Bogdan Baer – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bogdan Baer
Ilustracja
Foto: Paweł Matyka
Imię i nazwisko

Bogdan Stanisław Baer

Data i miejsce urodzenia

8 listopada 1926
Warszawa

Data i miejsce śmierci

28 sierpnia 2002
Warszawa

Zawód

aktor, reżyser

Współmałżonek

Iwona Zaborowska-Baer

Lata aktywności

1949–2002

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi
Grób Bogdana Baera i jego żony na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Bogdan Baer (ur. 8 listopada 1926 w Warszawie, zm. 28 sierpnia 2002 tamże) – polski aktor teatralny, filmowy, radiowy i telewizyjny, reżyser teatralny. Znany m.in. z roli Tomasza Glinickiego w serialu W labiryncie.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Absolwent XIII Liceum Ogólnokształcącego im. płk. Leopolda Lisa-Kuli w Warszawie. W 1949 r. ukończył studia na Wydziale Aktorskim warszawskiej PWST (ówcześnie z siedzibą w Łodzi). Mąż malarki i scenografa teatralnegoIwony Zaborowskiej-Baer, z którą doczekali się dwóch córek i siedmiorga wnucząt.

Ten charakterystyczny aktor, jedna z największych osobowości polskiej sceny powojennej, debiutował u Leona Schillera w Teatrze Wojska Polskiego w Łodzi. Tu spotkał Kazimierza Dejmka, z którym w jego Teatrze Nowym pracował przez długie lata.

Niejednokrotnie tytułowano go „aktorem staropolskim”. Przyczyniły się do tego kreacje w dejmkowskich misteriach, takie jak Jezus w „Historyi o chwalebnym zmartwychwstaniu pańskim” Mikołaja z Wilkowiecka czy rola tytułowa w „Żywocie Józefa” Mikołaja Reja.

Przyjaźń i współpraca z Dejmkiem zawiodły go do Teatru Narodowego w Warszawie. W pamiętnych „Dziadach” z 1967 grał diabła. Po usunięciu Dejmka ze Sceny Narodowej znalazł się w Teatrze Ateneum oraz Dramatycznym.

W 1981 powrócił pod skrzydła Dejmka, tym razem w Teatrze Polskim. Zagrał m.in. Nosa w „Weselu” Wyspiańskiego, Przepiórkę w „Vatzlavie” Mrożka, Dyndalskiego w „Zemście” Fredry. Zajął się tu również reżyserią. Stworzył takie spektakle, jak „Lekarz mimo woli” Moliera, czy „Żabusia” Gabrieli Zapolskiej.

W 1998 po raz ostatni wziął udział w staropolskim przedsięwzięciu Dejmka grając Woźnego w „Dialogus de Passione” w Teatrze Narodowym.

Jednak do końca życia pozostał w Teatrze Polskim i stworzył także liczne role w spektaklach Jarosława Kiliana, m.in. Prologus w „Pastorałce” Leona Schillera, Piekielny Piotruś w „Zielonej Gęsi” Gałczyńskiego, czy – ostatnia rola teatralna – epizodzik Pana Niedzieli w „Don Juanie” Moliera. Pochowany na Powązkach Wojskowych (kwatera A 3 Tuje rz. 3 m. 10)[1].

Wybór ról teatralnych

[edytuj | edytuj kod]

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Reżyseria teatralna

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
  1. Spektakl świąteczny na motywach „Opowieści wigilijnejCharles Dickensa. W rewii wystąpili też soliści Teatru Wielkiego w Warszawie, m.in.: Wiesław Ochman, Małgorzata Walewska i in.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • S. Mrozińska, Szkołą Leona Schillera: PWST 1946–1949, Wrocław, 1972
  • Bogdan Baer: 45 lat pracy artystycznej (1949-1994), Warszawa, 1994
  • Teczka osob. B.B. [w:] Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego – Dział Dokumentacji Teatralnej

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]