaregion

Pozaalpejska Europa Środkowa

Prowincja

Wyżyny Polskie

Podprowincja

Wyżyna Śląsko-Krakowska

Makroregion

Wyżyna Woźnicko-Wieluńska

Mezoregion

Wyżyna Wieluńska

Zajmowane
jednostki
administracyjne

Polska
województwo łódzkie
województwo śląskie

Wyżyna Wieluńska (341.21) – mezoregion fizycznogeograficzny w południowej Polsce. Rozciąga się pomiędzy Wieluniem a Częstochową. Zajmuje powierzchnię 1443 km². Położona jest na wysokości od 220 do 280 m n.p.m. Najwyższe wzniesienia osiągają wysokość około 300 m n.p.m.

Regionalizacja

[edytuj | edytuj kod]

Według powszechnie stosowanej regionalizacji Jerzego Kondrackiego wyżyna jest częścią Wyżyny Woźnicko-Wieluńskiej. Istnieją jednak także koncepcje, według których Wyżyna Wieluńska jest zaliczana do Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej (używana bywa wtedy nazwa Wyżyna Krakowsko-Wieluńska)[1].

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Stanowi część płyty górnojurajskiej. Zbudowana jest przede wszystkim z wapieni górnej jury, a także ze skał jury środkowej i górnego triasu. Skały podłoża tylko miejscami odsłaniają się spod osadów czwartorzędowych. Najwyższymi wzniesieniami są wzgórza morenowe i kemy. Charakterystyczne dla tego obszaru, jak i dla wszystkich obszarów zbudowanych ze skał węglanowych, są formy krasowe, przejawiające się tutaj w postaci lejów i szczelin w podłożu[2].

Wyżyna Wieluńska (341.21) tylko miejscami odsłania skały podłoża (wapienie górnojurajskie) spod osadów czwartorzędowych. Niektóre wzniesienia są pochodzenia akumulacyjnego, a inne tektonicznego. Występują tu gleby na utworach piaszczystych w większości zaliczone do 5 i 6 kompleksów przydatności rolniczej najczęściej na glebach płowych i glebach bielicowych. Występują także mady rzeczne i gleby glejoziemne zaliczone do kompleksów użytków zielonych 3z[3].

Wyżynę przecinają doliny rzeczne, w tym trzykrotnie dolina Warty, a także Liswarty i jej dopływów: Czarnej Okszy, Białej Okszy i wielu mniejszych cieków wodnych[2].

Główne miasta

[edytuj | edytuj kod]

Wzniesienia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jerzy Nita, Urszula Myga-Piątek. Inne spojrzenie na regionalizację Wyżyny Śląsko-Krakowskiej. „Prace Komisji Krajobrazu Kulturowego PTG”. 37, s. 141-164, 2017. 
  2. a b Aktualizacja Programu Ochrony Środowiska dla Gminy Kłobuck. UMiG Kłobuck. s. 17. [dostęp 2009-12-29]. (pol.).
  3. Tołoczko W., Gleby orne makro- i mezoregionów fizycznogeograficznych Polski, Łódź 2020, Wyd. UŁ