Barbital – Wikipedia, wolna encyklopedia

Barbital

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) 5,5-dietylopirymidyno-2,4,6(1H,3H,5H)-trion Inne nazwy i oznaczenia farm. Barbitalum[1] Veronalum inne weronal
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C8H12N2O3
Masa molowa	184,19 g/mol
Wygląd	biały krystaliczny proszek[1]
Identyfikacja
Numer CAS	57-44-3
PubChem	2294
DrugBank	DB01483
SMILES CCC1(C(=O)NC(=O)NC1=O)CC
InChI InChI=1S/C8H12N2O3/c1-3-8(4-2)5(11)9-7(13)10-6(8)12/h3-4H2,1-2H3,(H2,9,10,11,12,13) InChIKey FTOAOBMCPZCFFF-UHFFFAOYSA-N
Właściwości Gęstość 20 °C Rozpuszczalność w wodzie 7,46 g/l[2] w innych rozpuszczalnikach etanol: łatwo[1] eter etylowy: rozpuszczalny[1] Temperatura topnienia 188–192 °C[3][2][1][4] Temperatura wrzenia 250 °C (22 mmHg)[2] logP 0,65[2] Kwasowość (pKa) 8,1[2]
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanej karty charakterystyki Uwaga Zwroty H H302 Zwroty P brak zwrotów P Europejskie oznakowanie substancji oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne Na podstawie podanej karty charakterystyki Szkodliwy (Xn) Zwroty R R22 Zwroty S brak zwrotów S Numer RTECS CQ3500000 Dawka śmiertelna LD50 600 mg/kg (mysz, doustnie)
Podobne związki
Podobne związki	malonylomocznik
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Klasyfikacja medyczna
ATC	N05 CA04
Legalność w Polsce	substancja psychotropowa grupy IV-P
Farmakokinetyka Działanie nasenne, uspokajające
Uwagi terapeutyczne Drogi podawania doustnie
Multimedia w Wikimedia Commons

Barbital, weronal (łac. barbitalum) oraz sól sodowa barbitalu (łac. barbitalum natrium) – dwuetylowa pochodna malonylomocznika, pierwszy barbituran wprowadzony do lecznictwa (w 1903 roku).

Modyfikuje przewodnictwo Na⁺, Cl⁻ i Ca²⁺. Działa niezależnie od GABA przez swoje miejsce rozpoznawcze (receptor GABA-A), bezpośrednio stymulując przepływ anionów Cl⁻. Ta niezależność sprawia, że GABA może prowadzić prawie bez ograniczenia do bardzo głębokiego i długotrwałego hamowania wielu podstawowych funkcji mózgu. Nasila hamowanie zarówno presynaptyczne, jak i postsynaptyczne. Wiąże się z receptorem GABA–A (nie wiąże się z GABA-C), przedłużając w nim okres otwarcia kanału Cl⁻(natomiast benzodiazepiny zwiększają częstotliwość otwarcia tego kanału)^[5].

Wywiera działanie przez wpływ na kompleks receptorowy GABA związany z kanałem dla jonów Cl⁻, po związaniu z kompleksem receptorowym powoduje nasilenie hamowania GABA-ergicznego w wyniku zwiększonego napływu jonów chlorkowych do wnętrza neuronu. Blokuje zależny od napięcia kanał wapniowy. Prawdopodobnie zaburza równowagę między procesami pobudzania a hamowania neuronów w różnych strukturach mózgu, poprzez nasilenie blokującego wpływu GABA na przekaźnictwo nerwowe (receptory GABA-A). Barbital działa hamująco na neurony układu limbicznego, tworu siatkowatego w mózgu, a także podwzgórza, upośledza przekazywanie bodźców do kory mózgowej z tych struktur. Wzmacnia efekt hamujący neuroprzekaźnika GABA a podany w wysokich dawkach działa jak analog GABA. Jest jednym z modulatorów receptora GABA-A. Redukuje pobudzający wpływ glutaminianów^[5].

Barbital (weronal) w działaniu jest podobny do luminalu, prominalu oraz cyklobarbitalu. Występują jednak poszczególne różnice. Barbital w zależności od zastosowanej dawki wykazuje działanie uspokajające (30–100 mg) oraz nasenne (300–500 mg)^[5].

Jest wolno i nieznacznie (zaledwie w 30%) metabolizowany w ustroju, wydalając się z moczem. Klinicznie jego działanie jest wolniejsze, silniejsze i bardziej długotrwałe niż fenobarbitalu. Dopiero po około godzinie od podania (500 mg) wywołuje głęboki, długotrwały 7–9 godzinny sen, po którym zawsze występuje okres zamroczenia ustępujący do 48 godzin^[5].

Sól sodowa barbitalu została po raz ostatni opisana w Farmakopei Polskiej V (1993), jako monografia Barbitalum Natricum^[6].

W Polsce barbital był stosowany leczniczo do końca lat 90. Wchodził w skład rozmaitych leków recepturowych sporządzanych w aptekach (proszki, czopki oraz mikstury, wlewki doodbytnicze).

Przykładowa postać leku recepturowego: mieszanka doustna (mixtura) nasercowo-uspokajająca^[7]:

W niektórych krajach jest nadal stosowany.

Polska W Polsce obecnie nie ma zarejestrowanych preparatów zawierających barbital. Dawniej dostępne były następujące preparaty:

• Veronalum solubile (sól sodowa), subst. do receptury aptecznej – ostatnim jej wytwórcą była Farmaceutyczno-Chemiczna Spółdzielnia pracy Galenus
• Veronalum, subst. do receptury aptecznej – ostatnim wytwórcą były Tarchomińskie Zakłady Farmaceutyczne Polfa.
• Veramid (Veramon), tabl. 0,4 g (preparat złożony, zawierał 0,287 g aminofenazonu oraz 0,113 g barbitalu) oraz subst. do receptury aptecznej (zawierała 71,75% aminofenazonu oraz 28,25% barbitalu) – ostatnim wytwórcą były Pabianickie Zakłady Farmaceutyczne Polfa.

Niemcy Obecnie (2023) w Niemczech jest dostępna sól sodowa barbitalu (Barbitalum Natricum, syn. Veronalum Natrium) jako surowiec farmaceutyczny do receptury aptecznej (Fagron Deutschland GmbH)^[8].

• 
  Surowiec farmaceutyczny do receptury dostępny dawniej w Polsce (1998)
• 
  Surowiec farmaceutyczny do receptury (Niemcy, 2023)

• PiotrP. Kubikowski PiotrP., WojciechW. Kostowski WojciechW., Farmakologia. Podstawy Farmakoterapii, PZWL, 1979, s. 228–229 .
• PiotrP. Kubikowski PiotrP. (red.), Vademecum Polfa, wyd. 4, PZWL, 1972 . Brak numerów stron w książce
• Poradnik Terapeutyczny, wyd. 2, PZWL, 1969 , wyd. 3, PZWL, 1975. Brak numerów stron w książce
• Jan K.J.K. Podlewski Jan K.J.K., AlicjaA. Chwalibogowska-Podlewska AlicjaA., Leki współczesnej terapii, wyd. 12, Warszawa: Split Trading, 1996, ISBN 978-83-85632-39-9, OCLC 37955948 . Brak numerów stron w książce
• Tadeusz L.T.L. Chruściel Tadeusz L.T.L., KornelK. Gibiński KornelK. (red.), Leksykon leków, Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1991, ISBN 83-200-1500-6, OCLC 29536613 . Brak numerów stron w książce
• Omamné a psychotropní látky [online] [dostęp 2009-12-28]  (cz.).^{[martwy link]}