Wypluwka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wypluwka (zrzutka) – zlepek niestrawionych części pokarmu, np. kości, sierść, pancerzyki owadów, usuwany ruchami wymiotnymi przez otwór gębowy, przez wiele gatunków ptaków, takich jak sowy, ptaki szponiaste czy mewy. Powstaje w żołądku mięśniowym ptaka. Na ich podstawie można określić skład pokarmu ptaka. Wypluwki sów mogą służyć jako materiał badawczy do jakościowej i ilościowej oceny występowania drobnych gatunków ssaków^[1].

Charakterystyka wypluwek u poszczególnych grup ptaków

Sowy

Zawiera wiele nieuszkodzonych długich kości i czaszek, sierść, resztki bezkręgowców, pióra. Konsystencja zwarta i gęsta.

Jastrzębiowate

Gatunek zaważa na kształcie i wielkości wypluwki. Bardzo rzadko znajdują się w nich fragmenty kości, gdyż są one oddzielane od mięsa, inaczej niż u sów; zawierają głównie sierść i pióra. Większe pióra są usuwane w przypadku jastrzębi.

Sokołowate

Wypluwki o konsystencji zwartej i gęstej, podobnie jak u jastrzębi. Zawierają małe fragmenty kości, pióra, łuski jaszczurek, resztki stawonogów i dżdżownic.

Czaple

Konsystencja zwarta i gęsta. Zawierają głównie sierść, rzadko kości lub resztki ryb.

Mewy

Wypluwki nie zawsze są ukształtowane, są luźnej konsystencji. Składają się na nie resztki roślinne i niezwierzęce oraz bezkręgowce i kręgowce.

Kobuz

Od reszty sokołowatych jego wypluwki wyróżnia luźna konsystencja, mała masa i niespójność. Zawierają one niemal same resztki owadów.

Dzierzby

Wypluwki są zbite i wydłużone, nie rozpadają się. Składają się na nie małe fragmenty zwierząt, zarówno kręgowych, jak i bezkręgowych.

Siewkowce

Są małe, o luźnej konsystencji i różnych kształtach. Skład stanowią resztki bezkręgowców, w okolicach wybrzeży także twarde części morskich bezkręgowców. Wypluwki niektórych siewkowców mają śluzową powłokę.

Krukowate

Na skład wypluwek krukowatych składają się resztki małych ssaków, ptaków, bezkręgowców, skorupki muszli, robaki i materia roślinna. Nie jest rzadka obecność kamyków. Zazwyczaj konsystencja jest zwarta i zawiera różnorodne resztki.

U czarnowrona wielkość wypluwki wynosi od 30 do 70 mm, a średnica 10–20 mm. Są średnie do dużych, zaokrąglone z wydłużonymi końcami, często spłaszczone. Mogą zawierać nasiona, owady i resztki kręgowców, jednak najczęściej uszkodzone, gdyż czarnowrony nie połykają pokarmu w całości.
U kawki długość wypluwki oscyluje między 25 mm a 30 mm, a średnica między 10 a 15 mm. Wypluwki są małe i wydłużone, zwarte, lecz nie gęste. Często zawierają wyłącznie resztki roślinne, ale można znaleźć także resztki kości.
Wypluwki gawrona, które często można znaleźć pod drzewami, gdzie mieści się ich kolonia, mają długość od 30 do 40 mm. Zawierają kości i fragmenty piór, często także roślinność (głównie ziarna) i kamyki.
U sroki wypluwka mierzy 35–45 mm. Jest wydłużona i zaostrzona. Zawiera fragmenty kości, kawałki nasion, sierść i żwir.

Zobacz też

bezoar

Przypisy

↑ Jakub Gryz, Dagny Krauze. Analiza wypluwek sów jako bezinwazyjna metoda wykrywania rzadkich gatunków ssaków.. „Studia i Materiały Centrum Edukacji Przyrodniczo-Leśnej”. R. 9. Zeszyt 2/3 (16) / 2007, s. 431–437, 2007. ISSN 1509-1414.

Bibliografia

6. W: Roy Brown, John Ferguson, Michael Lawrence, David Lees: Tropy i ślady ptaków. Muza SA, 2006. ISBN 83-7319-860-1.

[1] Jakub Gryz, Dagny Krauze. Analiza wypluwek sów jako bezinwazyjna metoda wykrywania rzadkich gatunków ssaków.. „Studia i Materiały Centrum Edukacji Przyrodniczo-Leśnej”. R. 9. Zeszyt 2/3 (16) / 2007, s. 431–437, 2007. ISSN 1509-1414.

[1]