Zbigniew Piątek – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zbigniew Piątek

Data i miejsce urodzenia	1 maja 1966 Kielce
Zawód, zajęcie	kolarz szosowy, trener, samorządowiec
Alma Mater	Wszechnica Świętokrzyska w Kielcach
Partia	Prawo i Sprawiedliwość
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Zbigniew Jacek Piątek (ur. 1 maja 1966 w Kielcach^[1]) – polski kolarz szosowy i samorządowiec. Wielokrotny reprezentant Polski, medalista mistrzostw Polski, zwycięzca Tour de Pologne (1987), dwukrotny olimpijczyk (1992 i 2000).

Kluby

Jest wychowankiem Korony Kielce, w barwach której jeździł w latach 1981–1987 i 1990–1991, z przerwą na służbę wojskową w Legii Warszawa. Następnie był zawodnikiem szwajcarskiego Mavic Gitane (1992), belgijskiego Collstrop (1994–1995), polskich grup Pekaes Lang Rover (1996), Pekaes Irena Zepter (1997–1998), Mróz (1999 i 2001–2003), Mat-Ceresit CCC (2000), belgijskiego Chocolade Jacques-Wincor Nixdorf (2004) i polskiego Intel-Action (2005).

Wyścigi wieloetapowe

Jego największymi sukcesami w karierze sportowej były zwycięstwa w Tour de Pologne (1987), Wyścigu Dookoła Mazowsza (1988), Małopolskim Wyścigu Górskim (1989, 1998, 2001), Wyścigu Pasmem Gór Świętokrzyskich (2002), Wyścigu Szlakiem Grodów Piastowskich (2005). W Tour de Pologne wygrał również etap w 1991, a siedmiokrotnie zajmował miejsce w pierwszej dziesiątce (1990 – 5., 1993 – 5., 1994 – 10., 1996 – 10., 1999 – 10., 2001 – 7., 2003 – 8.).

Startował 11 razy w Wyścigu Pokoju (1988 – 29., 1989 – 22., 1990 – 16., 1991 – 16., 1996 – 26., 1998 – 34., 1999 – 14., 2000 – 17., 2001 – 5., 2002 – 5., 2003 – 9.).

Igrzyska olimpijskie i mistrzostwa świata

Na igrzyskach olimpijskich wystąpił dwukrotnie w wyścigu szosowym ze startu wspólnego (1992 – 55., 2000 – 48.)^[1]. W mistrzostwach świata wystąpił 11 razy, w tym:

• 4 x w szosowym wyścigu amatorów ze startu wspólnego (1987 – nie ukończył, 1989 – 66., 1990 – nie ukończył, 1991 – 22.),
• 1 x w wyścigu drużynowym na 100 km (1990 – 10.)
• 7 x w szosowym wyścigu zawodowców ze startu wspólnego (1994 – nie ukończył, 1997 – 29., 1998 – 30., 1999 – 31., 2000 – 53., 2001 – 16., 2002 – 66.)

Mistrzostwa Polski

Na mistrzostwach Polski seniorów zdobył:

• 8 złotych medali: w wyścigu górskim (1991, 1993, 1997), w jeździe parami (1990, 1992 z Tomaszem Brożyną, 1997 z Arturem Krasińskim), w wyścigu drużynowym na 100 km (1989, 1992),
• 8 srebrnych: w wyścigu szosowym ze startu wspólnego (2000, 2001, 2003), w wyścigu górskim (1995, 1998), w jeździe parami (1993 z Tomaszem Brożyną, 1996 z Arturem Krasińskim), w wyścigu drużynowym na 100 km (1993),
• 2 brązowe medale: w wyścigu szosowym ze startu wspólnego (1992), w jeździe parami (1991 z Tomaszem Brożyną).

W 2005 został dyrektorem sportowym grupy Intel-Action oraz trenerem kolarskiej szosowej kadry młodzieżowej. W latach 2005–2008 był członkiem zarządu Polskiego Związku Kolarskiego. Ukończył studia w niepublicznej uczelni Wszechnica Świętokrzyska w Kielcach^[2]. W 2011 objął funkcję prezesa klubu kolarskiego MKS Cyclo-Korona w Kielcach. Prowadził w tym mieście także sklep rowerowy.

Był radnym miejskim w Kielcach (2006–2010) z listy Prawa i Sprawiedliwości^[3]. W 2011 z ramienia PiS bez powodzenia kandydował do Sejmu^[4] (odmówił objęcia mandatu w trakcie kadencji w miejsce Tomasza Kaczmarka). W listopadzie 2013 wystartował w przedterminowych wyborach na urząd wójta gminy Piekoszów, które wygrał ostatecznie w drugiej turze głosowania^[5]. W 2014 i 2018 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję na to stanowisko^[6][7]. W związku z otrzymaniem przez Piekoszów praw miejskich 1 stycznia 2023 Zbigniew Piątek został burmistrzem tej miejscowości^[8]. W wyborach w tym samym roku ponownie był kandydatem PiS do Sejmu^[9]. W wyborach w 2024 bez powodzenia kandydował na burmistrza, przegrywając w drugiej turze głosowania^[10].

W 2018 został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi^[11].

Brat trenera kolarzy górskich Andrzeja Piątka. Jest żonaty, ma dwoje dzieci.

• Zbigniew Piątek. cyclingarchives.com. [dostęp 2015-07-26]. (ang.).
• Zbigniew Piątek. olimpijski.pl. [dostęp 2015-07-26].
• Bogdan Tuszyński, Henryk Kurzyński, Od Chamonix i Paryża do Vancouver. Leksykon olimpijczyków polskich 1924–2010, Fundacja Dobrej Książki, b.d. i m. w., s. 303, ISBN 978-83-86320-01-1.