Stoacılık - Vikipedi

Stoacılık, MÖ 3. yüzyılın başlarında Atina Agorası'nda Kıbrıslı Zenon tarafından kurulan bir Helenistik felsefe ekolüdür.^[1] Mantık sistemi ve doğal dünya hakkındaki görüşleriyle beslenen bir kişisel erdem etiği felsefesidir ve erdem pratiğinin eudaimonia'ya ulaşmak için hem gerekli hem de yeterli olduğunu savunur: Kişi etik bir yaşam sürerek gelişir. Stoacılar eudaimonia'ya giden yolu erdemi uygulayarak ve doğaya uygun yaşayarak geçirilen bir hayatla özdeşleştirmişlerdir.

Aristotelesçi etiğin yanı sıra stoacı gelenek de erdem etiğinin başlıca kurucu yaklaşımlarından birini oluşturur.^[2] Stoacılar özellikle insanlar için "erdemin tek iyi" olduğunu ve sağlık, zenginlik ve zevk gibi dışsal şeylerin kendi başlarına iyi ya da kötü olmadıklarını (adiafora), ancak "erdemin üzerinde hareket edeceği malzeme" olarak değer taşıdıklarını öğretmeleriyle bilinir. Seneca ve Epiktetos gibi birçok stoacı, "erdem mutluluk için yeterli olduğundan", bir bilgenin talihsizliklere karşı duygusal olarak dirençli olacağını vurgulamıştır. Stoacılar ayrıca bazı yıkıcı duyguların yargı hatalarından kaynaklandığını ve insanların "doğaya uygun" bir iradeyi (prohairesis olarak adlandırılır) sürdürmeyi amaçlamaları gerektiğine inanmışlardır. Bu nedenle, stoacılar bir bireyin felsefesinin en iyi göstergesinin bir kişinin ne söylediği değil, nasıl davrandığı olduğunu düşünüyorlardı.^[3] İyi bir hayat yaşamak için doğal düzenin kurallarını anlamak gerekiyordu, çünkü her şeyin doğadan kaynaklandığına inanıyorlardı.

Stoacılık MS 3. yüzyıla kadar Roma ve Yunan dünyasında gelişti ve taraftarları arasında İmparator Marcus Aurelius da vardı. MS 4. yüzyılda Hristiyanlığın devlet dini olmasından sonra bir düşüş yaşamıştır. O zamandan beri, özellikle Rönesans (Neostoacılık) ve çağdaş dönemde (modern stoacılık) yeniden canlanmıştır.^[4]

Stoacılık adı, MÖ 4. yüzyılın sonlarına doğru Kıbrıslı Zenon ve takipçilerinin fikirlerini tartışmak için toplandıkları Atina'daki Agora'nın kuzey tarafındaki efsanevi ve tarihi savaş sahneleriyle süslü bir sütun dizisi olan Stoa Poikile'den (Antik Yunanca: ἡ ποικίλη στοά) veya "boyalı sundurma"dan gelmektedir.^[5] Epikürcülerin aksine Zeno felsefesini kamusal bir alanda öğretmeyi seçmiştir. Stoacılık başlangıçta Zenonizm olarak biliniyordu. Ancak, muhtemelen stoacılar kurucularını mükemmel bilge olarak görmedikleri ve felsefenin bir kişi kültü haline gelme riskinden kaçınmak için bu isim kısa süre sonra bırakıldı.^{[6][daha iyi kaynak gerekli]}

Zenon'nun fikirleri, kurucu babası Antisthenes'in Sokrates'in öğrencisi olduğu Kiniklerin (kendisine Tebli Krates tarafından getirilmiştir) fikirlerinden geliştirilmiştir. Zenon'nun en etkili halefi, okulun lideri olarak Cleanthes'i takip eden ve günümüzde stoacılık olarak adlandırılan düşüncenin şekillenmesinden sorumlu olan Hrisippos'tur.^{[kaynak belirtilmeli]} Stoacılık Helenistik dünyada ve Roma İmparatorluğu'nda eğitimli seçkinler arasında en popüler felsefe haline gelmiş^[7] ve Gilbert Murray'in ifadesiyle "İskender'in neredeyse tüm halefleri [...] kendilerini Stoacı olarak tanımlamışlardır".^[8] Daha sonraki Roma stoacıları, içinde aktif katılımcılar olduğumuz evrende uyum içinde bir yaşamı teşvik etmeye odaklandılar.

Akademisyenler stoacılığın tarihini genellikle üç evreye ayırır:^[9] Zenon'nun kuruluşundan Antipater'e kadar Erken Stoa, Panaetius ve Poseidonius'u içeren Orta Stoa ve Musonius Rufus, Seneca, Epiktetos ve Marcus Aurelius'u içeren Geç Stoa. Stoacılığın ilk iki evresinden günümüze hiçbir tam eser ulaşmamıştır. Geç Stoa'dan yalnızca Roma metinleri günümüze ulaşmıştır.^[10]

Felsefe insan için dışsal bir şey sağlamayı vaat etmez, aksi takdirde kendi gerçek konusunun ötesinde bir şeyi kabul etmiş olurdu. Marangozun malzemesi tahta, heykeltıraşınki bronz olduğu gibi, yaşama sanatının konusu da her insanın kendi yaşamıdır.

— Epiktetos, Söylevler 1.15.2

Stoacılar mantık, monistik fizik ve natüralist etik ideallerinden inşa edilen birleşik bir dünya açıklaması sunmuşlardır. Bunlardan etiği insan bilgisinin ana odağı olarak vurgulamışlardır, ancak mantıksal teorileri daha sonraki filozoflar için daha ilgi çekici olmuştur.

Stoacılık, yıkıcı duyguların üstesinden gelmenin bir yolu olarak özdenetim ve metanetin geliştirilmesini öğretir; felsefe, açık ve tarafsız bir düşünür olmanın kişinin evrensel aklı (logos) anlamasını sağladığını savunur. Stoacılığın birincil yönü bireyin etik ve ahlaki refahını geliştirmeyi içerir: "Erdem, Doğa ile uyum içinde olan bir iradeden oluşur".^[11] Bu ilke aynı zamanda kişiler arası ilişkiler için de geçerlidir; "öfke, kıskançlık ve hasetten arınmak"^[12] ve köleleri bile "diğer insanlarla eşit olarak kabul etmek, çünkü tüm insanlar aynı şekilde doğanın ürünüdür".^[13]

Stoacı etik determinist bir bakış açısını benimser; stoacı erdemden yoksun olanlarla ilgili olarak Cleanthes bir keresinde kötü adamın "bir arabaya bağlanmış ve araba nereye giderse oraya gitmek zorunda olan bir köpek gibi" olduğunu söylemiştir.^[11] Buna karşın erdemli bir stoacı, iradesini dünyaya uyacak şekilde değiştirir ve Epiktetos'un sözleriyle, "hasta ve yine de mutlu, tehlikede ve yine de mutlu, ölüyor ve yine de mutlu, sürgünde ve mutlu, utanç içinde ve mutlu" kalır,^[12] böylece "tamamen özerk" bir bireysel irade ve aynı zamanda "katı bir şekilde deterministik tek bir bütün" olan bir evren ortaya koyar. Bu bakış açısı daha sonra "klasik panteizm" olarak tanımlanmıştır (ve Hollandalı filozof Baruch Spinoza tarafından benimsenmiştir).^[14]

Zenon'un öğretmenlerinden biri olan Diodorus Cronus, Aristoteles'in terim mantığından büyük ölçüde farklı olarak terimlerden ziyade ifadelere veya önermelere dayanan ve günümüzde önerme mantığı olarak bilinen mantık yaklaşımını ilk kez ortaya koyan ve geliştiren filozof olarak kabul edilir. Daha sonra Hrisippos, stoacı mantık olarak bilinen ve Aristoteles'in Syllogistic'ine rakip olarak kabul edilen stoacı Syllogistic adında tümdengelimli bir sistem geliştirmiştir (bkz. Syllogism). Stoacı mantığa olan yeni ilgi, mantıktaki önemli gelişmelerin önermeler mantığına dayandığı 20. yüzyılda ortaya çıkmıştır. Susanne Bobzien şöyle yazmıştır: "Hrisippos'un felsefi mantığı ile Gottlob Frege'ninki arasındaki birçok yakın benzerlik özellikle dikkat çekicidir".^[15]

Bobzien ayrıca, "Hrisippos, söz edimi teorisi, cümle analizi, tekil ve çoğul ifadeler, yüklem türleri, indeksler, varoluşsal önermeler, cümle bağlaçları, olumsuzlamalar, ayrışımlar, koşullular, mantıksal sonuç, geçerli argüman formları, tümdengelim teorisi, önermeler mantığı, modal mantık, zaman mantığı, epistemik mantık, önermeler mantığı, zorunluluklar mantığı, belirsizlik ve mantıksal paradokslar dahil olmak üzere bugün mantığın ilgilendiği hemen hemen her konuda mantık üzerine 300'den fazla kitap yazmıştır" demektedir.^[15]

Stoacılar, her şeyin (τινά) olmasa da tüm varlıkların (ὄντα) maddi olduğunu kabul etmişlerdir.^[16] Mevcut varlıkların yanı sıra dört cisimsiz (asomata) kabul etmişlerdir: zaman, mekân, boşluk ve söylenebilir.^[17] Tümellere böyle bir statü tanınmazken, onların sadece 'var oldukları' kabul edilmiştir.^[18] Böylece, Anaksagoras'ın (Aristoteles'in yaptığı gibi) bir cisim sıcaksa bunun sebebinin evrensel bir ısı cisminin bir parçasının cisme girmiş olması olduğu fikrini kabul ettiler. Ancak, Aristoteles'in aksine, bu fikri tüm kazaları kapsayacak şekilde genişlettiler. Dolayısıyla, eğer bir cisim kırmızıysa, bunun nedeni evrensel kırmızı cismin bir parçasının cisme girmiş olmasıdır.

Dört kategori olduğuna karar vermişlerdir.

1. Töz (ὑποκείμενον): Şeylerin yapıldığı birincil madde, biçimsiz töz (ousia)
2. Nitelik (ποιόν): Maddenin bireysel bir nesne oluşturmak için organize edilme şekli; stoacı fizikte, maddeyi bilgilendiren fiziksel bir bileşen (pneuma: hava veya nefes)
3. Bir şekilde yerleştirilmiş (πως ἔχον): Boyut, şekil, eylem ve duruş gibi nesnenin içinde bulunmayan belirli özellikler
4. Bir şekilde bir şeyle ilişkili olarak yerleştirilmiş (πρός τί πως ἔχον): Bir nesnenin diğer nesnelere göre zaman ve mekân içindeki konumu gibi diğer olgularla ilgili özellikler

Stoacılar kendi eylemlerimizin, düşüncelerimizin ve tepkilerimizin bize bağlı olduğunu ana hatlarıyla belirtmişlerdir. Enchiridion'un açılış paragrafı kategorileri şu şekilde belirtir: "Dünyadaki bazı şeyler bize bağlıyken, diğerleri değildir. Yargılama, motivasyon, arzu ve nefret yetilerimiz bize bağlıdır. Kısacası, her ne yapıyorsak kendimiz yaparız."^[19] Bunlar bize bağlı olan ya da bizim gücümüz dahilinde olan bir alana işaret eder. Stoacı kategorilerin kullanımına ilişkin basit bir örnek Jacques Brunschwig tarafından verilmiştir:

Ben belli bir madde yığınıyım ve bu nedenle bir tözüm, var olan bir şeyim (ve şimdiye kadar hepsi bu); ben bir insanım ve bu bireysel insanım ve bu nedenle ortak bir nitelik ve özel bir nitelik ile nitelendirildim; oturuyorum ya da ayaktayım, belli bir şekilde yerleştirildim; çocuklarımın babasıyım, yurttaşlarımın yurttaşıyım, başka bir şeyle ilişkili olarak belli bir şekilde yerleştirildim.^[20]

Stoacılar bilginin akıl yoluyla elde edilebileceğini öne sürmüşlerdir. Gerçek yanlıştan ayırt edilebilir - pratikte yalnızca bir yaklaşım yapılabilse bile. Stoacılara göre duyular sürekli olarak duyumlar alır: nesnelerden duyular aracılığıyla zihne geçen ve burada hayal gücünde bir izlenim bırakan titreşimler (phantasiai) (zihinden kaynaklanan bir izlenime phantasma denirdi).^[21]

Zihin bir izlenimi yargılama (συγκατάθεσις, synkatathesis) - onaylama ya da reddetme - yeteneğine sahiptir, bu da gerçekliğin doğru bir temsilini yanlış olandan ayırt etmesini sağlar. Bazı izlenimler hemen onaylanabilir, ancak diğerleri sadece inanç veya kanaat (doxa) olarak etiketlenebilecek çeşitli derecelerde tereddütlü onay elde edebilir. Açık bir kavrayışa ve kanaate (katalepsis) ancak akıl yoluyla ulaşırız. Stoacı bilgenin ulaşabileceği kesin ve gerçek bilgi (episteme), ancak kişinin kendi akranlarının uzmanlığı ve insanlığın kolektif yargısı ile kanaatini doğrulamasıyla elde edilebilir.

Stoacılara göre evren, aktif ve pasif olmak üzere iki sınıfa ayrılan maddi bir akıl tözüdür (logos).^[22] Pasif töz, "durgun, her türlü kullanıma hazır, ancak kimse onu harekete geçirmezse işsiz kalacağı kesin olan" maddedir.^[23] Aktif töz, pasif töz üzerinde etkili olan akıllı bir esîr ya da ilkel ateştir:

Evrenin kendisi Tanrı'dır ve ruhunun evrensel dışavurumudur; aynı dünyanın akıl ve mantıkla işleyen yol gösterici ilkesidir, şeylerin ortak doğası ve tüm varlığı kucaklayan bütünlükle birlikte; sonra geleceğin önceden belirlenmiş kudreti ve zorunluluğu; sonra ateş ve eter ilkesi; sonra su, toprak ve hava gibi doğal halleri bir akış ve geçiş olan unsurlar; sonra güneş, ay, yıldızlar; ve her şeyin içinde bulunduğu evrensel varlık.

— Hrisippos, Cicero, De Natura Deorum, i. 39

Her şey kader yasalarına tabidir, çünkü evren kendi doğasına ve yönettiği pasif maddenin doğasına göre hareket eder. İnsanların ve hayvanların ruhları bu ilksel ateşten yayılırlar ve aynı şekilde kadere tabidirler:

Evreni sürekli olarak tek bir öze ve tek bir ruha sahip tek bir canlı varlık olarak görün ve her şeyin nasıl tek bir algıya, bu tek canlı varlığın algısına atıfta bulunduğunu gözlemleyin ve her şeyin nasıl tek bir hareketle hareket ettiğini ve her şeyin nasıl var olan her şeyin işbirliği yapan nedenleri olduğunu; ipliğin sürekli dönüşünü ve ağın yapısını da gözlemleyin.

— Marcus Aurelius, Kendime Düşünceler, iv. 40

Bireysel ruhlar doğaları gereği bozulabilir ve "evrenin seminal aklına ("logos spermatikos") kabul edilerek ateşli bir doğaya bürünerek dönüşebilir ve yayılabilir".^[24] Çünkü doğru akıl hem insanlığın hem de evrenin temelidir.

Stoacı teoloji kaderci ve natüralist bir panteizmdir: tanrı hiçbir zaman tam anlamıyla aşkın değildir ama her zaman içkindir ve doğa ile özdeşleştirilir. İbrahimi dinler tanrıyı dünyayı yaratan bir varlık olarak kişiselleştirirken, stoacılık tanrıyı evrenin bütünlüğüyle özdeşleştirir; Hindu varoluş anlayışına çok benzeyen stoacı kozmolojiye göre, sonsuz ve döngüsel olarak kabul edildiği için zamanın mutlak bir başlangıcı yoktur. Benzer şekilde, uzayın ve evrenin de ne başlangıcı ne de sonu vardır, aksine döngüseldirler. Şu anki evren, sonsuz sayıda evrenden önce gelen, yok olmaya ("ekpyrōsis", yangın) ve yeniden yaratılmaya mahkûm olan^[25] ve bir başka sonsuz sayıda evren tarafından takip edilecek olan mevcut döngüdeki bir aşamadır. Stoacılık tüm varoluşu döngüsel, kozmosu da ebediyen kendi kendini yaratan ve kendi kendini yok eden olarak görür (ayrıca bkz. Ebedi dönüş).

Stoacılık evren için bir başlangıç ya da son varsaymaz.^[26] Stoacılara göre logos, tüm evreni kaplayan ve canlandıran aktif akıl ya da anima mundi'dir. Maddi olarak düşünülmüştür ve genellikle tanrı ya da doğa ile özdeşleştirilir. Stoacılar ayrıca seminal akıldan ("logos spermatikos") ya da cansız maddede işleyen aktif aklın ilkesi olan evrendeki oluşum yasasından da söz ederlerdi. İnsanların her biri de evreni kontrol eden ve sürdüren ilksel ateş ve akıl olan ilahi logos'un bir parçasına sahiptir.^[27]

Stoacı etiğin temeli, iyinin ruhun kendi durumunda; bilgelik ve özdenetimde yattığıdır. Bu nedenle kişi tutkulardan arınmak için çaba göstermelidir. Stoacılar için akıl, mantığı kullanmak ve doğanın süreçlerini anlamak anlamına geliyordu - logos ya da evrensel akıl, her şeyin doğasında vardı.^[28] Yunanca pathos kelimesi kişinin çektiği acıları ifade eden geniş kapsamlı bir terimdi.^[29] Stoacılar bu sözcüğü öfke, korku ve aşırı sevinç gibi pek çok yaygın duyguyu ele almak için kullanmışlardır.^[30] Tutku, doğru muhakeme yapamamaktan kaynaklanan, zihindeki rahatsız edici ve yanıltıcı bir güçtür.^[29]

Stoacı Hrisippos'a göre tutkular değerlendirici yargılardır.^[31] Böyle bir duyguyu yaşayan kişi, kayıtsız bir şeye yanlış değer biçmiştir.^[32] Her tutkunun kökeninde bir yargı hatası, yanlış bir iyi ya da kötü kavramı yatar.^[33] Mevcut bir iyiye ilişkin yanlış yargı hazza yol açarken, şehvet geleceğe ilişkin yanlış bir tahmindir.^[33] Gerçek olmayan kötülük hayalleri şimdiki zaman hakkında sıkıntıya veya gelecek için korkuya neden olur.^[33] İdeal stoacı bunun yerine her şeyi gerçek değeriyle ölçer^[33] ve tutkuların doğal olmadığını görür.^[34] Tutkulardan özgür olmak, kendi kendine yeten bir mutluluğa sahip olmaktır.^[34] Korkacak hiçbir şey olmaz, çünkü sadece kötülük mantıksızlıktır; öfke için hiçbir neden yoktur, çünkü başkaları size zarar veremez.^[34]

Stoacılar tutkuları dört başlık altında düzenlemişlerdir: sıkıntı, zevk, korku ve şehvet.^[35] Bu tutkuların stoacı tanımlarına dair bir rapor Rodoslu Andronikos'un Tutkular Üzerine adlı eserinde yer almaktadır (çev. Long & Sedley, sf. 411, değiştirilmiş):

• Sıkıntı (lupē): Sıkıntı, insanların depresyona girmeyi doğru bulduğu mantıksız bir kasılma veya kötü bir şeyin var olduğuna dair yeni bir düşüncedir.
• Korku (phobos): Korku, beklenen bir tehlikeden irrasyonel bir kaçınmadır.
• Şehvet (epithumia): Şehvet, mantıksız bir arzu veya beklenen bir iyinin peşinde koşmaktır, ancak gerçekte kötüdür.
• Zevk (hēdonē): Zevk, mantıksız bir şişme veya insanların sevinmeyi doğru bulduğu iyi bir şeyin mevcut olduğuna dair taze bir düşüncedir.

Bu tutkulardan ikisi (sıkıntı ve zevk) şu anda mevcut olan duygulara, ikisi de (korku ve şehvet) geleceğe yönelik duygulara atıfta bulunur.^[35] Dolayısıyla, iyilik ve kötülük beklentisine yönelik sadece iki durum vardır, ancak bunlar şimdiki ya da gelecekteki olmalarına göre alt bölümlere ayrılmıştır:^[36] Aynı sınıfın çok sayıda alt bölümü ayrı tutkular başlığı altında toplanmıştır:^[37]

Sıkıntı: Kıskançlık, Rekabet, Şefkat, Kaygı, Yas, Üzüntü, Keder, Ağıt, Depresyon, Umutsuzluk.

Korku: Uyuşukluk, Utanç, İtimat, Şaşkınlık ve Yüreksizlik.

Şehvet: Öfke, Hiddet, Nefret, Düşmanlık, Gazap, Açgözlülük ve Özlem.

Zevk: Kötülük, Coşku ve Gösteriş.

Bilge kişi (sophos) tutkulardan (apatheia) özgür olan kişidir. Bunun yerine bilge kişi aklı başında olan iyi duygular (eupatheia) yaşar.^[38] Bu duygusal dürtüler aşırı değildir ama aynı zamanda azalmış duygular da değildir.^[39][40] Bunun yerine doğru rasyonel duygulardır. Stoacılar iyi duyguları neşe (chara), arzu (boulesis) ve ihtiyat (eulabeia) başlıkları altında sıralamışlardır.^[32] Dolayısıyla, gerçek bir iyi olan bir şey mevcutsa bilge kişi ruhunda bir yükselme yaşar - neşe (chara).^[41] Stoacılar iyi duyguları da alt bölümlere ayırmışlardır:^[42]

• Neşe: Keyif, İyi ruh hali
• Arzu: İyi niyet, İyi karşılama, Değer verme, Sevgi
• Dikkat: Ahlaki utanç, Saygı

Stoacılar, erdemli bir yaşam sürmelerini engelleyebilecek durumlarda,^[43] örneğin şiddetli bir acıya ya da hastalığa maruz kaldıklarında,^[43] bilge bir kişi için intihara izin verilebileceğini kabul etmişlerdir; ancak bunun dışında intihar genellikle kişinin toplumsal görevini reddetmesi olarak görülürdü.^[44] Örneğin Plutarhos, tiranlık altında yaşamayı kabul etmenin Cato'nun bir stoacı olarak öz tutarlılığını (constantia) tehlikeye atacağını ve onurlu ahlaki seçimler yapma özgürlüğüne zarar vereceğini bildirir.^[45]

Erken dönem stoacılar cinsellik, romantik aşk ve cinsel ilişkiler konusundaki görüşleriyle geç dönem stoacılardan önemli ölçüde farklılaşmışlardır.^[46] İlk olarak Zeno, evliliğin kaldırılacağı, eşlerin ortak olacağı ve erotizmin sevilen kişilerde erdemi geliştirmek için eğitici amaçlarla hem erkek hem de kız çocuklarla uygulanacağı, yasalarla değil aşkla yönetilen bir cumhuriyeti savunmuştur.^[46][47] Bununla birlikte, evliliği kendi başına mahkûm etmemiş, aynı derecede doğal bir olay olarak görmüştür.^[46] Aynı cinsiyetten olan ilişkilere olumlu bakmış ve bilge erkeklerin "ne sevilen biriyle sevilmeyen birinden, ne de bir kadınla bir erkekten daha az ya da daha fazla cinsel bilgiye sahip olmaması" gerektiğini savunmuştur.^[47][48]

Zeno, cinselliğin nihai amacının erdem ve dostluk olması gerektiğini açıklığa kavuşturarak arzuya karşı sevgiyi tercih etmiştir.^[47] Daha sonraki stoacılar arasında Epiktetos homoseksüel ve heteroseksüel cinselliğin bu alanda eşdeğer olduğunu savunmuş^[48] ve yalnızca kişiyi yargıya aykırı davranmaya iten arzu türünü kınamıştır. Bununla birlikte, çağdaş pozisyonlar genellikle cinselliği tutkuyla eşitlemeye doğru ilerlemiş ve cinsel ilişkilere kendi başlarına hala düşman olmasalar da yine de öz denetimi korumak için bunların sınırlandırılması gerektiğine inanmışlardır.^[46][48] Musonius tek doğal seks türünün üreme amaçlı seks olduğunu savunmuş, kadın ve erkek arasında eşli bir evlilik biçimini savunmuş^[46] ve yalnızca zevk ya da sevgi için yaşanan ilişkileri doğal olmayan olarak değerlendirmiştir.^[48]

Plotinos hem Aristoteles'in hem de stoacıların Kategorilerini eleştirmiştir. Ancak öğrencisi Porfirios, Aristoteles'in şemasını savunmuştur. Bunu da onların metafiziksel gerçeklikler olarak değil, kesinlikle ifadeler olarak yorumlanması gerektiğini savunarak gerekçelendirmiştir. Bu yaklaşım, en azından kısmen, Aristoteles'in Kategoriler'deki kendi sözleriyle gerekçelendirilebilir. Boethius'un Porfirios'un yorumunu kabul etmesi, bunların skolastik felsefe tarafından kabul edilmesine yol açmıştır.^{[kaynak belirtilmeli]}

Kilise Babaları stoacılığı bir "pagan felsefesi" olarak görmüştür;^[49][50] yine de ilk Hristiyan yazarlar stoacılığın bazı temel felsefi kavramlarını kullanmıştır. Bunlara örnek olarak "logos", "erdem", "ruh" ve "vicdan" terimleri verilebilir.^[26] Ancak paralellikler terminolojinin paylaşılması ve ödünç alınmasının çok ötesine geçmektedir. Hem stoacılık hem de Hristiyanlık dış dünya karşısında içsel bir özgürlük, insanın doğa ya da Tanrı ile akrabalığına dair bir inanç, insanoğlunun doğuştan gelen ahlaksızlığı -ya da "sürekli kötülük"-^[26] ve dünyevi sahipliklerin ve bağlılıkların beyhudeliği ve geçici doğasına dair bir his ileri sürer. Her ikisi de kişinin insanlığının daha yüksek olasılıklarının uyandırılıp geliştirilebilmesi için şehvet ve kıskançlık gibi tutkular ve aşağı duygularla ilgili olarak Ascesis'i teşvik eder. Stoacı etki Milanolu Ambrosius, Marcus Minucius Felix ve Tertullianus'un eserlerinde de görülebilir.^[51]

"Duygularını bastıran veya sabırla katlanan kişi" olarak modern kullanım^[52] Stanford Felsefe Ansiklopedisi'nin stoacılık ile ilgili girişinde "İngilizce 'stoical' sıfatının anlamı, felsefi kökenleri açısından tamamen yanıltıcı değildir" denmektedir.^[53]

Stoacılığın 20. yüzyılda yeniden canlanması, 1971'de A. A. Long'un Problems in Stoicism adlı kitabının yayımlanmasına^[54][55] ve 20. yüzyılın sonlarında erdem etiğine olan ilginin artmasına dayandırılabilir. Çağdaş stoacılık, 20. yüzyılın sonları ve 21. yüzyılın başlarında antik stoacılık üzerine yapılan bilimsel çalışmaların yayınlarındaki artıştan beslenmektedir. Bunun ötesinde, mevcut stoacı hareketin kökleri, akılcı duygusal davranışçı terapiyi geliştiren Albert Ellis'in^[56] ve birçok kişi tarafından bilişsel davranışçı terapinin (BDT) ilk versiyonlarının babası olarak kabul edilen Aaron T. Beck'in çalışmalarına dayanmaktadır.

Stoacı felsefe, özellikle BDT'nin başlıca öncüsü olan Albert Ellis'in akılcı duygusal davranışçı terapi (ADDT) aracılığıyla modern bilişsel psikoterapi için orijinal felsefi ilham kaynağı olmuştur. Aaron T. Beck ve arkadaşları tarafından hazırlanan depresyon için orijinal bilişsel terapi tedavi el kitabında "Bilişsel terapinin felsefi kökenleri stoacı filozoflara kadar uzanmaktadır" denmektedir.^[57] Epictetus'un Enchiridion'undan iyi bilinen bir alıntı, Ellis ve takipçileri tarafından geleneksel ADDT'nin ilk seansında çoğu danışana öğretilmiştir: "Bizi üzen olaylar değil, olaylar hakkındaki yargılarımızdır."^[58]

Bu daha sonra BDT'ye yönelik diğer birçok yaklaşımın sosyalleşme aşamasında ortak bir unsur haline gelmiştir. Stoacılığın modern psikoterapi, özellikle de ADDT ve BDT üzerindeki etkisi Donald Robertson'ın The Philosophy of Cognitive-Behavioural Therapy (Bilişsel-Davranışçı Terapinin Felsefesi) adlı kitabında ayrıntılı olarak anlatılmıştır.^[58] 20. yüzyılın başlarında birçok psikoterapist stoacılıktan etkilenmiştir, özellikle de İsviçreli nörolog ve psikoterapist Paul DuBois tarafından kurulan "rasyonel ikna" okulu, klinik çalışmalarında stoacılıktan büyük ölçüde yararlanmış ve danışanlarını ev ödevi olarak Genç Seneca'dan pasajlar çalışmaya teşvik etmiştir.

Modern stoacılık ve Üçüncü Dalga BDT'nin benzerlikleri de öne sürülmüş ve depresyon tedavisindeki gücüne dair bireysel raporlar yayınlanmıştır.^[59] Kadim stoacılığın ilkelerinin insanın köken hikâyesine,^[60] çevre eğitimine,^[61] vejetaryenliğe^[62] ve sürdürülebilir kalkınma, maddi tüketim ve tüketiciliğin modern zorluklarına uygulanmasına da ilgi duyulmuştur.^[63][64][65]

Seamus Mac Suibhne, ruhani egzersizlerin uygulamalarını yansıtıcı uygulamalardan etkilenen uygulamalar olarak tanımlamıştır.^[66] Stoacı ruhani egzersizler ile modern bilişsel davranışçı terapi arasında birçok paralellik tespit edilmiştir.^[58] Filozof Pierre Hadot'ya göre, bir stoacı için felsefe sadece bir dizi inanç veya etik iddia değildir; sürekli uygulama ve eğitim (veya "askēsis") içeren bir yaşam biçimidir, sürekli uygulama ve kendini hatırlatmanın aktif bir sürecidir. Epiktetos Söylevler'inde üç tür eylem arasında ayrım yapmıştır: yargı, arzu ve eğilim.^[67] Hadot bu üç eylemi sırasıyla mantık, fizik ve etik ile özdeşleştirir.^[68] Hadot, Kendime Düşünceler'de "Her bir maksimin ya bu çok karakteristik topoi'lerden [yani eylemlerden] birini, ya ikisini ya da üçünü geliştirdiğini" yazar.^[69]

• Baltzly, Dirk. "Stoicism". Zalta, Edward N. (Ed.). Stanford Encyclopedia of Philosophy. 
• "Stoicism". İnternet Felsefe Ansiklopedisi. 

• "Stoic Ethics". İnternet Felsefe Ansiklopedisi. 

• "Stoic Philosophy of Mind". İnternet Felsefe Ansiklopedisi. 

•  Hicks, Robert Drew (1911). "Stoics". Chisholm, Hugh (Ed.). Encyclopædia Britannica (11. bas.). Cambridge University Press. 
• The Stoic Therapy eLibrary 28 Şubat 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• The Stoic Library 25 Aralık 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. 25 Aralık 2014 tarihinde Wayback Machine'de arşivlendi
• Stoic Logic: The Dialectic from Zeno to Chrysippus 26 Mart 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Annotated Bibliography on Ancient Stoic Dialectic 2 Nisan 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• "A bibliography on Stoicism by the Stoic Foundation". 1 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Eylül 2012. 
• BBC Radio 4's In Our Time programme on Stoicism 30 Mart 2009 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (Flash gerektirir)
• The Stoic Registry (formerly New Stoa) :Online Stoic Community 20 Şubat 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Modern Stoicism (Stoic Week and Stoicon) 2 Temmuz 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.