Atropo (1912) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Atropo

Klasa	okręt podwodny
Historia
Stocznia	Germaniawerft, Kilonia
Położenie stępki	marzec 1911
Wodowanie	22 marca 1912
Regia Marina
Wejście do służby	5 lutego 1913
Wycofanie ze służby	23 stycznia 1919
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	231 ton 315 ton
Długość	44,5 metra
Szerokość	4,4 metra
Zanurzenie	2,71 metra
Zanurzenie testowe	50 metrów
Rodzaj kadłuba	dwukadłubowy
Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 700 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 200 KM 2 śruby
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	14,75 węzła 7,8 węzła
Zasięg	powierzchnia: 950 Mm przy 12 węzłach zanurzenie: 70 Mm przy 4 węzłach
Uzbrojenie
4 torpedy
Wyrzutnie torpedowe	2 × 450 mm
Załoga	14

Atropo – włoski okręt podwodny z początku XX wieku. Jednostka została zwodowana 22 marca 1912 roku w niemieckiej stoczni Germaniawerft w Kilonii, a w skład Regia Marina została wcielona 5 lutego 1913 roku. „Atropo” pełnił służbę na Morzu Śródziemnym, biorąc udział w I wojnie światowej. Jednostka została wycofana z czynnej służby 23 stycznia 1919 roku.

W 1910 roku Regia Marina zdecydowała się zamówić w Niemczech okręt podwodny o sprawdzonej konstrukcji, podobny do użytkowanych przez Kaiserliche Marine^[1]. Projekt jednostki był dziełem inż. Hansa Techela(inne języki)^[2]. Zakładał on zbudowanie dwukadłubowego okrętu o wyporności nawodnej 237 ton i podwodnej 318 ton, osiągającego prędkość 12 węzłów na powierzchni i 7,3 węzła w zanurzeniu^[3][4] . Kadłub sztywny miał przekrój kołowy i zwiększoną grubość blach, co znacznie zwiększyło jego wytrzymałość na działanie ciśnienia hydrostatycznego i umożliwiło bezpieczne osiąganie większej głębokości^[1]. Kształt kadłuba lekkiego został zmodyfikowany przez włoskich inżynierów na podobieństwo linii kadłuba torpedowców, co zwiększyło uzyskiwaną przez okręt prędkość nawodną i podwodną^[1][3]. Przestrzeń między kadłubem lekkim a sztywnym zajmowały zbiorniki balastowe i zbiorniki paliwa^[1].

„Atropo” zbudowany został w stoczni Germaniawerft w Kilonii^[3][5]. Stępkę okrętu położono w marcu 1911 roku, a zwodowany został 22 marca 1912 roku^[5][6]. Był pierwszym okrętem we włoskiej flocie noszącym nazwę „Atropo”, nawiązującą do bogini losu z mitologii greckiej^[5][7] . Motto okrętu brzmiało „Inesorabilmente” (pol. „Nieubłagany”)^[7] .

„Atropo” był niewielkim, przybrzeżnym okrętem podwodnym^[3][4] . Długość całkowita wynosiła 44,5 metra, szerokość 4,4 metra i zanurzenie 2,71 metra^[5][6]. Wyporność normalna w położeniu nawodnym wynosiła 231 ton, a w zanurzeniu 315 ton^[5][7] . Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki wysokoprężne Germania o łącznej mocy 700 KM^[5][6]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne AEG o łącznej mocy 200 KM^[5][6]. Dwa wały napędowe obracające dwiema śrubami umożliwiały osiągnięcie prędkości 14,75 węzła na powierzchni i 7,8 węzła w zanurzeniu^[5][7] . Zasięg wynosił 2300 Mm przy prędkości 8,5 węzła w położeniu nawodnym oraz 70 Mm przy prędkości 4 węzły w zanurzeniu (lub 950 Mm przy prędkości 12 węzłów w położeniu nawodnym oraz 16 Mm przy prędkości 7,8 węzła w zanurzeniu)^[5][7] [a]. Energia elektryczna magazynowana była w jednej baterii akumulatorów^[7] . Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 50 metrów^[4] [5].

Okręt wyposażony był w dwie stałe dziobowe wyrzutnie kalibru 450 mm, z łącznym zapasem czterech torped^[3][5].

Załoga okrętu składała się z 2 oficerów oraz 12 podoficerów i marynarzy^[5][6].

„Atropo” został wcielony do służby w Regia Marina 5 lutego 1913 roku^[5][6]. Po przybyciu z Niemiec załoga okrętu rozpoczęła proces szkolenia, wchodząc w skład 2. eskadry (wł. Squadriglia) okrętów podwodnych w La Spezia, bazując też w La Maddalena^[1]. Jednostka uczestniczyła też w manewrach morskich na Morzu Tyrreńskim^[1]. W momencie przystąpienia Włoch do I wojny światowej okręt wchodził w skład 1. dywizjonu okrętów podwodnych w Wenecji (wraz z jednostkami typu Medusa: „Medusa”, „Jalea”, „Jantina”, „Salpa” i „Zoea”)^[8]. Dowództwo „Atropo” sprawował wówczas kpt. mar. (wł. tenente di vascello) Tullio Bonamico^[7] . Jednostka brała udział w ofensywnych patrolach na wodach Morza Adriatyckiego^[2][1]. 23 października 1915 roku w pobliżu Civitanova Marche okręt wystrzelił torpedy w kierunku dwóch austro-węgierskich niszczycieli typu Huszár(inne języki), które jednak zdołały je wymanewrować^[7] . 4 czerwca 1916 roku w pobliżu wyspy Pag, dowodzony przez kpt. mar. Giotto Maraghiniego „Atropo” zatopił dwiema torpedami austro-węgierski parowiec „Albanien” o pojemności 1122 BRT^[1][7] [b]. 31 grudnia 1917 roku okręt wchodził w skład Flotylli Górnego Adriatyku w Wenecji (wraz z „Delfino”, X 1, „Tricheco”, „Fisalia”, „Argonauta”, „Narvalo”, „Zoea”, „Otaria”, „Argo”, „Squalo”, F 2, F 3, F 4, F 5, F 12, F 13 i F 16)^[9]. W marcu 1918 roku okręt przeszedł pod dowództwo kpt. mar. Mario Viottiego, po czym uczestniczył do końca konfliktu w patrolach, operując z Porto Corsini(inne języki) pod Rawenną^[7] . 1 listopada okręt nadal wchodził w skład Flotylli Okrętów Podwodnych w Wenecji (razem z „Delfino”, X 1, F 2, F 3, F 5, F 8, F 9, F 10, F 12, F 15, F 17, F 19 i F 20)^[10].

Okręt został skreślony z listy floty 23 stycznia 1919 roku^[5][6].

• Lista włoskich okrętów podwodnych

• Erminio Bagnasco, Achille Rastelli: Navi e marinai italiani nella Grande Guerra. Parma: Ermanno Albertelli Editore, 1997. ISBN 88-85909-75-2. (wł.).
• Károly Csonkaréti: Marynarka wojenna Austro-Węgier w pierwszej wojnie światowej 1914–1918. Kraków: Wydawnictwo Arkadiusz Wingert, 2004. ISBN 83-918940-3-7.
• Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
• Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1970. ISBN 0-7110-0105-7. (ang.).
• Ivan Gogin: ATROPO small submarine (1912). Navypedia. [dostęp 2022-04-05]. (ang.).
• Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
• Jane’s Fighting Ships of World War I. John Moore (red.). London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
• Paolo M. Pollina: I sommergibili italiani 1895-1962. Roma: Ufficio Storico Della M.M., 1963. (wł.).
• Regio Sommergibile ATROPO. Grupsom - Sommergibili Mediterranei. [dostęp 2022-04-05]. (wł.).