نظریه دو ملت - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

نظریه دو ملت (اردو: دو قومی نظریه do qaumī nazariya) پایهٔ اساسی در به وجود آمدن کشور پاکستان بوده‌است. این نظریه اذعان داشت که مسلمانان و هندوها در هندوستان، دو ملت جدایند؛ مسلمانان بایستی بنا بر فرهنگ، دین و آیین خود ملتی مستقل از هندوان داشته باشند و بنا بر این آیین رشد یابند.^[۱] بنا بر نظریه دو ملت بود که جنبش پاکستان آغاز شد و چندپارگی هند در ۱۹۴۷ عملی شد.^[۲]

یکی از اصلی‌ترین بنیان‌گذاران نظریه دو ملت محمدعلی جناح بود.^[۳] این دیدگاه واکنشی به نظر ملی‌گرایی هندوها هم بود، که خواهان تشکیل کشوری بر پایهٔ فرهنگ و آیین هندی بودند.^{[۴][۵][۶][۷]}