Adolf Ciborowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Adolf Ciborowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 maja 1919
Warszawa

Data i miejsce śmierci

26 stycznia 1987
Warszawa

Członek Rady Państwa
Okres

od 6 listopada 1985
do 26 stycznia 1987

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Komisji Edukacji Narodowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 10-lecia Polski Ludowej Order Jugosłowiańskiej Flagi II klasy (SFR Jugosławii) Oficer Orderu Korony (Belgia)
Adolf Ciborowski przedstawiający plany urbanistyczne Warszawy w 1961 roku

Adolf Grzegorz Ciborowski (ur. 25 maja 1919 w Warszawie, zm. 26 stycznia 1987 tamże) – polski architekt, urbanista i polityk, członek Rady Państwa i poseł na Sejm PRL IX kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1937 zdał maturę w Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie[1]. Absolwent Politechniki Warszawskiej (1946), od 1980 z tytułem prof. nadzwyczajnego nauk technicznych.

W latach 1945–1946 pracował w Biurze Odbudowy Stolicy, w latach 1947–1948 był kierownikiem Biura Planowania Miasta w Szczecinie, w latach 1949–1953 kierownikiem Działu Urbanistyki Zakładu Osiedli Robotniczych w Warszawie, w latach 1954–1956 głównym urbanistą w Komitecie ds. Urbanistyki i Architektury. W latach 1956–1964 naczelny architekt Warszawy a w latach 1964–1967 naczelny dyrektor programu Organizacji Narodów Zjednoczonych odbudowy Skopje. W latach 1967–1973 doradca ds. planowania przestrzennego Sekretariatu ONZ, a w latach 1974–1977 dyrektor Instytutu Kształtowania Środowiska w Warszawie. Od 1975 profesor Politechniki Warszawskiej. Od 1978 dyrektor Instytutu Urbanistyki i Planowania Przestrzennego PW.

Wszedł w skład prezydium Światowej Rady Pokoju. Był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Przewodniczył Radzie Warszawskiej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego. Był członkiem prezydium Tymczasowej Rady Krajowej PRON w 1982[2] oraz członkiem RK PRON w 1983[3]. Był też wiceprzewodniczącym Stołecznej Rady Narodowej. W 1985 został wybrany na posła na Sejm IX kadencji, następnie został wybrany na członka Rady Państwa. Zmarł w trakcie kadencji.

Honorowy członek Amerykańskiego Instytutu Architektury i Stowarzyszenia Inżynierów Republiki Macedonii. Członek Komitetu zagospodarowania Przestrzennego Polskiej Akademii Nauk, Państwowej Rady Gospodarki Przestrzennej, Rady do Spraw Mieszkaniowych, Komitetu do Spraw Nauki i Postępu Technicznego, rad naukowych ministrów budownictwa i administracji. Należał do Związku Nauczycielstwa Polskiego, Stowarzyszenia Architektów Polskich, Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego. Laureat Nagrody Miasta Stołecznego Warszawy, Nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego i Nagrody Komitetu Polskiego Radia i TV i nagrody Fundacji F.V.S. z Hamburga za działalność urbanistyczną przy odbudowie Warszawy (1964). Doradca UNESCO, UNDRO i UNCHS do spraw odbudowy miast zniszczonych przez trzęsienia ziemi. Autor licznych publikacji naukowych.

Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 31B-tuje-6)[4].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906–1950.
  2. Dziennik Polski”, r. XXXVIII, nr 223 (11 807), 20 grudnia 1982, s. 2.
  3. Trybuna Robotnicza”, nr 109 (12 961), 10 maja 1983, s. 6.
  4. Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
  5. Pogrzeb Adolfa Ciborowskiego, „Trybuna Robotnicza”, nr 26, 31 stycznia–1 lutego 1987, s. 2.
  6. M.P. z 1955 r. nr 112, poz. 1450.
  7. Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 2, 20 lutego 1960, s. 2.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]