Zenon Schreyer – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zenon Schreyer

major saperów
Data i miejsce urodzenia	2 grudnia 1900 Warszawa
Data i miejsce śmierci	1944 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1919–1944
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Armia Krajowa
Jednostki	Batalion Mostowy 6 Batalion Saperów Szkoła Podchorążych Piechoty Szkoły Podchorążych Saperów 5 Batalion Saperów 55 Batalion Saperów
Stanowiska	oficer kompanii szkolnej adiutant dowódcy batalionu zastępca dowódca batalionu dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka kampania wrześniowa II wojna światowa
Odznaczenia

Zenon Schreyer (ur. 2 grudnia 1900 w Warszawie, zm. 1944 tamże) – major saperów magister Wojska Polskiego, weteran wojny polsko-bolszewickiej, uczestnik kampanii wrześniowej, powstaniec warszawski. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 2 grudnia 1900 w Warszawie w rodzinie Wacława i Aleksandry. W dzieciństwie pobierał nauki pod kierunkiem swego ojca, z zawodu nauczyciela. Zenon, jako uczeń Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Warszawie, działał w Drużynie Harcerskiej im. gen. Bema. W listopadzie 1919 wstąpił do wojska i otrzymał przydział do baonu mostowego w Modlinie^[1]. W jego składzie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Za wykazane męstwo i odwagę w czasie walk, został skierowany z frontu do Szkoły Podchorążych Piechoty, a po jej ukończeniu do Szkoły Podchorążych Saperów. Służbę zawodową rozpoczął w batalionie mostowym w Modlinie, jako młodszy oficer kompanii^[2]. Kilkakrotnie brał udział z batalionem w budowie i odbudowie mostów. W latach 1926–1932 służył jako młodszy oficer kompanii szkolnej w 5 pułku saperów w Krakowie. Na początku lat 30. był adiutantem dowódcy 6 batalionu saperów w Brześciu. Podczas akcji powodziowej w 1930, za uratowanie dwóch osób tonących w Wiśle, został odznaczony Medalem za Ratowanie Ginących. W marcu 1939 ponownie w 5 batalionie saperów w Krakowie na stanowisku dowódcy 4. kompanii zmotoryzowanej^[3].

W wojnie obronnej Polski 1939 był dowódcą 55 batalionu saperów, wchodzącego w skład Armii „Kraków”. Dowodzony przez niego batalion dobrze wykonał zadanie pod Baranowem, podczas przeprawy oddziałów Armii „Kraków” na prawy brzeg Wisły. W czasie okupacji był żołnierzem AK – ps. „Demir” Komendy Głównej Armii Krajowej – Oddział III (Operacyjno-Szkoleniowy) – Wydział Saperów. Uczestniczył w wielu akcjach dywersyjnych w ramach „Kedywu”^[1], pod nazwiskiem konspiracyjnym Zygmunt Sarnowski.

Poległ podczas powstania warszawskiego.

• podporucznik – 12 lutego 1923 ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1921 w korpusie oficerów inżynierii i saperów^[4]
• porucznik – ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1923 i 3. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów^[5]
• kapitan – 1932 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933^[6]
• major –

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 13175^[7]
• Medal Niepodległości
• Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1937)^[8][9]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal za Ratowanie Ginących (1930)^[10]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09287-7. Brak numerów stron w książce
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.