Bruno Sammartino – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bruno Sammartino

Bruno Sammartino pozujący z mistrzostwem WWWF World Heavyweight Championship
Imię i nazwisko	Bruno Sammartino
Data i miejsce urodzenia	6 października 1935 Pizzoferrato, Abruzja, Włochy
Data i miejsce śmierci	18 kwietnia 2018 Pittsburgh, Pensylwania
Przyczyna śmierci	Niewydolność wielonarządowa
Współmałżonek	Carol z d. Teyssier
Dzieci	David Sammartino (syn)
Kariera profesjonalnego wrestlera
Pseudonimy ringowe	Bruno Sammartino
Wzrost	178 cm[1]
Masa ciała	120 kg[1]
Zapowiadany z	Abruzzi, Włochy; Pittsburgh[2]
Debiut	1959
Emerytura	29 sierpnia 1987
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Bruno Sammartino (ur. 6 października 1935 w Pizzoferrato, zm. 18 kwietnia 2018 w Pittsburgh) – włoski wrestler znany głównie z występów w organizacji World Wide Wrestling Federation. Posiadał główne mistrzostwo tej organizacji najdłużej w historii, w latach 1963-1971 i 1973-1977.

Urodził się 6 października 1935 w miejscowości Pizzoferrato w regionie Abruzja we Włoszech^[3]. Jego brat i siostra umarli kiedy był dzieckiem.

W czasie II wojny światowej wojska III Rzeszy Niemieckiej okupowały miasto, w którym mieszkał, więc ukrywał się w miejscowości Rocca San Felice^[2]. W wieku 15 lat^[3] przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych i zamieszkał u ojca w Pittsburgh w stanie Pensylwania. Tam zaczął ćwiczyć siłę i kondycję fizyczną w stowarzyszeniu Young Men’s Hebrew Association^[2].

Trenował wrestlerów: Johnny’ego Valianta, Larry’ego Zbyszko i Sylvano Sousę^[1].

Po tym jak w 1959 pobił rekord w wyciskaniu na ławce 565 funtów (256 kilogramów) skontaktował się z nim promotor wrestlingu Vincent James McMahon. Wkrótce Bruno Sammartino debiutował w organizacji Capitol Wrestling Corporation^[2].

W 1963 Capitol Wrestling Corporation wypowiedziało na kilka lat członkostwo lidze NWA i zmieniło nazwę na World Wide Wrestling Federation (WWWF)^[4][5].

17 maja 1963 Bruno Sammartino pokonał Buddy'ego Rogersa w 48 sekund i odebrał mu główne mistrzostwo WWWF, zostając drugim w historii mistrzem WWWF Heavyweight. Zdobyty pas posiadał prawie osiem lat, co jest najdłuższym panowaniem mistrzowskim w historii tytułu. O WWWF Heavyweight Championship rywalizowali z nim między innymi Killer Kowalski, Gorilla Monsoon i George “The Animal” Steele. W 1968 uczestniczył w głównej walce pierwszej gali wrestlingu na hali sportowo-widowiskowej Madison Square Garden, osiem dni od jej otwarcia^[2].

18 stycznia 1971 przegrał mistrzostwo w walce przeciwko Ivanowi Koloffowi. 10 grudnia 1973 odzyskał tytuł pokonując ówczesnego posiadacza, Stana Stasiaka^[3]. Tym samym został pierwszym zawodnikiem, który zdobył WWWF Heavyweight Championship więcej, niż raz^[2]. 1 maja 1977 stracił tytuł przegrywając walkę przeciwko Superstarowi Billy'emu Grahamowi^[3].

W 1979 firma World Wide Wrestling Federation została przemianowana na World Wrestling Federation (WWF)^[6].

Sammartino był komentatorem w programach telewizyjnych WWF Championship Wrestling i WWF Superstars of Wrestling^[1].

9 sierpnia 1980 pokonał swojego dawnego protegowanego, Larrego Zbyszko, w stalowej klatce na stadionie Shea Stadium w Nowym Jorku. Walkę oglądało ponad 35 tysięcy widzów na trybunach. W 1981 ogłosił przejście na emeryturę i zaczął odgrywać rolę dziennikarza, często partnerując Vince'owi McMahonowi. Wkrótce jednak wrócił do walk, tworząc tag team ze swoim synem, Davidem Sammartino. W latach 80. XX wieku rywalizował z “Rowdy” Roddym Piperem, “Macho Manem” Randym Savage'em i The Honky Tonk Manem^[2].

7 kwietnia 1986 wziął udział w swojej pierwszej i jedynej gali z serii WrestleMania, we WrestleManii 2 – walczył w wygranej przez André the Gianta bitwie typu Battle Royal z udziałem dwudziestu zawodników^[7].

29 sierpnia 1987 wziął udział w swojej ostatniej walce. Był to Tag Team match. On i Hulk Hogan pokonali King Konga Bundy'ego i One Man Ganga^[3]. WWF uznaje ten pojedynek za przekazanie pochodni Hoganowi przez Sammartino^[2].

W latach 1990-1991 był komentatorem w organizacji wrestlingu Universal Wrestling Federation Herba Abramsa. 25 października 1992 wystąpił gościnnie w roli komentatora na gali World Championship Wrestling, Halloween Havoc^[1].

W 2004 i w 2005 zaproponowano mu dołączenie do WWE Hall of Fame, ale odmówił.

Pojawiał się na konwentach WrestleReunion. Na jednym z nich, 27 sierpnia 2005, Diamond Dallas Page walczył w ringu z Larrym Zbyszko o spędzenie pięciu minut z Bruno Sammartino. Page znokautował Zbyszka, a potem położył go na sobie aby zostać przypiętym i przegrać. Page i Sammartino chcieli żeby Zbyszko wygrał, aby Sammartino mógł się do niego zbliżyć i go udusić.

16 września 2006 i 30 marca 2007 wystąpił gościnnie w Ring of Honor w celu promocji organizacji^[3].

6 kwietnia 2013 został dołączony do WWE Hall of Fame. Jego wprowadzającym był Arnold Schwarzenegger^[8].

3 kwietnia 2014 wystąpił na konwencie WrestleMania Axxess, gdzie Triple H odsłonił posąg z brązu przedstawiający Bruno Sammartino^[9].

28 marca 2015 wprowadził do WWE Hall of Fame Larrego Zbyszko^[10].

Sammartino poślubił Carol Teyssier w 1959 i miał z nią trzech synów: Davida i bliźnięta Daniela oraz Darryla. Jego syn, David Sammartino, też został wrestlerem i przez krótki czas tworzył z ojcem tag team^[11].

Od 12 roku życia miał problemy z sercem, które uszkodził sobie gdy miał gorączkę reumatyczną. Na kilka lat przed śmiercią dowiedział się, że jedna z jego zastawek serca nie funkcjonuje prawidłowo. W swoich ostatnich latach życia cierpiał też na choroby nóg^[12].

Zmarł 18 kwietnia 2018^[3] z powodu choroby serca, która doprowadziła do niewydolności wielonarządowej^[12]. Śmierć nastąpiła w mieście Pittsburgh w Pensylwanii, gdzie został pochowany na cmentarzu Christ Our Redeemer Catholic Cemetery^[13].

Jego postać pojawiła się w czterech grach. Były to kolejno: Giant Gram 2000: All Japan Pro Wrestling 3 (DC, 2000), Legends Of Wrestling II (GC, Xbox, PS2, 2002), Showdown: Legends of Wrestling (Xbox, PS2, 2004) i WWE 2K14 (Xbox360, PS3, 2013)^[1].

• Maple Leaf Wrestling
  • NWA International Tag Team Championship (wersja Toronto) (1 raz) – z Whipperem Billym Watsonem
  • NWA Toronto United States Heavyweight Championship (1 raz)
• World Wrestling Association
  • WWA World Tag Team Championship (1 raz) – z Dickiem the Bruiserem
• World Wide Wrestling Federation
  • WWWF Heavyweight Championship (2 razy)
  • WWWF International Tag Team Championship (2 razy) – z Dominic'iem DeNucci (1 raz) i z Battmanem (1 raz)
  • WWWF United States Tag Team Championship (1 raz) – z Spirosem Arionem
• World Wrestling Entertainment
  • WWE Hall of Fame (2013)
• Pro Wrestling Illustrated
  • Zawodnik roku (1974)
  • Najbardziej inspirujący zawodnik roku (1976)
  • PWI Editor's Award (1981)
  • Stanley Weston Award (1981)^[1]
• Professional Wrestling Hall of Fame and Museum
  • Wprowadzony w 2002^[14]
• Wrestling Observer Newsletter
  • Najlepszy feud (1980) z Larrym Zbyszko
  • Wrestling Observer Newsletter Hall Of Fame (1996)^[1]

• Kevin Sullivan: The WWE championship : a look back at the rich history of the WWE championship. Wyd. 1st Gallery books hardcover ed. New York, NY: Gallery Books, 2010. ISBN 978-1-4391-9244-3. OCLC 555641374. Brak numerów stron w książce
• Bob Michelucci, Paul McCollough: Bruno Sammartino : an autobiography of wrestling's living legend. Pittsburgh, PA: Imagine, Inc, 1990. ISBN 0-911137-14-9. OCLC 22334548. Brak numerów stron w książce

• Profil Bruno Sammartino na WWE.com
• Bruno Sammartino w bazie IMDb (ang.)
• Bruno Sammartino na Filmwebie
• Bruno Sammartino na Twitterze
• Profile Sammartino na Cagematch.net, Wrestlingdata.com, Online World of Wrestling i Internet Wrestling Database